Η μοναξιά του ανθρώπου είναι αναπόδραστη συνέπεια, καθώς ο ίδιος από αιώνες πριν έως σήμερα διέρχεται ως αγνοών και αυτοαγνοούμενος. Στις υπάρχουσες σχέσεις δεν αίρεται η μοναξιά, χωρίς αυτό να αποτελεί ένα βασικό πρόβλημα. Η ασύνειδη μοναξιά “ανταλλάσσεται” από τα εκάστοτε προβλήματα και από τον τρόπο ζωής που επέβαλλε το σύστημα με γνώμονα την υλιστική θεώρηση ζωής. Έτσι, ανεπίγνωτα, ο σημερινός άνθρωπος βιώνει έναν τρόπο ζωής που δεν ξέρει πού θα τον οδηγήσει, καθώς αντιμετωπίζεται όχι ως πρόσωπο αλλά ως αριθμός. Η απώλεια του εαυτού δεν γίνεται αντιληπτή, ωστόσο όμως είναι καθοριστική και αντικατοπτρίζεται στην απουσία του ανθρώπου από το παρόν. Το παρόν ως σημαντική στιγμή συνάντησης με τον άλλον, παρακάμπτεται, ασύνειδα. Τούτο αποτρέπει από την εμβάθυνση στο γεγονός της ζωής. Ο νόμος της αλληλοεπίδρασης, ένας νόμος που ισχύει ή ούτως ή άλλως, θα μπορούσε να συμβάλλει στην συνειδητή βίωση του παρόντος, καθώς λειτουργεί ευεργετικά, εάν και ε