Initiation

Το να αποπειραθεί κανείς να συνθέσει και να σχολιάσει σε ένα άρθρο τον Λόγο και τα Έργα του Ιπποκράτη και τη σχέση του με την Ομοιοπαθητική ιατρική, ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολο έως παρακινδυνευμένο, θα χρειαζόταν πιθανώς ένα όχι ευκαταφρόνητο σε αριθμό σελίδων βιβλίο για να τα προσεγγίσει κανείς αναλυτικά. Ωστόσο θα επιχειρήσω εν περίληψη αυτό το πόνημα, από προσωπική ανάγκη έκφρασης, αλλά και σαν απαρχή διαλόγου και προβληματισμού στην προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας γενικά, και της πραγματικής ιστορίας της ιατρικής ειδικότερα. Δεν θα επιχειρήσω να αναφερθώ αναλυτικά στη προσωπικότητα και το έργο του μεγάλου αυτού ιατρού και φιλόσοφου, πατέρα της ιατρικής, θεωρώντας ότι θα καταστρατηγηθεί ο πολύτιμος παρόν έντυπος χώρος ή εν πάση περιπτώσει υποθέτοντας ότι είναι σχετικώς γνωστά. Επιγραμματικά μόνο να σημειώσω και να επισημάνω την πρώτη γνωστή προσπάθεια επιστημονικοποίησης της Ιατρικής τέχνης, απορρίπτοντας δεισιδαιμονίες και δογματισμούς και την υψηλή αίσθηση ευθύνης

Η ιστορία της ιατρικής εκπαίδευσης φανερώνει τη διαχρονική επίδραση του αρχαίου συστήματος της ελληνικής ιατρικής, όχι μόνο στην ουσιώδη συνεισφορά της, αλλά και στην αφοσίωσή της στη λογική, στην ηθική νοοτροπία της και σε αναρίθμητους άλλους τομείς. Καθώς άλλαζαν οι εποχές, σταδιακά μειώθηκε η επίδραση των δεισιδαιμονιών και των παγανιστικών θρησκειών στην ιατρική μέχρι την καθιέρωση της λογικής θεωρίας με την άφιξη της Ιπποκρατικής ιατρικής, αν και τα δύο ρεύματα συνυπήρξαν για λίγους αιώνες. Στην κλασική Ελλάδα, οι πρωτοπόροι του ιατρικού επαγγέλματος ήταν οι γιατροί και φιλόσοφοι με θεωρητικό υπόβαθρο που επεδίωκαν την κατανόηση των φυσικών θεμελίων της τέχνης και της εκπαίδευσής τους. Οι Έλληνες γιατροί που εργάζονταν ως κρατικοί λειτουργοί υποστηρίζονταν από ένα ειδικό κρατικό ποσό που λεγόταν ιατρικόν και λάμβαναν, ορισμένες φορές, επιπλέον προνόμια. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι αυτοί οι κρατικοί λειτουργοί ασχολούνταν με ιατρική εκπαίδευση ή ότι τα ιατρικά χρη

Οι περίοδοι μελέτης του φαινομένου της αρχαίας ελληνικής Ιατρικής είναι 5: Προϊστορική, Προιπποκράτεια , Ιπποκρατική, Αλεξανδρινή ( Ελληνιστική ) και Ελληνορωμαϊκή ( απαρχές Βυζαντίου ).   ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ Η ιατρική ξεκίνησε όταν ένας πρόγονος του ανθρώπου χτύπησε το χέρι του ή το πόδι του με αποτέλεσμα να το σπάσει. Μη αντέχοντας λοιπόν τον πόνο, ενστικτωδώς ανέπτυξε την τέχνη της ιατρικής. Αλλά αυτό δεν το έκανε μόνο ο άνθρωπος αλλά και κάποια ζώα όπως ο πίθηκος, που όταν σπάσει ένα άκρο του (χέρι ή πόδι) χρησιμοποιεί κλαδιά και ρίζες για να το τυλίξει και να το κρατήσει σταθερό έτσι ώστε να μειώσει τον πόνο. Έτσι, λόγω της ανάγκης του ανθρώπου να καταπραΰνει τον πόνο του ξεκίνησε και η χρήση βοτάνων η οποία στην εξέλιξη της δημιούργησε τη φαρμακευτική . Η Ιατρική του πρωτόγονου ανθρώπου σαφώς δε ήταν επιστήμη, παρά μόνο μία τέχνη βασιζόμενη στην εμπειρία και στη παρατήρηση. Ο άνθρωπος επωφελήθηκε από την επαφή του με την φύση και το ένστικτο της επιβίωσης καθώς και η

Η ολιστική ιατρική εφαρμοζόταν στην αρχαιότητα ήδη από την προϊστορική περίοδο. Πρώτος γνωστός γιατρός υπήρξε ο Παιών, η φήμη του οποίου υπήρξε τόσο μεγάλη, ώστε θεωρήθηκε ιατρός των θεών. Σημαντικός γιατρός, φυσιοθεραπευτής και βοτανολόγος υπήρξε ο Χείρων ο Κένταυρος. Άλλος σημαντικός γιατρός ήταν ο Μελάμποδας. Ο Μελάμποδας ήταν και ψυχοθεραπευτής, ψυχαναλυτής. Με την ψυχοθεραπευτική του μέθοδο θεράπευσε τον Άλκανθο, βασιλιά των Μεγάρων από το γένος των Πελοπιδών, από χρόνια μελαγχολία. Θεράπευσε μάλιστα τις κόρες του Προίτου από μανία. Ο γιατρός Γ.Α. Τσουκαντάς σε συνεργασία με τον ψυχίατρο Δ. Κουρέτα συμπεραίνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί του 1400 π.Χ γνώριζαν την ψυχοθεραπεία, την ομαδική ψυχοθεραπεία, την ψυχοσωματική και την ψυχανάλυση. Ο Μελάμποδας δίδαξε και μετέδωσε την ιατρική του γνώση στον Αμφιάραο. Μετά τον θάνατό του Αμφιάραου κτίστηκαν πολλά Αμφιαράεια. Την ίδια περίπου εποχή έδρασε και ο Ασκληπιός, τον οποίο μύησε στην ιατρική ο Χείρων ο Κένταυρος. Προς