Initiation

το σώμα και η ψυχή Τ o   σώμα και οι αισθήσεις αποτελούν  εμπόδιο της επικοινωνίας της ψυχής με την αλήθεια, ο φιλόσοφος μάλιστα πρέπει να διατηρεί την ψυχή του ανέγγιχτη από τις ανάγκες του σώματος όσο αυτό είναι δυνατόν. Αυτό το καταφέρνει με άσκηση και κόπους, γι’αυτό πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος όταν  η ψυχή επιτυγχάνει την απελευθερωσή της από τις αισθήσεις και την υλικότητα   μέσα από τον θάνατο. Αν μάλιστα αυτή την απελευθέρωση επιδιώκει σε όλη του την ζωή δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται τον θάνατο, όταν έλθει. Ο θάνατος είναι κάθαρση, «λύσις και χωρισμός της ψυχής από σώματος [1] . Ο φιλόσοφος που αγανακτεί με την ιδέα του θανάτου δεν είναι φιλόσοφος αλλά « φιλοσώματος», «φιλοχρήματος» και «φιλότιμος». Εκείνος που φοβάται τον θάνατο, δεν μπορεί να είναι ανδρείος, ούτε εκείνος που θεωρεί τον θάνατο «μέγα κακό». Όταν κάποιος υπομένει τον θάνατο ως κακό, πράττει έτσι για να αποφύγει μεγαλύτερα κακά. Ωστόσο αυτή η ανταλλαγή φόβου προς φόβο δεν είναι

       Η έννοια της νόσου και συνεπώς και της θεραπείας, συνταυτίστηκε ήδη από την προϊστορία, με τη λατρεία του ή των Θεών, ή το αντίθετό τους, δηλαδή τις "κακές", τις δαιμονιακές θεότητες. Ανάλογα με την κρατούσα θεολογική προσέγγιση κάθε φυλής ανά τις εποχές, ήταν και οι θεραπευτικές δραστηριότητες. Αυτή η αντίληψη περί της νόσου παραμένει ισχυρότατη μέχρι την   σύγχρονη εποχή, αν και προοδευτικά μάλλον εξασθενεί. Σε όλες ωστόσο τις εποχές, ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε για τη θεραπεία των ασθενειών με κάθε δυνατό τρόπο. Στην Αρχαία Ελλάδα, το παλαιότερο ρεύμα θρησκευτικών πεποιθήσεων, απέδιδε θεραπευτικές δυνάμεις στον Θεό Ασκληπιό. Γιος ενός θεού και μιας θνητής, ο Ασκληπιός αρχικά δεν συγκαταλεγόταν στους 12 ισχυρούς θεούς που κατοικούσαν στον Όλυμπο, αλλά θεωρούνταν ημίθεος, απλός ήρωας, που είχε θεϊκή καταγωγή, (όπως ο Ηρακλής). Η πλατιά λαϊκή αποδοχή όμως, τον κατέταξε σαν ισάξιο των Θεών. Πολλοί τρόποι θεραπευτικής αναπτύχθηκαν, αλλά ο τόπος άσκησης της θεραπεία