|
Στο ανθρώπινο όν, την ενεργειακή αυτή
οντότητα, κάποια χρονική στιγμή η ζωτική του δύναμη σοφά κρίνει, επιλέγει και
δημιουργεί την αντίδραση εκείνη, που όλοι λανθασμένα αντιλαμβανόμαστε και
ονομάζουμε νόσο, αρρώστεια ή ασθένεια. Η αντίδραση αυτή είναι μία
προσπάθεια εξισορρόπησης και ομοιόστασης, που δημιουργείται απ’ την ίδια την
ζωτική δύναμη του οργανισμού. Η σωτήρια αυτή αντίδραση είναι η μόνη ιαματική
βοήθεια, που μπορεί να δώσει ο οργανισμός στα προβλήματα υγείας του, δηλαδή
στην πραγματική αιτία-ασθένεια που τον πλήττει και που θα τον βοηθήσει να
έλθει ξανά σε ισορροπία, δηλαδή σε κατάσταση υγείας. Όποια άλλη αντίθετη
ενέργεια επιτίθεται και σταματάει την αυτοθεραπευτική αυτή προσπάθεια του
οργανισμού, δημιουργεί την αύξηση και την ανάπτυξη βαθύτερης παθολογίας,
εξουδετερώνοντας σταδιακά το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Και μιλάμε
βέβαια για την λανθασμένη «αντί» μέθοδο, που χρησιμοποιεί η σύγχρονη Ιατρική
σχολή. Η λάθος αυτή αντίληψη της σύγχρονης Ιατρικής σχολής και οι βίαιες
μεθοδολογίες της απειλούν πλέον μεσοπρόθεσμα την ίδια την επιβίωση του
ανθρώπινου είδους.
|
Η ολιστική φιλοσοφική θεώρηση της ζωής
Γιατί όμως να υπάρχει αυτή η τόσο λανθασμένη και εκτροχιασμένη πορεία της
σύγχρονης Ιατρικής σχολής; Και είναι πραγματικά έτσι;
Μέχρι σήμερα στην σύγχρονη Ιατρική σκέψη δεν έχει προκύψει κάποια σοβαρή
προσπάθεια παρουσίασης ενός θεωρητικού και φιλοσοφικού μοντέλου για την φύση
του ανθρώπινου όντος και κατ’ επέκταση για τον τρόπο λειτουργίας του στην υγεία
και στην αρρώστεια. Όπως είδαμε παραπάνω, αλλά και στο άρθρο που προαναφέραμε,
οι αντιλήψεις της σύγχρονης Ιατρικής σχολής για το τι είναι η ανθρώπινη φύση η
υγεία και η αρρώστεια, βασίζονται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην επιφανειακή οπτική
αντίληψη και σ’ ένα αποκλειστικά υλικό επίπεδο.
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να προσεγγίσουμε την ουσία
του ανθρώπινου οργανισμού ολιστικά μέσα από την φιλοσοφική αντίληψη των Ελλήνων
Κλασικών φιλοσόφων και θα προσπαθήσουμε να βρούμε τις διαφορές ή τις ομοιότητες
της αρχαίας Κλασικής Ιατρικής με την σύγχρονη Ιατρική.
|
Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι τόσο σύνθετος
και πολύπλοκος στην λειτουργία του, που κάθε προσπάθεια για να δοθεί μία
ακριβής και ολοκληρωμένη απάντηση με την μηχανιστική ή την φυσικοχημική εξήγηση
της σύγχρονης Ιατρικής σχολής θεωρείται αδύνατη. Η Ανατομία, η Φυσιολογία και
η Παθολογία είναι οι απαραίτητοι επιστημονικοί κλάδοι, που ασχολούνται με την
υλική φύση, τη λειτουργία και την παθολογία του ανθρώπινου σώματος
αποκλειστικά σε υλικό επίπεδο. Υπάρχουν όμως κι άλλες πολλές περισσότερες και
πολύ πιο πολύπλοκες λειτουργίες που γίνονται σ’ ένα άλλο επίπεδο του
οργανισμού, το ενεργειακό, και συσχετίζονται άμεσα με αυτές που γίνονται στο
υλικό επίπεδο, δηλαδή στο σώμα. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτό ας
αναλογιστούμε, ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνά υπολογίζεται, ότι γίνονται στο
σώμα μας 1,5 εκατομμύριο λειτουργίες διαφόρων ειδών και σε διάφορα επίπεδα,
τέλεια συντονισμένες και εναρμονισμένες μεταξύ τους! Και φυσικά οι πλείστες
εξ’ αυτών μας είναι παντελώς άγνωστες.
|
Η σύγχρονη Κβαντική
Φυσική και η Θεωρία των Υπερχορδών έχουν από κοινού αποδείξει, πως ο,τιδήποτε
υπάρχει μέσα στο σύμπαν στο οποίο ζούμε αποτελείται από ενεργειακές
συμπυκνώσεις, όποια μορφή κι αν αυτό έχει. Κάθε φυσικό σύστημα ή αντικείμενο
περιέχει (ή εναλλακτικά αποθηκεύει) μία ποσότητα έργου, που ονομάζεται
ενέργεια. Η ενέργεια χαρακτηρίζεται σήμερα από τους διάφορους επιστημονικούς
κλάδους τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη, περισσότερο ως μια λογιστική έννοια
παρά ως μία υπαρκτή πραγματικότητα. Η έννοια αυτή της ενέργειας μας δίνει τη
δυνατότητα να προβλέψουμε την εξέλιξη ή την κίνηση ενός συστήματος. Ορίζεται δε
σαν το ποσό του έργου που απαιτείται προκειμένου το κάθε σύστημα να πάει από
μια αρχική κατάσταση σε μια τελική. Ανάλογα με τον τρόπο που έχει αποκτηθεί,
ανταλλαχθεί ή αποθηκευτεί, μπορούμε να μιλήσουμε για πολλές μορφές ενέργειας:
Κινητική, δυναμική, ακτινοβολίας, πυρηνική, θερμική, ηλεκτρική, φωτεινή,
χημική, αλλά και άλλες πιο λεπτοφυείς μορφές της ενέργειας, που ακόμα δεν
είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Eπομένως με τα στοιχεία της σύγχρονης Φυσικής και
την έννοια της ενέργειας, ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι τίποτε άλλο από μία
εξαιρετικά πολύπλοκη ενεργειακή οντότητα. Ο μικρόκοσμος του σώματός μας θα μπορούσε
να χαρακτηριστεί ως ένα σύμπαν, που μέσα του εξελίχθηκε και εναρμονίστηκε αυτό
που όλοι λέμε ζωή. Η άποψη αυτή των αναλογιών διασώζεται στα γραπτά του
φιλοσόφου και διδασκάλου της Αιγύπτου Ερμού του Τρισμεγίστου σε μία φράση: «Το
προς τα κάτω αναλογεί με το προς τα άνω, και το προς τα άνω είναι ανάλογο με το
προς τα κάτω» («Σμαράγδινος Πίναξ», παρ.2).
|
Οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι υπήρξαν οι πρώτοι που
έδωσαν μία ενεργειακή και ταυτόχρονα ανακυκλώσιμη θεωρία για την γέννηση και
την δημιουργία της ζωής. «Απ’ τους πρώτους που φιλοσόφησαν οι περισσότεροι
θεώρησαν ως μοναδικές αρχές όλων των πραγμάτων αυτές που έχουν υλική μορφή.
Διότι αυτό απ’ το οποίο αποτελούνται όλα, το πρώτο απ’ το οποίο όλα γίνονται
και το τελευταίο στο οποίο διαλύονται και του οποίου η ουσία παραμένει πάντα
σταθερή αλλάζοντας μόνο ιδιότητες, αυτό θεωρούν πως είναι το βασικό στοιχείο
για την αρχή των όντων. Για τον λόγο αυτό πιστεύουν ότι τίποτα δεν γεννιέται
και τίποτα δεν χάνεται, αφού αυτή η φυσική ουσία υπάρχει πάντα». (Διογένης
Λαέρτιος «Μαρτυρίες» κεφ. Θαλής παρ. 12).
|
Για την
Πυθαγόρεια και την Ηρακλείτεια αντίληψη το «πυρ» είναι εκείνο το κοσμογονικό
στοιχείο που «εποίησε» τον κόσμο. «Τον κόσμο τούτο τον κοινό για
όλους μήτε θεός μήτε άνθρωπος τον εποίησε, μα ήταν είναι και θα είναι πυρ
αείζωον που ανάβει και σβήνει με μέτρο» (Ηράκλειτος «Απόσπασμα 30»).
