Μετατροπή του τρίτου ενεργειακού κέντρου με βάση την τελετουργία των καβειρίων μυστηρίων.

 

H  ζωτική δύναμη που εκφράζεται στο τρίτο ενεργειακό κέντρο, το ηλιακό πλέγμα, μετουσιώνεται στα Καβείρια μυστήρια, σε ψυχική δύναμη, σε γενναιότητα,  συναισθηματική διόραση , και  αντιμετώπιση οποιασδήποτε νοητικής και αισθηματικής εξάρτησης. 

Το νευρικό σύστημα του μυημένου αλλάζει, ισχυροποιείται και γίνεται  μέρος της ολότητας του σύμπαντος. 

Η σύνδεση με την μητέρα γη είναι η βάση αυτής της μετουσίωσης.

Πρόκειται επομένως για μία τελετουργία γείωσης, η οποία πραγματοποιείται μετά μεσημβρινή ώρα στα βάθη ενός απάτητου δρυμού το μεσοκαλόκαιρο.

Η  αθάνατη κόρη της γαίας η Έχιδνα, η οποία με το οφιοειδές σώμα της  ενώνει τον επάνω με τον κάτω κόσμο, τον Ουρανό με τα Τάρταρα,  το όνειρο με την εγρήγορση, την αλήθεια με το ψεύδος ,την αγάπη με το μίσος, τον αρνητικό –βόρειο πόλο της γης με τον νότιο-θετικό, καλείται να ευλογήσει με την παρουσία της, την ενεργειακή δομή των μυστών.

 Κόρη της γης , που τους κόσμους  των ανθρώπων και των θεών ενώνεις

Και μεταβαίνεις από τα έγκατα της γης στην υπερουράνια χώρα,

Δώσε στην γέννησή μας την ισχύ της Ρέας

 Των Τιτάνων την δύναμη και ορμή,

Σε καλούμε να εμφανιστείς με το αόρατο και ορατό σου σώμα

Την άγρια όψη του προσώπου

Αγγέλλοντας  με τα βαθειά σου μάτια και την πλoύσια κόμη σου των αστεριών,

Την γνώση της θεϊκή πανίσχυρη θέλησης

Που ανθρώπινη θα γίνει και  μέσα μας θα κατοικήσει.

Κατόπιν εμφανίζονται και προστατεύον τον μυητικό κύκλο  οι ποτάμιες νύμφες και οι Δρυάδες οι οποίες καλούνται με τον ακόλουθο ύμνο:

Νύμφες κόρες της Γής και των Ποταμών

Χθόνιες , των καρπών και των λειμώνων,

Φύλακες των υγρών περασμάτων,

Εσείς που καθορίζετε την πορεία των αστέρων του μεσημεριού,

Την ξανθή ηλιακή ώρα κλέβοντας για εμάς,

Φέρτε την χάρη του Απόλλωνα στους θνητούς και χαρείτε μαζί μας,

Την επιθυμία θεοί να γίνουμε.

Στο σημείο αυτό τα μυστήρια συνεχίζονται με μία τελετουργία ,η οποία θυμίζει κατά πολύ την θεία ευχαριστία της χριστιανικής εκκλησίας. Οι μύστες κάθονται δίπλα σε μία πηγή ή εκβολή ποταμού και μοιράζονται μεταξύ τους κριθαρένιο ψωμί, και κρασί άκρατο κόκκινο και λευκό ισόποσα αναμεμιγμένο. Τότε καλούν τον Βάκχο να εμφανιστεί ως οδηγός της αιώνιας έκστασης , η οποία μετουσιώνει την ζωτική δύναμη σε θεϊκή δύναμη, Στο σημείο αυτό ο μυητικός κύκλος , ο οποίος διατηρείται ανέπαφος θα βιώσει την μετατροπή του ηλιακού πλέγματος νιώθοντας ζάλη και σχεδόν την απώλεια του φυσικού σώματος. Η ουσιαστική μετατροπή του τρίτου ενεργειακού κέντρου πραγματοποιείται όταν τα ανθρώπινα συναισθήματα γίνουν θεϊκά και η ψυχή του μύστη γεμίσει με γενναιότητα και μεγαλοθυμία.

Ο Διόνυσος ο οποίος πεθαίνει και ξαναγεννιέται μέσα από τις ίδιες του τις σάρκες ,σύμφωνα με τον μύθο καλείται στο σημείο αυτό να εποπτεύσει την μετατροπή. Δηλαδή ο θεός αυτός είναι ο μόνος ο οποίος ενηλικιώθηκε μέσα στο σώμα του πατρός του, Δία, κατόπιν θυσίασε τον εαυτό του σε εκστατική παρόρμηση ώστε να γίνει βορά των άγριων θηρίων, ( τα οποία συμβολίζουν τα ανθρώπινα πάθη, τον πόνο, την επιθυμία, τον έρωτα), ώστε αφού τα βιώσει στο έπακρο και καταφαγωθεί από αυτά , να κατορθώσει να δομήσει το θεϊκό του σώμα μέσα από μία γενναία σφυρηλατημένη ψυχή.

 Ο Βάκχος δημιουργώντας την μέθη και την έκσταση γίνεται οδηγός της ψυχής προς τον ισχυρό της εαυτό. Η  επίκληση είναι η εξής:

Τον Διόνυσο προσκαλώ, τον θορυβώδη, τον πρωτογενή, με την θεϊκή και ανθρώπινη φύση,

Που τρείς   φορές γεννήθηκε, αυτόν που ζει στους αγρούς και τα δάση,

Τον κερασφόρο, τον μεγαλοπρεπή,

Τον αγνό που τα σταφύλια τρέφει,

Τον  ωμοφάγο τον λιτό, τον πολυμήχανο,

Άκουσε μακάριε την φωνή μας,

Και έλα κοντά μας με τις καλλίζωνες Μαινάδες.

Η μετατροπή του ηλιακού πλέγματος ολοκληρώνεται με την τελική προσευχή προς τον Απόλλωνα, ο οποίος  έχει την ύψιστη εποπτεία όπως και η λέξη αναφέρει της μετουσίωσης του αρνητικού σε θετικό του σκότους και των νεφών σε ηλιακό φως.

Όλοι οι μύστες τραγουδούν την δόξα σου θεέ,Φημισμένε κιθαρωδέ, γιέ του μεγάλου Δία,Πλάι σε αυτή την χιονοστεφανωμένη κορυφή,

Εσύ που αποκαλύπτεις τους αιώνιους και αλάθητους χρησμούς.

Άφησέ μας να φύγουμε γεμάτοι από το φώς σου,

Χρυσόμαλλε Φοίβε και οδήγησέ μας, στις δίδυμες κορυφές του Παρνασσού, τον ήλιο του μεσημεριού κρατώντας,

( στο σημείο αυτό στο κέντρο του μυητικού κύκλου σε ασημένιο τρίποδα καίγεται μαύρο θυμίαμα, το οποίο είναι σύμβολο της συσκότισης του μυαλού, η οποία υπερβαίνεται με την μετουσίωση του ηλιακού πλέγματος).

Μαύρος καπνός μέσα από τις φλόγες ανεβαίνει προς τον Όλυμπο,

Το διαπεραστικό θρόισμα των δέντρων μουρμουρίζει την  απελευθέρωση από τα δεσμά,

Και η χρυσή γλυκόηχη κιθάρα απαντά στις φωνές των ανθρώπων.

Εδώ ολοκληρώνεται η τελετή με τις απλές νότες της  απολλώνιας κιθάρας….