ΤΟ ΕΡΕΒΟΣ
από το βιβλίο «Η Αρχαία Ελληνική Μαγεία»
Το Ερεβος επικαλούνται οι μάγισσες της Θεσσαλίας
και οι Βακχίδες για να οδηγηθούν στην έκσταση του
κάτω κόσμου. Μετά από μήνες καθαρμών, κατά την δι-
άρκεια των οποίων συλλέγουν από τα βουνά αχάτη και
τρέφονται με μανδραγόρα, αρχίζουν τους εκστατικούς
χορούς τους, που διαρκούσαν μέρες.
Κατά την διάρκεια αυτών πολλές ζευγάρωναν με
όντα των άλλων πλανητών, προερχόμενα από τους τιτά-
νες. Στην συνέχεια ξέσκιζαν και κατέτρωγαν κατέχοντας
υπερφυσικές δυνάμεις τις σάρκες αγρίων ζώων και έρ-
χονταν σε συνεργασία με την μήτρα του Ερέβους.
Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας τελετής η Γαία έσμιξε
με τον γιο της τον Ουρανό και δημιούργησε την μητριαρχική θεότητα που ήταν παντοδύναμη, δίκαια και εκ-
δικητική. Τότε λέγεται ότι ο Ηλιος αρνήθηκε να δώσει το
φως του για τέσσερις μέρες, σύμφωνα με τον Ησίοδο,
και μετά από αυτό ένα μεγάλο άστρο σαν σφαίρα φά-
νηκε στον ουρανό.
Το Ερεβος χαιρετούσε κάθε χρόνο με τον τρόπο αυ-
τόν την σκοτεινή του απόγονο, η οποία ήταν ταγμένη
στις εντολές του.
Ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τον μύθο με
βάση ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα
1. Το συμπαντικό σφαίρωμα ή Ωού, δηλαδή το Έρε-
βος είναι ένα ουσιώδες πεδίο σύμμικτο συμπαράγωγο
και απόβλητο των δύο άλλων αμιγών και διαχωρισμέ-
νων, δυναμικών ουσιωδών πεδίων, ήτοι: του Αιθέρος
και του Χάους. Διότι, αν και –βέβαια γεννάται– προέρ-
χεται από το κοινό δυναμικό, (γενέθλιο και των τριών
πεδίων).
Είναι του Χρόνου, εντούτοις προκύπτει ως κατάλοιπο
του διαχωρισμού των δύο άλλων. Στο απόσπασμα των
Ιερών Λόγων ΙΒ 13 (66), (ως άνω) λέγεται πως το Ωόν
(Συμπαντική Σφαίρα) είναι έκγονο του Αιθέρος και του
Χάους.
2. Στο χωροχρονικό πεδίο, το Έρεβος δεν συμμετέχει
στην όλη διαδικασία ποιήσεως των πραγματικών, θετι-
κών υλικών διακόσμων. Εν τούτοις, συμπεριλαμβάνεται,
ως πεδίο αδρανές ως προς τη Ζωή, αλλά και ως προς τη μεταθανάτια, τελεσφόρα διαδικασία αναμόρφωσης
– αναγέννησης της ψυχής.
