Η πυθαγόρεια αριθμολογία

Η ΔΑΦΝΗ.ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

Αρχίζω την  παρουσίαση, με τη βαρύγδουπη δήλωση, ότι θα ήθελα να ήμουν Έρωτας. Ο Έρωτας για τους αρχαίους Έλληνες δεν είχε γιορτή. Γιόρταζαν τη γονιμότητα της Γης , γιόρταζαν την αναγεννητική  δύναμη  της φύσης, αλλά δεν γιόρταζαν τον Έρωτα , όπως τον εννοούμε εμείς σήμερα.

Σύμφωνα με την ορφική διδασκαλία, ο Έρωτας προήλθε από το «κοσμικό αυγό» που άφησε η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους. Υπέρ μιας κοσμογονικής καταγωγής του τίθεται και ο Ησίοδος στη Θεογονία, καθώς αναφέρει πως ο Έρωτας προήλθε από το Χάος που ενώθηκε  με τη Γαία.. Πολύ αργότερα, στο Συμπόσιο του Πλάτωνα εντοπίζουμε τον «καλό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Ουρανίας) και τον «κακό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Πανδήμου). Εγώ πιστεύω ότι ο Έρωτας είναι μυστήριο , που λέει και το τραγούδι! Από την δύναμή του τέθηκε σε κίνηση το Σύμπαν. Είναι η γονιμοποιός και αναγεννητική δύναμη! Χωρίς γονιμοποιό και αναγεννητική δύναμη, δεν θα υπήρχε ζωή. Και μια που μιλάμε για φυτά, χωρίς τον Έρωτα δεν θα υπήρχαν φυτά. Τα φυτά όμως χρειάζονται και ήλιο.

  Ο  Ήλιος ταυτιζόταν συχνά στην αρχαιότητα με τον Απόλλωνα. Όπως λένε όσοι ξέρουν από Αστρολογία, το φυτό δάφνη αντιστοιχεί στον Ήλιο.

  Ο Έρωτας χτύπησε με το βέλος του το ερωτικό τον Απόλλωνα και τον έκανε να ερωτευτεί  σφόδρα τη Νύμφη Δάφνη. Η Δάφνη ήταν κόρη της Γαίας και του θεσσαλικού ποταμού-θεού, Πηνειού όπως αναφέρει ο Οβίδιος. Κατά τον Παυσανία, ήταν κόρη του αρκαδικού ποταμού Λάδωνα.

Θα ήταν παράλειψη να μην μιλήσουμε περισσότερο για τον έρωτα του Απόλλωνα για τη Δάφνη. Στις «Μεταμορφώσεις του Οβιδίου» στο πρώτο βιβλίο, ο Οβίδιος περιγράφει  ό,τι συνέβη μεταξύ τους .

  Ο Απόλλωνας της λέει κοπλιμέντα, μα εκείνη φεύγει βιαστικά ανάμεσα στα πυκνά δέντρα. Αποφασίζει να της απαριθμήσει τους τίτλους του, μήπως την εντυπωσιάσει!

 «..Δίας είν’ ο πατέρας μου , της λέει,  κι εγώ αποκαλύπτω

μελλούμενα και  τα τωρινά κι αυτά που έχουν γίνει …

Την Ιατρική ανακάλυψα κι ο κόσμος με ικετεύει!

Στα χέρια μου τα βότανα βρίσκουν τη δύναμή τους.

Μα βότανο δεν βρίσκεται τον έρωτα να γειάνει,

Κι όλες οι τέχνες  άχρηστες είναι για μένα τώρα!...»

  Τίποτα δεν μεταπείθει την παρθένο Δάφνη που το βάζει στα πόδια.

  Ο Απόλλωνας λιγωμένος την κυνηγάει. Το βέλος που του είχε ρίξει ο Έρωτας για να τον τιμωρήσει, του είχε φουντώσει το ερωτικό πάθος! Κοντεύει να τη φτάσει και η κόρη παρακαλάει τον πατέρα της τον ποταμό να την κάνει δέντρο για να μην τη μιάνει ο Απόλλωνας .

  Έτσι έγινε το γνωστό μας δέντρο δάφνη που τα φύλλα της γυαλίζουν, όπως έλαμπε και η όμορφη Νύμφη Δάφνη.

Ο Απόλλωνας  αγκάλιασε το δέντρο λέγοντας:

 «Σαν τα μαλλιά μου, που ποτέ δεν γνώρισαν ψαλίδι

και το κεφάλι μου ανθηρό για πάντα το κρατάνε,

έτσι κι εσύ τα φύλλα σου ποτέ δεν θα τα χάνεις!»

Γι’ αυτό το δέντρο , η Δάφνη, δεν χάνει τα φύλλα της. Είναι δηλαδή  αειθαλής.

Αφού δεν μπορώ να σε έχω ως γυναίκα είπε ο Απόλλωνας, θα είσαι εσύ που με τα κλαδιά σου θα γίνεις κορώνα στο κεφάλι μου.

  O Απόλλωνας όταν είδε τη Δάφνη να μεταμορφώνεται σε δέντρο, έκοψε κλαδιά και στόλισε το κεφάλι του. Αναφέρεται μάλιστα ότι ο πρώτος ναός του Απόλλωνα είχε κατασκευαστεί από κλαδιά δάφνης. Ήταν μια καλύβα από κλαδιά δάφνης φερμένα από την κοιλάδα των Τεμπών.(Παυσανίας, Φωκικά)

 Όταν ο Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα καταδίκασε τον εαυτό του σε εξορία στην κοιλάδα των Τεμπών από όπου γύρισε εξαγνισμένος στους Δελφούς με δάφνινο στεφάνι στα μαλλιά και κρατώντας κλαδί δάφνης στο χέρι. Με  δάφνη εξάγνισε ο Απόλλωνας και τον Ορέστη  από το μίασμα του φόνου της μητέρας του. Απόλλων, κατά τον Σωκράτη, σημαίνει: λούον = εξαγνιστής. Εξ άλλου ήταν ο θεός-Ήλιος και ο ήλιος απολυμαίνει. Στη γιορτή των Σεπτηρίων στους Δελφούς, γινόταν ένα είδος παντομίμας που αναπαριστούσε  τη θανάτωση του Πύθωνα από τον Απόλλωνα και τον εξαγνισμό του: Ένα αγόρι «αειθαλές», του οποίου δηλαδή ζούσαν και οι δύο γονείς, έπαιρνε το τόξο και έριχνε ένα βέλος μέσα σε μια ξύλινη καλύβα που είχαν κατασκευάσει για την τελετή και παρίστανε τη φωλιά του Πύθωνα. Μετά οι κάτοικοι έβαζαν φωτιά στην καλύβα και έφευγαν χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω. Το αγόρι, μαζί με άλλους νέους τραβούσαν προς το βορρά , έφταναν στην κοιλάδα των Τεμπών, πρόσφεραν θυσία στο ναό του Απόλλωνα εκεί, έκοβαν όλα τα δάφνινα κλαδιά και τα έφερναν πίσω στους Δελφούς, βαδίζοντας από την Ιερά οδό, την Πυθιάδα, απ’ όπου πέρασε και ο Απόλλωνας. Τα Σεπτήρια γινόταν κάθε 9 χρόνια στους Δελφούς και σε διάφορα άλλα μέρη. Ο Απόλλων λατρευόταν ως Δαφνηφόρος .Στη Θήβα  κάθε 9 χρόνια, όπως και αλλού, γινόταν δαφνηφορία που ανάγεται στην πανάρχαια δενδρολατρεία.

Μιλάμε για δεντρολατρεία, για Σεπτήρια, και εξαγνισμό , για τον ήλιο που απολυμαίνει και βρίσκω την ευκαιρία να σας πω ότι το φυτό Δάφνη, περιέχει στα φύλλα του αιθέριο έλαιο, του οποίου το κύριο συστατικό, σε ποσοστό 50%, είναι η κινεόλη,   που είναι ουσία αντισηπτική και απολυμαντική. Είναι άραγε τυχαίο αυτό ; Θεωρείται από κάποιους ότι τα φύλλα δάφνης καθαρίζουν την ενέργεια του χώρου.  Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι τα δαφνόφυλλα τους προστάτευαν από τους κεραυνούς αλλά και την πανούκλα και όπως φαίνεται δεν είχαν άδικο, αφού είναι απολυμαντικό φυτό. Σε πολλά χωριά χρησιμοποιούν το χυλό των φύλλων μαζί με ρεβυθάλευρο για το ζύμωμα του εφτάζυμου ψωμιού. Κάποτε έβαζαν νερό όπου είχαν βράσει φύλλα από αυτά για να φτιάξουν το προζύμι που το διατηρούσαν όλο το χρόνο για να ζυμώνουν ψωμί και πρόσφορα. Το προζύμι αυτό δεν μουχλιάζει, αφού η Δάφνη είναι και αντισηπτική. Για το λόγο αυτό θα έχετε δει ίσως σε συσκευασίες σύκων κυρίως, να βάζουν φύλλα Δάφνης γιατί δεν αφήνει τα σύκα να πιάσουν σκουλήκι. Στη Λέσβο, των Βαϊων τα παιδιά έπαιρναν τη δάφνη από τον παπά και γύριζαν από πόρτα σε πόρτα, χτυπούσαν κάτω τρεις φορές το κλαδί της δάφνης και τραγουδούσαν: «Έξω ψύλλοι, ποντικοί! Μέσα σε βαθύ ρουμάνι!» Τα φύλλα δάφνης προφυλάσσουν από τα έντομα. Παρασιτοκτόνα. Τα τοποθετούσαν στις αποθήκες με το σιτάρι για να μην πιάνει ψείρα, σε ντουλάπες για να μην πιάνουν σκώρο, έπλεναν τα ζώα για να μην πιάνουν τσιμπούρια, ψύλλους και αλογόμυγες .

Η Δάφνη του Απόλλωνα η ιερή, πέρασε και στη Χριστιανική λατρεία. Βάϊα λέει ο λαός μας τη δάφνη, αφού «Κυριακή των Βαϊων» λέγεται η μέρα της εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Οι Ιουδαίοι υποδέχτηκαν τον Ιησού «μετά Βαϊων και κλάδων» και βάϊα  ήταν οι φοίνικες, οι Έλληνες όμως ονόμασαν βάϊα τη δάφνη, γιατί αυτή  ήθελαν να υποδέχεται τον γλυκό Ιησού, κι αυτή μοιράζει ο παπάς στους πιστούς την Κυριακή των Βαϊων. Όπως και  για τους αρχαίους Έλληνες, έτσι και για τους σημερινούς , η δάφνη δεν είναι απλώς το σύμβολο του νικητή, αλλά είναι ιερό ελληνικό δέντρο , που συμβολίζει τη  νίκη του νέου θεού. Το ποίημα τον Διονυσίου Σολομού, -Ημέρα Λαμπρής- αρχίζει ως εξής: « Δάφνη εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι…» .Πριν από το Επιτάφιο θρήνο για τη Σταύρωση του Ιησού, στόλιζαν τους τάφους με δάφνη για να θυμίσουν την ελπίδα της Ανάστασης και της νίκης επί του θανάτου. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες στόλιζαν τους «κήπους του Άδωνι» στα ανθεστήρια. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, ο παπάς  σκορπίζει φύλλα δάφνης  την ώρα που αναγγέλλει το : «Ανάστα ο Θεός !» Ο Θεός του Φωτός, νίκησε τον θεό του Άδη, όπως ο Απόλλωνας ο  θεός του φωτός  και του Ήλιου, νίκησε τον Πύθωνα!

  Ο Ηρακλής , καθιέρωσε το στεφάνι ελιάς ως έπαθλο στους αθλητές, από το 776 μέχρι το 582 π.Χ. Μετά τα Πύθια, τους Πυθικούς αγώνες του Απόλλωνος, το στεφάνι για τους νικητές ήταν δάφνινο. Στην αρχαία Ελλάδα οι κανόνες ήταν αυστηροί για το είδος του στεφανιού που φορούσαν στο κεφάλι . Δεν φορούσαν οτιδήποτε, οπουδήποτε, ούτε οποιοσδήποτε.Mε δάφνη στεφάνωναν τους αθλητές, τους ποιητές, τους φιλοσόφους. Συμβολίζει τη σοφία, τη νίκη  σε ευγενείς αγώνες, τη δόξα. . Και οι Ρωμαίοι στεφάνωναν τους νικητές με δάφνινα στεφάνια. Ο όρος "baccalaureate" (μπακαλορεά) προέρχεται από το λατινικό bacca-laureus που σημαίνει καρποί δάφνης και αναφέρεται στην αρχαία αυτή πρακτική να τιμούνται οι λόγιοι και οι ποιητές με γιρλάντες από δάφνες. Ο μοντέρνος όρος "bachelor" (μπάτσελορ) που δίνεται σαν τίτλος εκπαίδευσης έχει προφανώς την ίδια ρίζα.   

  Στο Μαντείο των Δελφών  η Πυθία συμπλήρωνε την έμπνευσή της μασώντας δαφνόφυλλα., αλλά και ο καπνός από καιόμενα δαφνόφυλλα την έφερναν σε κατάσταση ημιύπνωσης. Κλαδιά δάφνης κρατούσαν στα χέρια όσοι προσέρχονταν στο Μαντείο  για να πάρουν το χρησμό του, αλλά και οι βοηθοί της Πυθίας.  Δάφνη ονομαζόταν και η κόρη του μάντη Τειρεσία. Τη σχέση της με τη μαντική, δείχνει και το άλλο της όνομα. Την Δάφνη, την κόρη του μάντη, την ονόμαζαν και Μαντώ. Ως μαντική θεωρούν τη Δάφνη και οι νεοέλληνες.

 Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, ο παπάς παίρνει δαφνόφυλλα από ένα πανέρι και τα πετάει ψηλά, σε ολόκληρο το χώρο της εκκλησίας. Οι γυναίκες προσπαθούν να πιάσουν τα δαφνόφυλλα στον αέρα, γιατί πιστεύουν ότι αν πέσουν στο πάτωμα  η γη θα αφαιρέσει  τη μαντική τους ικανότητα. Τα δαφνόφυλλα τα ευλογημένα που έφερναν από την εκκλησία, τα έβαζαν και τα βάζουν ακόμα στην Πελοπόννησο  και σε άλλα μέρη στο εικονοστάσι  και  τα κρατούν όλη τη χρονιά μέχρι την επόμενη Κυριακή "των Βαγιώνε".  . Οι παλιοί τα χρησιμοποιούσαν και για ξεμάτιασμα, καθώς "καπνίζανε" με αυτά τα μωρά τους ή όποιον άλλον είχε "χτυπήσει" το κακό μάτι. Θεωρούν ότι αυτά τα αγιασμένα δαφνόφυλλα, έχουν ιδιότητες ιδιαιτέρως θεραπευτικές, διώχνουν κάθε κακό,( από τη βασκανία, μέχρι τις «κακές» αρρώστιες).Σε κάποια μέρη, όπως στην Αμοργό, έραβαν τα βάγια μέσα στο καπέλο τους για να τα έχουν ως φυλαχτό από κάθε κακό. Πίστευαν επίσης ότι η δάφνη διώχνει το διάβολο.  Ο αριθμός 7 ήταν ο αριθμός του Απόλλωνα. Λέγεται ότι η άκρη του δαφνόκλαδου έχει συνήθως 7 φύλλα. Σε κείμενο για μαγικό φυλακτό από ελληνικό Μαγικό Πάπυρο (264-272) αναφέρεται επίκλησις στον Απόλλωνα. Σε νεοελληνική μετάφραση η επίκληση λέει: « Πάρε κλωνάρι δάφνης με 7 φύλλα, κράτα το με το δεξί σου χέρι και επικαλέσου τους ουράνιους θεούς και τους χθόνιους δαίμονες .Γράψε στο κλωνάρι της δάφνης τα  7 προστατευτικά σύμβολα, το πρώτο στο πρώτο φύλλο, το δεύτερο στο δεύτερο, ώσπου να τελειώσουν τα επτά φύλλα και τα επτά σημεία. Πρόσεξε, μην παραλείψεις κανένα φύλλο και με αυτό τον τρόπο βλάψεις τον εαυτό σου, γιατί αυτό που φτιάχνεις είναι το ισχυρότερο φυλακτό σώματος και σ’ αυτό υποτάσσονται οι πάντες και η θάλασσα και οι πέτρες φρίττουν και οι δαίμονες φυλάγονται από την θεία ενέργεια που θα έχεις. Πίστευαν επίσης, από την αρχαιότητα, ότι η δάφνη στην αυλή του σπιτιού, έδιωχνε το κακό. Μάλιστα, όταν ξεραινόταν ένα δέντρο δάφνης,  θεωρούσαν το γεγονός αυτό ως κακό οιωνό ο οποίος προμηνούσε ότι μεγάλο κακό θα συμβεί στο σπίτι. Αργότερα οι Ιταλοί και οι Άγγλοι πίστευαν ότι τα δαφνόφυλλα έφερναν καλοτυχία και απέτρεπαν το κακό.

Εκτός από σύμβολο του Απόλλωνα, η Δάφνη ήταν σύμβολο και του γιου του Ασκληπιού, που ήταν ο θεός της Υγείας. Στην Επίδαυρο διηγόνταν πως ο Ασκληπιός στην ιατρική του χρησιμοποιούσε τη  δάφνη. Από την προϊστορική εποχή η δάφνη ήταν γνωστή για τις ιδιότητές της. Την αναφέρει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Ο Διοσκουρίδης συνιστούσε  το αφέψημά  για την βαρηκοϊα και την κόπωση. Θεωρείται από την αρχαιότητα ως  αλεξιφάρμακον, ότι  δηλαδή ,εξουδετερώνει τα δηλητήρια.

Στα νεώτερα χρόνια, την Κυριακή των Βαϊων, ο πατέρας, ή ο μεγαλύτερος του σπιτιού, έφερνε τα βάγια στο σπίτι, κλαδιά δάφνης δηλαδή, και μ’ αυτά χτυπούσε  τους μικρότερους στην πλάτη για να έχουν υγεία. Ακόμα και τα ζώα και τα δέντρα χτυπούσε με τα κλαδιά της δάφνης για να έχουν υγεία και καρποφορία. Όπως οι αρχαίοι, έτσι και οι νεοέλληνες πίστευαν ότι η Δάφνη φέρνει υγεία , αλλά  και καρποφορία Ως φυτό η δάφνη, όταν την κόψουν πετάει  νέα βλαστάρια γρήγορα. Γι αυτό, οι  Έλληνες πίστευαν ότι είναι και σύμβολο αναγέννησης, νίκης δηλαδή της ζωής επί του θανάτου. Πίστευαν επίσης ότι έχει γονιμοποιό δύναμη , γι αυτό οι νεόνυμφες της χρονιάς, το Σάββατο του Λαζάρου μάζευαν τις φίλες τους που ήταν ανύπαντρες και είχαν και μάννα και πατέρα εν ζωή, πήγαιναν στο λόγγο και έκοβαν δάφνες και  πήγαιναν στην εκκλησία, όπου  τις περίμεναν οι μεγαλύτερες γυναίκες, που έπαιρναν ένα κλωνάρι δάφνη και χτύπαγαν την κάθε μία νύφη στην πλάτη λέγοντάς της: « Με γεια, με τη βαγιά!»  Μετά οι κοπέλες έμπαιναν στην εκκλησία και έδιναν τις δάφνες στον παπά .Οι νύφες φόραγαν πράσινο φόρεμα στο χρώμα της βάγιας, με κόκκινη φούστα από μέσα. Την άλλη μέρα, των Βαϊων, η νύφη θα έβαζε τα καλά της, την έπαιρνε η πεθερά και η νονά, και  την πήγαιναν στην εκκλησία. Μετά τη λειτουργία, κάθε γυναίκα χτυπούσε πάλι τη νύφη με το κλαδί της δάφνης που είχαν πάρει από τον παπά και της έλεγαν: «Με γεια σου!»

  Στο Πήλιο το Σάββατο του Λαζάρου, οι νιόνυμφες που είχαν  παντρευτεί την προηγούμενη χρονιά, ετοίμαζαν  τις βαγιές που θα ευλογούσε το επόμενο πρωί ο παπάς.Τούτα τα βάγια ήταν  μικρά μπουκετάκια από φυλλαράκια δάφνης και εποχιακά λουλούδια, δεμένα με κορδελίτσες και με ένα χαρτάκι, που έγραφε το όνομα του νιόπαντρου ζευγαριού, καρφιτσωμένο. Σύμφωνα με την παράδοση, τούτη η διαδικασία θα χάριζε στα νιόπαντρα ζευγάρια παιδιά, καθώς η γονιμοποιός δύναμη που περικλείουν στο φύλλωμά τους τα αειθαλή κλαδάκια δάφνης,  μεταδινόταν  σε αυτά.

Με την καρποφορία των γυναικών φαίνεται ότι συνδεόταν η Δάφνη και για τους αρχαίους Έλληνες. Έφτιαχναν αψίδες από δάφνη στην είσοδο του σπιτιού του γαμπρού, για να περάσει η ο νιόπαντρος που κρατούσε τη νύφη στα χέρια του.

.Το φυτό Δάφνη ήταν σύμβολο  και του Απόλλωνα, αλλά   της δίδυμης αδερφής του  της Αρτέμιδος . Αν ο Απόλλων ταυτιζόταν με τον Ήλιο, η Άρτεμις ταυτιζόταν με τη Σελήνη, όπως είπαμε. Στην κινεζική λαογραφία , υπάρχει ένα μεγάλο δέντρο δάφνης στο φεγγάρι, και η το κινεζικό όνομα για τη δάφνη, ( κινέζικα : 月桂), μεταφράζεται κυριολεκτικά σε "φεγγάρι-Δάφνη» .Η θεά του κυνηγιού λατρευόταν και ως δαφναία. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, εκ πρώτης όψεως , η Άρτεμις ήταν προστάτιδα και των γυναικών, και της λοχείας.(Άρτεμις Ειληθυία= ελεύθω +υιός= μαμή). Λοχείη  είναι ένα από τα επίθετα που της αποδίδουν στους Ορφικούς Ύμνους.

Είναι άσχετο άραγε, το γεγονός ότι ο  Ιπποκράτης  χορηγούσε τη Δάφνη ως αναλγητικό μετά τον τοκετό και σε διάφορα γυναικολογικά προβλήματα; Είναι τυχαίο ότι  με δαφνέλαιο θεράπευε τη στειρότητα; Ο Διοσκουρίδης  χρησιμοποιούσε λειωμένους καρπούς δάφνης, αλλά και αφέψημα φύλλων, για τις παθήσεις της κύστης και της μήτρας. Γυναικείο φάρμακο λοιπόν η Δάφνη στην αρχαία θεραπευτική . Αλλά και στη νεώτερη Βοτανοθεραπευτική έχουν  χρησιμοποιηθεί  ατμόλουτρα με φύλλα δάφνης, σε παθήσεις της κύστης και της μήτρας όπως και για πόνους περιόδου, και ως εκτρωτικό. Και τα κουκούτσια , παλαιότερα χρησίμευαν ως εκτρωτικά.

 Η Δάφνη ανοίγει την όρεξη.  Τα φύλλα της  διεγείρουν την πέψη, βοηθούν σε φουσκώματα,  κράμπες στο πεπτικό.
Εκχύλισμα δάφνης βοηθά στην καλή λειτουργία του στομάχου Γι’ αυτό οι μαμάδες μας, χωρίς να το ξέρουν ίσως , βάζουν Δάφνη στις φακές και το στιφάδο, για να μην βαραίνουν το στομάχι. Η δάφνη βοηθά στην απορροφητικότητα των θρεπτικών ουσιών. Στην Ιαπωνία οι επιστήμονες  μελετούν τη δράση του αιθέριου ελαίου της Δάφνης στον καρκίνο του στομάχου και στη λευχαιμία.

Είναι επίσης, κατά της ατονίας του οργανισμού, της μυϊκής ατονίας, των ρευματισμών, της παραμορφωτικής αρθρίτιδας.  Κατά του πυρετού. Καταπραϋνουν τον ερεθισμό των αιμορροίδων. Κατά των εσωτερικών και εξωτερικών αιμορραγιών. Σκόνη δαφνόφυλλων σταματά την αιμορραγία της μύτης. Τα φύλλα επίσης χρησιμοποιούνται στην εντερίτιδα, την ορχίτιδα, για οίδημα των γεννητικών οργάνων (κοπανισμένα φύλλα) τον έρπη, στην ωτίτιδα . Κατά της υπότασης. Βοηθά στη λειτουργία της χολής. Κατά των κολικών των εντέρων, της διάρροιας. Για το συνάχι, τη βρογχίτιδα, το άσθμα,  τη φυματίωση.  Διαλύει τα άλατα από τον οργανισμό. Εφιδρωτική. Για όλες τις δερματικές παθήσεις.

Οι καρποί  αναμεμιγμένοι με μέλι χρησιμοποιήθηκαν κατά του άσθματος, της φθίσης, των ρευματικών νοσημάτων και των δερματικών παθήσεων. Οι καρποί της ωστόσο δεν πρέπει να τρώγονται γιατί είναι ιδιαίτερα τοξικοί. 

Η Δάφνη ως αλοιφή είναι χρήσιμη  σε τραυματισμούς και θλάσεις.

·       Αιθέριο έλαιο (δαφνόλαδο) ιδιότητες: τονωτικές, αντιρρευματικές, εφιδρωτικές, αντισπασμωδικές. Ωφέλιμο σε  μυϊκή ατονία, θλάση μυών.

Δράση: αντιφλεγμονώδη, αντιοξειδωτική, αντισηπτική, θερμαντική, αντισπασμωδική.

      

  Την αναλγητική και αντιφλεγμονώδη δράση της Δάφνης μελέτησαν στο Τμήμα  Φυσιολογίας και Φαρμακολογίας, του  Ινστιτούτου Παστέρ στο Ιράν και κατέληξαν ότι  σε κατάλληλες  δόσεις, η  αναλγητική δράση του αιθέριου ελαίου ήταν συγκρίσιμη με αναλγητικά αναφοράς και μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως η   μορφίνη και η πιροξικάμη. Στο ίδιο Ινστιτούτο, στο Ιράν, μελέτησαν τη δράση του αιθέριου ελαίου της Δάφνης κατά της επιληψίας. Γνώριζαν ότι τα φύλλα και το αιθέριο έλαιο της Δάφνης έχει   χρησιμοποιηθεί ως ένα αντιεπιληπτικό φάρμακο στην ιρανική παραδοσιακή ιατρική. Αποφάσισαν λοιπόν να  αξιολογηθεί το φυτό αυτό και  ως προς την αντιεπιληπτική δράση και τα αποτελέσματα ήταν θετικά.

  H ιδιότητα αυτή της Δάφνης ,  να θεραπεύει επιληψία, ίσως να εξηγεί την κατάσταση  έκστασης στον οποία περιέπιπτε η Πυθία . Σε κατάλληλη δόση μπορεί να θεραπεύει επιληψία, αλλά σε μεγάλες δόσεις, μπορεί να προκαλέσει μια κατάσταση η οποία μοιάζει με  επιληψία. Σε κατάλληλες δόσεις η Δάφνη βοηθάει στη μελέτη, κατευνάζει την ανησυχία, και την ταραχή.   Είναι ιδανικό καταπραϋντικό πριν τον ύπνο. Οι  Βυζαντινοί αρωμάτιζαν το κρασί τους και τη χρησιμοποιούσαν σαν κατευναστικό. Μπορούμε να πούμε δηλαδή, ότι η Δάφνη, ανάλογα με τη δοσολογία, έχει δύο όψεις. Από τη μια κατευνάζει και από την άλλη μπορεί να επηρεάσει τον άνθρωπο και να φαίνεται σαν σεληνιασμένος. Ίσως αυτό να εξηγεί ότι η Δάφνη  του Απόλλωνος, λέγεται  δάφνη ευγενική, αλλά η Δάφνη  έλκει το όνομά της από τη λέξη δαφοινή! Στα αρχαία ελληνικά Δαφοινή ονόμαζαν  την αιμοσταγή γυναίκα , σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Γκρέϊς. Η Άρτεμις , προστάτιδα των αγνών νέων, σύμβολο της οποίας ήταν το φυτό αυτό, όπως είδαμε δεν δίσταζε να σκοτώσει όποιον παραβίαζε τον ηθικό της νόμο! Το φυτό Δάφνη, συμβολίζει και  την αγνότητα, την παρθενία, την τιμή.

  Αυτό εξηγεί ίσως γιατί η Πυθία στα πρώτα χρόνια του μαντείου, ήταν κοπέλα νέα και παρθένος, αλλά και αργότερα το μαντείο νομοθέτησε, ότι έπρεπε να είναι άνω των πενήντα ετών και άμεμπτος.

Από όσα είπαμε ως τώρα, νομίζω ότι σχηματίστηκε μια εικόνα για την προσωπικότητα της Δάφνης, την οποία θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως εξής: Η Δάφνη είναι κυρίως γυναικείο φάρμακο. Ταιριάζει σε γυναίκες οι οποίες μπορεί να είναι αγνές,  ανυποχώρητες στην ηθική τους. Μπορεί να είναι ήπιες, αλλά μπορεί να είναι και  δυναμικές. Μπορεί να έχουν τάση προς τη σοφία και τους ευγενείς αγώνες και τη δόξα. Μπορεί να είναι αυτό που λέμε «ανδρογυναίκα» και να μην τα πηγαίνει καλά με τους άνδρες .   Μπορεί να φτάνει σε κατάσταση σεληνιασμού, να προφέρει ακατάληπτες λέξεις και φράσεις.  Μπορεί να εμφανίζει στειρότητα. Είναι θρησκευόμενη, αφού το επιστημονικό όνομα του φυτού Laurus  στα λατινικά, προέρχεται από τη λέξη : Laus=πιστός. Έχει τάση και προς τη μεταφυσική, αφού το φυτό συνδέεται με την μαντική, τον εξορκισμό του κακού και τον καθαρμό.

Πιθανόν, να με ρωτήσετε: αφού εμείς εδώ κάνουμε Ομοιομυθική μελέτη, ταιριάζουν όλα αυτά με την ομοιοπαθητική εικόνα του φαρμάκου το οποίο παρασκευάζεται από το φυτό Δάφνη; Θα σας απαντήσω ότι η Δάφνη έχει ένα «μειονέκτημα»: δεν αντέχει τις παγωνιές. Είναι ενδημικό της Μεσογείου και δεν αντέχει στα κλίματα του Βορρά . Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που δεν έχουμε πληροφορίες για τη Δάφνη ως ομοιοπαθητικό φάρμακο. Όπως δυστυχώς συμβαίνει με πολλά φυτά της ελληνικής χλωρίδας, έτσι και η Δάφνη είναι άγνωστη στην Ομοιοπαθητική, ενώ στην Ελλάδα είναι γνωστότατα τα ομοιοπαθητικά φάρμακα που παρασκευάζονται από φυτά βόρειων και άλλων χωρών. 200 τόνοι δάφνης εξάγονται από την Ελλάδα προς τις χώρες που δεν ευδοκιμεί η δάφνη του Απόλλωνα. Περισσότερους εξάγει η Τουρκία όπου καλλιεργούνται  τα φυτά για εξαγωγή. Κι όμως το φυτό αυτό είναι άγνωστο στους Έλληνες Ομοιιοπαθητικούς. Καιρός να φτιάξουμε εμείς φάρμακο από τη Δάφνη την ευγενική, τη Δάφνη του Απόλλωνα.

Εκτός του ότι όπως φαίνεται, είναι σπουδαίο φάρμακο, είναι για τους Έλληνες ένα φυτό σύμβολο σε τέτοιο βαθμό, ώστε το βρίσκουμε ακόμα και στην   ελληνική σημαία γύρω από τον σταυρό!

Δάφνη - Laurus nobilis

Στα Λατινικά ολόκληρο το όνομα του φυτού, είναι LAURUS NOBILIS.  Στα αγγλικά τη συναντούμε ως:Grecian Laurel, Sweet Bay, True Laurel, Tree Bay.

Οι  LAURACAEA     στην Ομοιοπαθητική

FORSAKEN=εγκαταλελειμμένη, παντέρημη.

Κύριες ρούμπρικες :Anxiety( in general)=άγχος γενικά

                                 Forgetful=ξεχασιάρα

                                 Hysteria=υστερία

                                 Irritability=εκνευρισμός.

 Έψαξα να βρω στοιχεία για την εικόνα της Δάφνης στην Ομοιοπαθητική, και τα μόνα που βρήκα, είναι ότι κατά την Ομοιοπαθητική , το κύριο αίσθημα των φαρμάκων που περιλαμβάνονται στη φυτολογική οικογένεια στην οποία ανήκει η Δάφνη (  LAURACAEA) είναι ότι αισθάνεται εγκαταλελειμμένη, παντέρημη. Όταν το διάβασα αυτό σκέφτηκα ότι η Δάφνη, η οποία δεν όπως φαίνεται από τη Μυθολογία , τη Λαογραφία και τη Βοτανοθεραπευτική, δεν ταιριάζει σε ερωτικές γυναίκες με εύκολο χαρακτήρα. Είναι δύσκολο για έναν άνδρα να τα βγάλει πέρα με μια γυναίκα, όπως την περιγράψαμε και το πιθανότερο είναι να την εγκαταλείψει και να νοιώθει παντέρημη. Μπορεί όμως και η ίδια να μην θεωρεί κανέναν άνδρα ικανό να την κατακτήσει ή να είναι αντάξιός της ή ο άνδρας που της ταιριάζει, ή ο κόσμος όλος να μην της ταιριάζει και έτσι να νοιώθει παντέρημη. 

Άλλα ψυχονοητικά συμπτώματα που βρήκα για τα ομοιοπαθητικά φάρμακα που περιλαμβάνονται στην οικογένεια της Δάφνης, είναι ότι τα άτομα που τα χρειάζονται, έχουν γενικά άγχος. Έχουν εκνευρισμό και είναι ξεχασιάρικα. Ο εκνευρισμός , μπορεί να έχει σχέση με το χαρακτήρα μιας γυναίκας σαν τη Δάφνη, όπως την περιγράψαμε . Το ότι έχει αδύνατη μνήμη, ταιριάζει με τη χρήση της Δάφνης στη Βοτανοθεραπευτική για να βοηθά στη μελέτη. Βρήκα επίσης ότι τα ομοιοπαθητική φάρμακα που παρασκευάζονται από φυτά της οικογένειας της Δάφνης, θεραπεύουν υστερία! Από τα στοιχεία αυτά για την οικογένεια LAURACEAE στην οποίαν ανήκει η LAURUS NOBILIS, δεν μπορούμε να σχηματίσουμε πλήρη εικόνα του φαρμάκου. Από τα στοιχεία όμως που συλλέξαμε από τη Μυθολογία, τη λαογραφία και τη βοτανοθεραπεία, μπορούμε νομίζω να συμπληρώσουμε την ομοιοπαθητική εικόνα του φαρμάκου , προσθέτοντας και τα σωματικά συμπτώματα για τα οποία έχει χρησιμοποιηθεί η Δάφνη στη Βοτανοθεραπευτική.

Δεν μπορώ να κλείσω την ενότητα αυτή, αν δεν σας πω γιατί στις περισσότερες φωτογραφίες τις οποίες σας έδειξα, η Νύμφη Δάφνη είναι με μαύρα μαλλιά.

  Τα άνθη της Δάφνης είναι λευκά, αλλά  οι καρποί της, γνωστοί ως δαφνοκούκουτσα, έχουν χρώμα μελανό, που όταν ωριμάσουν γίνεται μαύρο. Η Δάφνη, εκτός του ότι βοηθά στην τριχόπτωση και το δυνάμωμα των μαλλιών, τα βοηθά και να διατηρούν το μαύρο χρώμα τους. Το δαφνέλαιο μέσα σε αγουρόλαδο, χρησιμοποιείται για μασάζ στις ρίζες για δυνάμωμα και σαν λοσιόν για το μαύρισμα των μαλλιών. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι οι γυναίκες στις οποίες ταιριάζει η Δάφνη, έχουν μαύρα μαλλιά.

Από όσα είπαμε , καταλαβαίνουμε ότι  Νύμφη Δάφνη ,που απέφευγε τον Απόλλωνα –Ήλιο, μόνο γιατί είχε δεχτεί το αντιερωτικό βέλος του Έρωτα. Τα άτομα στα οποία ταιριάζει η Δάφνη ως ομοιοπαθητικό φάρμακο, πολύ πιθανόν πρέπει να αποφεύγουν τον Ήλιο για έναν πολύ λιγότερο ρομαντικό λόγο. Ο Ήλιος , από τους σύγχρονους επιστήμονες, ενοχοποιείται ότι προκαλεί σε κάποια άτομα, καρκίνο του δέρματος και ειδικότερα, μελάνωμα!

 Θέλω να μου πείτε, είναι  άσχετο άραγε με το Μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα, το γεγονός ότι το φυτό Δάφνη θεραπεύει μελάνωμα; Οι επιστήμονες με πειράματα απέδειξαν ότι η  χημική ένωση Β lauroside η οποία απομονώθηκε  από το φυτό  Laurus nobilis είναι ένας αναστολέας  του ανθρώπινου μελανώματος και του πολλαπλασιασμού των κυττάρων σε υψηλές συγκεντρώσεις.