Είναι πάντως αξιοπαρουσίαστο το γεγονός ότι, παρότι η λατρεία της Μεγάλης Μητέρας θεάς εκτοπίστηκε και με την επικράτηση της ιουδαιοχριστιανικής αίρεσης καταδιώχθηκε με μανία, στο συγκεκριμένο όρος Κάρμηλο της Παλαιστίνης, η Μεγάλη Μητέρα του Υιού θεού, επανήλθε τον 13ο αιώνα της κ.χ. με το καθολικό τάγμα των Καρμηλιτισών μοναχών, του οποίου οι μοναχές είναι αφιερωμένες στην ίδια Μητέρα του Υιού του θεού, η λατρεία της οποίας επανέκαμψε στο πρόσωπο της Παναγίας. Κι αν αναλογιστούμε ότι η Μεγάλη Μητέρα των Καβειρίων αποκαλείται «Αξίερος», δηλαδή Άγια – ιερή, άρα πανάγια, τότε βλέπουμε ότι η αρχαία λατρεία, σε πείσμα των μισογύνηδων του ιουδαιοχριστιανικού ιερατείου, επανήλθε και καθιερώθηκε θριαμβευτικά με την νέα έκδοση της Μεγάλης Μητέρας ως Παναγίας.
Η «Κουροτρόφος»,ένα λίθινο αγαλματίδιο της νεολιθικής εποχής που προέρχεται από την ακρόπολη του Σέσκλου, είναι η πρώτη παγκόσμια εικόνα της Μεγάλης Μητέρας με τον Υιό βρέφος. Μια εικόνα που θα παραμείνει αυτούσια ως σύνθεση, παρότι θα πάρει πάμπολλες ονομασίες, Κυβέλη, Συμέλη, Δήμητρα, Ίσιδα, Παναγία, γνωστή στους αιώνες με την γλυκιά ονομασία «βρεφοκρατούσα». Η μητρική στοργή και τρυφερότητα, επειδή υπερβαίνουν την εγωιστική μορφή της αγάπης, ανάγονται σε υπερβατικές καταβολές και είναι – μέσα από το μυστήριο που τις συνοδεύει- η πρώτη μορφή ιερού δεσμού από τον οποίον πηγάζει η πρωταρχική αντίληψη της Μεγάλης Μητέρας, την οποία λατρεύαμε, λατρεύουμε και θα λατρεύουμε συνεχώς. Το σύμπλεγμα της «Κουροτρόφου», της «Βρεφοκρατούσας», δεν είναι καλλιτεχνική σύλληψη, ούτε συναισθηματική φόρτιση μητρικής αποκλειστικά εικόνας, αλλά ιερό πανανθρώπινο βίωμα υπέρβασης του «εγώ» και ένωσης με την πρωταρχική ουσία.
Για την Μεγάλη Μητέρα και για τους Μεγάλους θεούς και θεές, δεν ήταν φρόνιμο να μιλούν οι άνθρωποι. Στην τραγωδία του Σοφοκλή, «Οιδίπους επί Κολονώ», ο Οιδίποδας ικετεύει τις θεές λέγοντας:
«Αγριομάτες δέσποινες, αφού στην χώρα ετούτη
Κάθισα παρακαλεστής στο κάθισμά σας πρώτα
Μη φανείτε σκληρόκαρδες σε μένα και στον Φοίβο
Που όντας μου προμάντευε τις συμφορές εκείνες
Προείπε μου αυτόν τον τελειωμό, αφού καιρός περάσει
Όταν θαρθώ στον υστερνό τον τόπο και θάβρω
Την κατοικία των σεμνών θεών και φιλοξενία
Εκεί και την βαριόμοιρη ζωή μου θα τελειώσω….
Και ο χορός αποκρίνεται,
«Κάποιος πλανητεμένος,
πλανητεμένος είναι
Ο γέρος, όχι ντόπιος.
Αλλιώς αυτός ποτέ του
Δεν θα σίμωνε
Στ’ απάτητο το δάσος
Των φοβερών παρθένων
Που δεν αποκοτούμε
Να πούμε τα’ όνομά τους
Και που τις προσπερνούμε
Χωρίς να τις κοιτάμε
Χωρίς να πούμε λέξη

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η πυθαγόρεια αριθμολογία

Εικόνα
 Απόσπασμα απο την διάλεξη της Φωτεινής Κακογιάννου                                        16-1-2013 Ένα μεγάλο μέρος σπουδαιότητας των αριθμών στη φιλοσοφία του Πυθαγόρα, μια λέξη που Πυθαγόρας ο ίδιος ήταν ο πρώτος που χρησιμοποιεί για να περιγράψει τον εαυτό του ως Φίλο-Σοφός (εραστής της φρόνησης), προήλθε από τη σημασία των ιερών αριθμών στα Ορφικά μυστήρια και από τις μελέτες του στην Αίγυπτο και αργότερα στη Βαβυλωνία και την Περσία. Για τους Πυθαγορείους, ο αριθμός δέκα ήταν ο πιο ιερός αριθμός και τον παρουσίαζαν ταυτόχρονα με τους άλλους πρωταρχικούς αριθμούς, που είναι οι αριθμοί ένα ως εννέα που κατέληγαν στο δέκα, σε ένα ιερό σύμβολο. Ξέρουμε ότι οι Πυθαγόρειοι είχαν ένα μυστικό σύμβολο για να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Αυτό το σύμβολο ήταν ένα σχέδιο δέκα σημείων γνωστό ως Τετρακτύς. Το σύμβολο αποτελούταν από τέσσερα επίπεδα που διαμόρφωναν σε ένα τρίγωνο με μια βάση τεσσάρων σημείων, ακολουθούσε ένα επίπεδο τριών σημείων, μετά ένα με δύο και τ
Διαβάστε περισσότερα
Η λέξη Μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γινόταν φανερές σε άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Όπως φαίνεται και ετυμολογικά η λέξη παράγεται από το ρήμα μυείν , δηλαδή κλείνω, και αναφέρεται κυρίως στα μάτια και στα χείλη. Εκείνοι που μυούνται στα μυστήρια του υπερβατικού, απαγορεύεται να τα ανακοινώσουν σε άλλους μη μυημένους, πρέπει να κλείνουν το στόμα τους. Τα αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη πνευματική κληρονομιά στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν κυρίως κρυφές λατρείες, όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί, κοινώς να εισαχθεί. Ο οπαδός αυτής της λατρείας ονομαζόταν Μύστης και το πρόσωπο που τον εισήγαγε σ’ αυτή Μυσταγωγός. Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε τα κοινά γεύματα, τους κοινούς χορούς και τις ιεροτελεστίες, όπου άνθρωποι που έσμιξαν στο ίδιο χορό, που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν για πάντα ενωμένοι. Στην εσωτερική έννοιά τους παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες, είτε ήταν φυσικές είτε ήταν πνευματικ
Διαβάστε περισσότερα

ορφικά και πυθαγόρεια μυστήρια

Εικόνα
Οι  μυστηριακές θρησκείες έχουν ως κέντρο την μύηση στην ανώτερη δόμηση του ανθρώπινου όντος μέσω του μύθου. Συνήθως οι ορφικοί εκκινούν την εσωτερική διεργασία μεταλλαγής με βάση τις φάσεις της σελήνης, τις εναλλαγές φωτός και σκότους, ημέρας και νύχτας, χειμώνα θέρους, με στόχο την λύτρωση από τα δεινά της υλικής πραγματικότητας και την προσέγγιση της αθανασίας. Οι ορφικοί ανήκουν στα προελληνικά θρησκεύματα, τα οποία ξεκινούν από συγκεκριμένες οικογένειες, περνούν σε φατρίες ή γένη και μέσω της ιερουργίας  σε βωμούς και ναούς διαδίδονται σε πανελλήνια έκταση. Τα ιερατικά γένη των Ελλήνων στα ορφικά μυστήρια, είναι κληρονομικά και λειτουργούν με ενδογαμίες. Ο μύστης εξασφαλίζει μακάριο βίο επί της γης και σωτηρία στα επέκεινα. Οι  λόγοι της απήχησης της ορφικής διδασκαλίας, με βάση τα αρχαιολογικά δεδομένα θεωρείται προγενέστερη των άλλων μυστηρίων είναι : η ιδέα της ένωσης με το θείο, η λύτρωση, η έννοια της νίκης του θανάτου, της οδύνης στον καθημερινό βίο, η αποφ
Διαβάστε περισσότερα