ομιλία της Φωτεινής Κακογιάννου στον πολιτιστικό πολυχώρο Διέλευσις






Τα Μεγάλα Ελευσίνια εορτάζονταν κατά τη 15η ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα και κρατούσαν εννέα ημέρες. Οι συμμετέχοντες αποκαλούντανεπόπται ή έφυροι. Την προηγουμένη της γιορτής, οι έφηβοι της πόλης υποδέχονταν τα Ιερά Αντικείμενα, τα οποία δε φανερώνονταν σε κανέναν παρά μόνο από τους Ιεροφάντες στους Μύστες, από την Ελευσίνα στο Ελευσίνιον, ιερό στη βάση της Ακρόπολης.
Την πρώτη ημέρα, όσοι είχαν μυηθεί στα Μικρά Ελευσίνια συγκεντρώνονταν στην Ποικίλη Στοά της Αρχαίας Αγοράς μετά από πρόσκληση των ιερέων, εξ ου και η ημέρα ονομαζόταν αγυρμός και πρόρρησις. Η συμμετοχή στη γιορτή δεν προϋπέθετε τη μύηση, γι' αυτό και η γιορτή προσέλκυε ανθρώπους από ολόκληρη την Ελλάδα που συνέρρεαν στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν τα δρώμενα.
Η δεύτερη ημέρα, που ήταν αφιερωμένη σε καθαρμούς, ονομαζόταν Άλαδε Μύσται, μάλλον από τη φράση με την οποία καλούνταν οι συμμετέχοντες. Οι μύστες πορεύονταν σε πομπή προς τη θάλασσα, όπου περνούσαν από εξαγνισμό. Τελούνταν υπό την προεδρία του Βασιλέως, ενός των αρχόντων της αρχαίας Αθήνας και τεσσάρων άλλων που εκλέγονταν από τον δήμο των Αθηναίων. Η διαδικασία προσομοιάζει αρκετά με τη σύγχρονη χριστιανική τελετή των Θεοφανείων.
Για την τρίτη ημέρα λίγα είναι γνωστά. Από τον Κλήμη της Αλεξάνδρειας μαθαίνουμε ότι ήταν ημέρα νηστείας κι ότι το απόγευμα λάμβανε χώρα γεύμα από άρτους φτιαγμένους από μέλι και σουσάμι. Δεν είναι σίγουρο αν υπήρχαν θυσίες ή όχι, πάντως υπήρχαν προσφορές ψαριών [12] και άρτων από κριθάρι που φύτρωνε στο Ράριο Πεδίο, οι οποίες γίνονταν στο όνομα της Άχθειας Δήμητρας. Ωστόσο, αυτή η προσφορά ίσως γινόταν παράλληλα με την καλάθο κάθοδον, κατά την οποία μεταφερόταν από βόδια ένα καλάθι γεμάτο παπαρούνεςκαι ρόδια, που σχετίζονταν με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη αντίστοιχα.
Η τέταρτη ημέρα, που αποκαλούνταν Επιδαύρια, ήταν πρόσθετη για όσους είχαν προσέλθει καθυστερημένα. Λέγεται ότι προστέθηκε στον αρχικό αριθμό των ημερών, όταν ο Ασκληπιός ήρθε να πάρει μέρος στη μύηση από την Επίδαυρο, αλλά καθυστέρησε μια μέρα και οι Αθηναίοι πρόσθεσαν άλλη μια μέρα στη γιορτή για να μην τον δυσαρεστήσουν.
Την πέμπτη ημέρα, που αποκαλούνταν η των λαμπάδων ημέρα, οι μύστες με επικεφαλής τον δαδούχο κατευθύνονταν με πυρσούς στο ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, όπου και παρέμεναν για όλη τη νύχτα. Η πομπή αυτή συμβόλιζε την περιπλάνηση της θεάς για να βρει την κόρη της.
Την έκτη ημέρα, που ονομάζεται Ίακχον και θεωρείται η ιερότερη, το άγαλμα του Ίακχου, γιου της Περσεφόνης και του Χθόνιου Δία, στολισμένο με μυρτιές και με ένα δαυλό στο χέρι του, μεταφερόταν από το ναό του Ίακχου με φωνές και τραγούδια κατά μήκος της Ιεράς Οδού, που συνέδεε τον Κεραμεικό με το Θριάσιο Πεδίο.[13] Κατά την πορεία αυτή ακούγονταν κατά το έθιμο οι «γεφυρισμοί», χοντροκομμένα αστεία, στη γέφυρα του Κηφισού.[14] Τα σκώμματα αυτά ήταν συμβολικά και αναφέρονταν στην Ιάμβη της Ελευσίνας, η οποία με τα αστεία της κατάφερε να κάνει τη Δήμητρα να γελάσει, όταν θλιμμένη έψαχνε την κόρη της. Την πομπή ακολουθούσε μεγάλο πλήθος συμμετεχόντων και θεατών, το οποίο, κατά τον Ηρόδοτο, έφτανε τους 30.000 κατά μήκος της Ιεράς Οδού.
Τη νύχτα, οι μύστες παρέμεναν στην Ελευσίνα, ενώ οι υπόλοιποι, επισκέπτες και αμύητοι, διώχνονταν από έναν κήρυκα. Πιστεύεται ότι οι μύστες έπιναν τον κυκεώνα στο αποκορύφωμα των Μυστηρίων για να σπάσουν την ιερή αποχή από το φαγητό και το ποτό, ο οποίος αποτελούνταν κυρίως από νερό, κριθάρι και βότανα. Επαναλάμβαναν τον όρο εχεμύθειας των Μικρών Ελευσινίων, περνούσαν από νέο εξαγνισμό και οδηγούνταν από το μυσταγωγό στο Τελεστήριον. Φαίνεται πως η τελετή χωριζόταν σε τρία τμήματα: ταδρώμενα, κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση της ιστορίας της Δήμητρας και της Περσεφόνης, καθώς και της αρπαγής της τελευταίας από τον Άδη και της περιπλάνησης της μητέρας της για να τη βρει, τα δεικνύμενα, όπου ο Ιεροφάντης έμπαινε στο Ιερό και έβγαινε λίγο αργότερα με τα Ιερά αντικείμενα των δυο θεοτήτων, τα οποία πρόβαλλε στους μυημένους, και τα λεγόμενα, συμβολικές φράσεις των μυστών. Ακολουθούσε ο ύψιστος βαθμός μύησης με την ονομασία εποπτεία. Κεντρικό σύμβολο της εποπτείας ήταν ένα στάχυ, το οποίο φυλασσόταν στο άδυτο του Τελεστηρίου και αφού θεριζόταν τελετουργικά από τον ιεροφάντη, επιδεικνυόταν στους πιστούς ως σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δύναμης της Μητέρας Γης.
Οι αρχαίοι συγγραφείς αποφεύγουν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες για το σημείο αυτό, καθώς όποιος συμμετείχε στα Μυστήρια και αποκάλυπτε κάτι από την τελετή τιμωρούνταν με θάνατο.
Κατά την έβδομη και όγδοη ημέρα, οι μυημένοι επέστρεφαν στην Αθήνα. Η ένατη και τελευταία ημέρα ονομαζόταν πλημοχόαι, που ήταν ένα είδος αγγείου. Δυο τέτοια αγγεία γεμίζονταν με νερό ή κρασί από τους μύστες, τα ανύψωναν και έπειτα προσέφεραν χοές προς την ανατολή και τη δύση προφέροντας μυστικές φράσεις....
Τα Ελευσίνια εορτάζονταν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Από την Αθήνα εισήχθη η εορτή τους στην Έφεσο, η Κρήτη είχε τη δική της γιορτή των Ελευσινίων, ενώ στη Λακωνίαεορτάζονταν μόνο από τους κατοίκους μιας πόλης, οι οποίοι μετέφεραν το ξύλινο άγαλμα της Περσεφόνης στο Ελευσίνιον, πάνΤαΰγετο.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια επιβίωσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το 170, οι Σαρμάτες κατέστρεψαν το Ναό της Δήμητρας, ο οποίος όμως ανοικοδομήθηκε από το Μάρκο Αυρήλιο, που μυήθηκε κι ο ίδιος στα Μυστήρια. Ο Αυτοκράτορας Ουαλεντινιανός Α' προσπάθησε να τα καταργήσει, αλλά συνάντησε πολλές αντιδράσεις, οπότε συνεχίστηκαν μέχρι την εποχή του Θεοδοσίου Α'. Ο Αυτοκράτορας με διάταγμα το 392 διέταξε το κλείσιμο όλων των αρχαίων ιερών, σε μια προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση των οπαδών τηςπαλαιάς θρησκείας στην επιβολή του Χριστιανισμού ως κρατική θρησκεία. Τα τελευταία απομεινάρια των Μυστηρίων εξαλείφθηκαν το 396, όταν ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος, συνοδευόμενος από Χριστιανούς ιερείς και μοναχούς κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσε όλο το ιερατείο. Το τέλος των Ελευσινίων αναφέρεται από τον ιστορικόΕυνάπιο, ο οποίος είχε μυηθεί κι ο ίδιος στα Μυστήρια κι είχε γίνει ιεροφάντης. Τελευταίος νόμιμος ιεροφάντης των Μυστηρίων φαίνεται από τις πηγές να είναι ο ΕυμολπίδηςΝεστόριος, ο οποίος "ανήγγειλε την αρχή της μεγάλης πνευματικής νύχτας για την ανθρωπότητα".
    Nam mihi cum multa eximia divinaque videntur Athenae tuae peperisse atque in vitam hominum attulisse, tum nihil meilus illis mysteriis, quibus ex agresti immanique vita exculti ad humanitatem et mitigati sumus, initiaque ut appellantur ita re vera principia vitae cognovimus, neque solum cum laetitia vivendi rationem accepimus, sed etiam cum spe meliore moriendi.

Γιατί ανάμεσα στους εξαίρετους και πράγματι θεϊκούς θεσμούς που η Αθήνα σας έχει γεννήσει και φέρει στην ανθρωπότητα, καμία, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καλύτερη από αυτά τα Μυστήρια. Γιατί μέσω αυτών αποβάλαμε το βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής και μορφωθήκαμε και εκπολιτιστήκαμε. Και "μύησις" καθώς αποκαλείται, πράγματι μάθαμε τις απαρχές της ζωής και αποκτήσαμε τη δύναμη όχι μόνο να ζούμε ευτυχισμένοι, αλλά και να πεθαίνουμε με μια καλύτερη ελπίδα.    
— Κικέρων, Περί νόμων, Βιβλίο Β',36
Η μύηση αποσκοπούσε στη συμφιλίωση με το θάνατο και την προσδοκία της μεταθανάτιας ζωής και γι' αυτό το λόγο είχε μεγάλη απήχηση την εποχή εκείνη. Η πεποίθηση αυτή αντανακλάται και στον ομηρικό ύμνο προς τη θεά Δήμητρα.[16]
Η ουσία των Ελευσίνιων μυστηρίων παραμένει κάτι το άγνωστο. Ακόμα και για τα Ιερά Αντικείμενα που έφερε ο Ιεροφάντης ενώπιον των μυημένων στο αποκορύφωμα της τελετής δεν είναι γνωστή η φύση τους: εικάζεται πως ήταν αρχαϊκά αγαλματίδια και σύμβολα πιθανότατα της Δήμητρας και της Κόρης. Η μυστικότητα που επιβαλλόταν μεταξύ των μυημένων στηρίζεται σε βάσεις θρησκευτικές και πολιτικές. Στον Ομηρικό Ύμνο αναφέρεται πως "τα μυστήρια που έδειξε η Δήμητρα δεν πρέπει ούτε να παραμελούνται ούτε να ερευνούνται ούτε να κοινολογούνται",[17] ενώ από την πολιτεία επιβαλλόταν η θανατική ποινή σε όποιον αθετούσε τον όρκο των μυστών. Πιο συγκεκριμένα, ο Διαγόρας ο Μήλιος επικηρύχθηκε από τους Αθηναίους για δύο τάλαντα για την σύλληψη του και για ένα τάλαντο για τον θάνατο του, με την κατηγορία του ότι διακωμώδησε τα ιερά μυστήρια. Ο Αλκιβιάδης με την ίδια κατηγορία καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Ο Αισχύλος κατηγορήθηκε ότι σε κάποιες τραγωδίες του προέβη σε αποκάλυψη μέρους Μυστηρίων, αλλά τελικά απαλλάχτηκε, ενώ ο ρήτορας Ανδοκίδης μόλις διέφυγε την ποινή του θανάτου.[18] Κανείς, επίσης, όσο διαρκούσε η γιορτή, δεν μπορούσε να συλληφθεί για καμιά κατηγορία. Ο Λυκούργοςεισήγαγε νόμο να μη χρησιμοποιούνται πολυτελή άρματα κατά την πομπή προς την Ελευσίνα, καθώς θεωρούνταν από κάποιους πρόκληση για το δημοκρατικό πολίτευμα της πόλεως.[19]
Όσον αφορά την πραγματική φύση των γεγονότων των Ελευσινίων, υπάρχουν δυο διαφορετικές θεωρίες. Ενώ κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι ιερείς παρουσίαζαν τη μεταθανάτια ζωή μέσω διαφόρων ιερών αντικειμένων και της έντονης εναλλαγής φωτός και σκοταδιού, άλλοι θεωρούν ότι η ισχύς και η "μακροζωία" των Ελευσινίων οφείλεται στο ότι η εμπειρία για κάθε μυημένο ήταν εσωτερική και προκαλούνταν ίσως από κάποια ψυχοενεργή ουσία που περιείχε ο κυκεών[20]
Υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, επίσης, για το αν κατά την τελετή στο ιερό της Ελευσίνας τελούνταν ιερός γάμος. Υπάρχουν κάποιες αναφορές για τη συνεύρεση θεοτήτων ή τη συμβολική ένωση του Ιεροφάντη και της πρωθιέρειας των Μυστηρίων, ως αναπαράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Άδη ή της ένωσης του Δία με τη Δήμητρα. Η τελετή έληγε με τη συμβολική γέννηση ή αναγέννηση ενός αγοριού, ίσως του Ίακχου, του Πλούτου, γιου της Δήμητρας και του Ιασίωνα, ή του Διόνυσου-Ζαγρέα, που κατά τους Ορφικούςήταν γιος της Περσεφόνης και του Δία. Ο ιεροφάντης έρχονταν μπροστά στους μύστες και αναφωνούσε: "Ιερον ετεκε ποτνια κουρον, Βριμω Βριμων". Ωστόσο, οι θεωρίες αυτές ίσως προέρχονται από τη σύγχυση των αρχαίων συγγραφέων ανάμεσα στη λατρεία των Ορφικώνφρυγικών θεοτήτων και ντόπιων ελληνικών θεών, χαρακτηριστικό δείγμα θεοκρασίας.
Παραπομπές [Επεξεργασία]
 Omitto Eleusinem sanctam illam et augustam, "Ubi initiantur gentes orarum ultimae"...Κικέρων, Περί Φύσης Θεών
 [...] πρὸς δὲ τοῦτον τὸν ἆθλον ὑπολαβὼν συνοίσειν αὑτῷ, παρῆλθεν εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ μετέσχε τῶν ἐν Ἐλευσῖνι μυστηρίων, Μουσαίου τοῦ Ὀρφέως υἱοῦ τότε προεστηκότος τῆς τελετῆς...[[s:Ιστορική Βιβλιοθήκη/Δ'|Διόδωρος ο Σικελιώτης, Βιβλίο Δ', [4,25]
 Δήμητρος γὰρ ἀφικομένης εἰς τὴν χώραν ὅτ' ἐπλανήθη τῆς Κόρης ἁρπασθείσης...δούσης δωρεὰς διττὰς αἵπερ μέγισται τυγχάνουσιν οὖσαι, τούς τε καρπούς, οἳ τοῦ μὴ θηριωδῶς ζῆν ἡμᾶς αἴτιοι γεγόνασι, καὶ τὴν τελετήν, ἧς οἱ μετασχόντες περί τε τῆς τοῦ βίου τελευτῆς καὶ τοῦ σύμπαντος αἰῶνος ἡδίους τὰς ἐλπίδας ἔχουσιν... Ισοκράτη Πανηγυρικός, κεφ. 28
 [...]φρέαρ τε καλούμενον Καλλίχορον, ἔνθα πρῶτον Ἐλευσινίων αἱ γυναῖκες χορὸν ἔστησαν καὶ ᾖσαν ἐς τὴν θεόν. Παυσανίας, Βιβλίο Α', κεφ. 38,6
 γενομένης δὲ Ἐλευσινίοις μάχης πρὸς Ἀθηναίους...καταλύονται δὲ ἐπὶ τοῖσδε τὸν πόλεμον, ὡς Ἐλευσινίους ἐς τὰ ἄλλα Ἀθηναίων κατηκόους ὄντας ἰδίᾳ τελεῖν τὴν τελετήν. Παυσανίας, Βιβλίο Α', κεφ. 38,3
 Cosmopoulos Μ.Β. (2003) Mycenaean religion at Eleusis: the architecture and stratigraphy of Megaron B, στο βιβλίο Greek mysteries: the archaeology and ritual Greek secret cults, ed. M.I. Cosmopoulos. Routledge, London, σελ. 1-23. Διαθέσιμο
 Θουκυδίδης, Ιστορία του Πελοπονησιακού Πολέμου, έκδοση (Λατ. & Ελλ.) Fermin Didot, Parisiis, 1842, Βιβλ. 2.15, στ. 1-2, Διαθέσιμο
 Clinton K. (1994) The Eleusinian mysteries and Panhellenism in Democratic Athens, στο βιβλίο The Archaeology of Athens & Attica under the Democracy, εκδ. Coulson et al, Oxford, σελ. 161-172
 [...]τὴν δὲ ὁρτὴν ταύτην ἄγουσι Ἀθηναῖοι ἀνὰ πάντα ἔτεα τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ, καὶ αὐτῶν τε ὁ βουλόμενος καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μυεῖται. Ηρόδοτου Ιστορίαι, Βιβλίο Η', κεφ.65
 <ὑδρανός>· ὁ ἁγνιστὴς τῶν Ἐλευσινίων Ησύχιος, Λεξικόν
 τρίγλη and μαινίς, Αθήναιου Βιβλίο Ζ', σ.325
 τῶν εἰς Ἐλευσῖνα παρόδων ἐκράτουν οἱ πολέμιοι παρόντες, οὐδένα κόσμον εἶχεν ἡ τελετὴ πεμπομένη κατὰ θάλατταν, ἀλλὰ καὶ θυσίαι καὶ χορεῖαι καὶ πολλὰ τῶν δρωμένων καθ᾽ ὁδὸν ἱερῶν, ὅταν ἐξελαύνωσι τὸν Ἴακχον, ὑπ᾽ ἀνάγκης ἐξελείπετο.Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αλκιβιάδης, κεφ.34,3
 Αριστοφάνη Βάτραχοι, στ.315 κ.έ.
 [...]ἀπὸ τῶν ἄκρων τοῦ Ταϋγέτου Δήμητρος ἐπίκλησιν Ἐλευσινίας ἐστὶν ἱερόν. Παυσανίας, Βιβλίο Γ', κεφ. 20,5
 ὄλβιος, ὃς τάδ' ὄπωπεν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων: ὃς δ' ἀτελὴς ἱερῶν ὅς τ' ἄμμορος, οὔποθ' ὁμοίων αἶσαν ἔχει φθίμενός περ ὑπὸ ζόφῳ ἠερόεντι. Ομηρικοί ύμνοι, Εις Δημήτραν, στ.480-482
 Η απολογία του για την κατηγορία αυτή σώζεται στο κείμενο "Ανδοκίδου, Περί των Μυστηρίων"
 Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία, κεφ.13,24
 Wasson, R. Gordon, Carl A. P. Ruck, Albert Hofmann, The Road to Eleusis: Unveiling the Secret of the Mysteries. Harcourt, Brace, Jovanovich, 1978.



  ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΠΑΡΠΑΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΒΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΥΣΑΝΙΑ, ΤΟΥ ΔΙΟΔΩΡΟΥ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΡΗΛΙΟΥ

Τα Μεγάλα Ελευσίνια πραγματοποιούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, τον Σεπτέμβρη λίγο πριν τις εορτές που γίνονταν προς τιμήν του Δία και του Απόλλωνα στην Ολυμπία, οι οποίες σηματοδοτούσαν και το ξεκίνημα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πολλοί αρχαίοι μελετητές πιστεύουν ότι η Ολυμπιακή Φλόγα μεταφέρονταν μετά το τέλος των Ελευσίνιων Μυστηρίων στην Ολυμπία και άναβε στον Ναό του Δία μέχρι το τέλος της εκεχειρίας.

Αυτό σημαίνει ότι όσο διαρκούσαν τα Μεγάλα Ελευσίνια και οι Ολυμπιακοί κάθε διαμάχη μεταξύ των Ελληνικών Πόλεων έπαυε, προς τιμήν των θεών.

Ο Μεγάλος Αρχιερέας των Ελευσίνιων αφού προετοιμαζόταν όλο τον Αύγουστο με αυστηρή νηστεία, ξεκινούσε την πομπή των Ελευσίνιων από την Αθήνα μέχρι τον Ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα.

Ο Μεγάλος Αρχιερέας ενσάρκωνε τον Απόλλωνα στα Ελευσίνια Μυστήρια ενώ τον ρόλο της Περσεφόνης – Εκάτης η μεγάλη Ιέρεια της Δήμητρας.
Η Εκάτη η οποία ταυτίζεται με τις φάσεις του σεληνιακού κύκλου και την παλίρροια, είναι η θηλυκή θεότητα στην σκοτεινή της μορφή που ελέγχει τα ύδατα της γης και τα βαθύτερα ανθρώπινα πάθη. Γι’  αυτό και η λατρεία της Εκάτης και της Περσεφόνης πραγματοποιείται όταν το φεγγάρι είναι στην χάση του.

Ο Απόλλωνας συμβολίζει την μετουσίωση των κατώτερων ενστίκτων σε ανώτερα συναισθήματα, την μετατροπή του γυναικείου σκοταδιού σε αρσενικό φως.

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ


Στις αρχές του Σεπτέμβρη, επί δύο ημέρες τρώγοντας βρασμένο σιτάρι με μέλι, οι μύστες βαδίζουν προς την Ελευσίνα.  Ο Μέγας Αρχιερέας δεν έπρεπε να πιει ή να φάει οτιδήποτε μέχρι να φτάσει στον ναό της Δήμητρας και να τον υποδεχθεί η Ιέρεια που και αυτή με την σειρά της νήστευε επί δύο ημέρες. Λέγεται ότι συχνά οι δύο ιερείς έπιναν άκρατο οίνο (χωρίς νερό) κατά την διάρκεια του ταξιδιού του ενός και της αναμονής της άλλης, ώστε να βρεθούν σε μία εκστατική κατάσταση.
Η πομπή της δεύτερης μέρας με αναμμένους πυρσούς ζητά άδεια εισόδου στον Ναό.
Οι Ιέρειες της Δήμητρας υποδέχονται στον μεγάλο περίβολο του Ναού τους μύστες των Ελευσίνιων, άντρες και γυναίκες, και τους προσφέρουν νερό, ψωμί και ελιές και τους αφήνουν να ξεκουραστούν.

Εκείνη την νύχτα που είναι μία νύχτα πριν την Νέα Σελήνη κατά μία εκδοχή συνέβαινε ένα τελετουργικό σμίξιμο του Ιερέα με την Ιέρεια με σκοπό να ενωθεί το φως με το σκοτάδι , η αρνητική με την θετική πολικότητα. Αυτό συνέβαινε σε μία εσωτερική σπηλιά στο άδυτο του ναού ενώ ταυτόχρονα οι Ιέρειες έψελναν ύμνους στην θεά Μητέρα Δήμητρα που γονιμοποιεί την ύλη, την γη, και ενώνει τους ανθρώπους.

Συνήθως υπάρχει ένα παιδί από αυτή την ένωση που θεωρείται ευλογημένο, το οποίο υπηρετεί ως Ιέρεια της Δήμητρας εάν είναι κορίτσι και ως Ιερέας του Απόλλωνα εάν είναι αγόρι.
Τα παιδιά αυτά ούτως ή άλλως τα μεγάλωναν οι άλλοι ιερείς στους ναούς και δεν έχει καμία επικοινωνία με την μητέρα Ιέρεια και τον πατέρα Ιερέα. 

Με το χάραμα της επόμενης μέρας οι μύστες οδηγούνται στην θάλασσα για να τελέσουν καθαρμούς και να τιμήσουν τον Ποσειδώνα.
Συνήθως εμφανίζονται δελφίνια ή τρίτωνες (γιοι του Τρίτωνα) κατά την διάρκεια του τελετουργικού λουτρού για να δηλώσουν ότι ο Ποσειδώνας συναινεί στα μυστήρια καθώς η διαδρομή των εσωτερικών ποταμών της γης συγκλίνει στο άδυτο της Ελευσίνας και συμβολίζει την συναισθηματική μήτρα.

Γύρω στο μεσημέρι έχουμε την κάθοδο στο άδυτο που είναι συμβολικά η κάθοδος στον Άδη, δηλαδή η διερεύνηση του αρνητισμού του υλικού σώματος η οποία στους Μύστες ταυτίζεται με το βίωμα ισχυρού ψυχικού πόνου. (Ο καθένας από αυτούς συναντά την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του, τον μεγαλύτερο φόβο, τον μεγαλύτερο πόνο ακόμα και την παράνοια από τα οποία πρέπει να βγει νικητής. Οι πάπυροι το ονομάζουν «ο πόλεμος των μυστών με την σκιά).

Όταν ξεκινάει η τελετουργία προπορεύεται ο Αρχιερέας του Απόλλωνα ντυμένος στα Λευκά και στεφανωμένος με δάφνη και ακολουθεί η Ιέρεια της Περσεφόνης – Εκάτης με μαύρο χιτώνα και πέπλο στεφανωμένη με θαλασσινά μαργαριτάρια σαν σύμβολο της γονιμότητας και της θηλυκής φύσης.

Οι μύστες ακολουθούν την κάθοδο σε 18 σκαλοπάτια που είναι 18 βήματα στο βάθος του ψυχικού κόσμου του καθενός. Δηλαδή 18 μικρές μεταβολές συνειδητότητας. Οι Αρχιερείς είναι οδηγοί σε αυτή την πρώτη κάθοδο όπου πρέπει να αντιμετωπιστεί στο άδυτο η σκοτεινή φύση των ενστίκτων της επιβίωσης.
Στα 18 σκαλοπάτια, ως πρώτη κάθοδος, επιτυγχάνεται η μετατροπή του πρώτου ενεργειακού κέντρου, συμπεριλαμβανομένων των ποδιών ως γείωση στην Μητέρα Γη-Δήμητρα.

Στο πρώτο επίπεδο του αδύτου βρίσκεται το Ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης και εκεί ακριβώς οι Μύστες θα εγκατασταθούν για ένα 24ωρο και θα πρέπει να δουν μέσα τους ότι αρνητικό από βιώματα, εμπειρίες και συναισθήματα κουβαλούν. Φόβος, τρόμος, μανία, σκιές κ.λ.π. Ακολουθούνται από τις Ιέρειες της Περσεφόνης, οι οποίες κατά καιρούς με αποτρεπτικούς ήχους από κύμβαλα και άναρθρες κραυγές προσπαθούν να επαναφέρουν τους Μύστες στην πραγματικότητα. Με τον τρόπο αυτό γίνεται η μετουσίωση του ΠΡΩΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ και η ένωση με την Μητέρα Γη. Με άλλα λόγια η γείωση των Μυστών με την δική τους πραγματικότητα. Επιτυγχάνεται το κόκκινο-μαύρο αιθερικό σώμα. 

Για να τελειώσει η διαδικασία γίνεται επίκληση στην Περσεφόνη και τον Άδη και οι Μύστες μοιράζονται μεταξύ τους 9 σπόρους από ρόδι σε ανάμνηση των συναισθημάτων που έχουν νικήσει , γιατί είναι μία νίκη απέναντι στον θάνατο που κουβαλούν μέσα τους (συμβολίζουν τα 9 αιθερικά σώματα που πρόκειται να αποκτήσουν οι μύστες).

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, οι Μύστες πρέπει να κατέβουν άλλες 25 βαθμίδες για να οδηγηθούν στον βωμό του Ποσειδώνα και των εσωτερικών νερών, όπου εκεί θα απελευθερωθεί η ερπετοειδής φύση για να κατακτήσει τα αιθερικά πεδία και να μετατραπεί σε ένα πράσινο αιθερικό σώμα (χρυσο-χαλκο-πράσινο).
Οι άντρες στέκονται χωριστά από τις γυναίκες γιατί σε αυτή την μετατροπή η ενέργεια των γυναικών είναι πολύ πιο ισχυρή από των αντρών και η γονιμοποιός δύναμή τους είναι απαραίτητη για την απελευθέρωση του δεύτερου ενεργειακού σώματος.
Με την βοήθεια του Αρχιερέα γίνεται επίκληση στον Απόλλωνα ώστε το φως του να καθοδηγήσει την κατώτερη φύση και να την βοηθήσει να ξεφύγει από την συνείδηση του κατώτερού Εγώ του .
Εδώ οι γυναίκες είναι πιο ικανές ως μητέρες και αδελφές και με την ένωσή τους βοηθούν τους άντρες, των οποίων η προσκόλληση στην κατώτερη κουνταλίνι έχει βαθιές ρίζες στο dna τους.
Γίνεται μία θυσία στον Απόλλωνα ενός λευκού περιστεριού και με το αίμα του σημειώνεται ένας σταυρός στα μέτωπα των μυστών, ενώ ένα λευκό περιστέρι ακόμα απελευθερώνεται για να οδηγηθεί στην έξοδο του αδύτου.
Οι μύστες υπογράφουν με το αίμα τους την συμφωνία με το φως ότι δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω στην κατώτερη υλικότητα, στην επιθυμία και τον πόνο της υλικής πραγματικότητας.
Το περιστέρι που απελευθερώνεται είναι η ψυχή που οδηγείται σε ανώτερα πεδία, τώρα που τα κατώτερα ενεργειακά κέντρα έχουν περιβληθεί από ανώτερα αιθερικά σώματα.
Η μετατροπή αυτή ολοκληρώνεται με ένα τελετουργικό καθαρμού, όπου άντρες και γυναίκες πρέπει να λούσουν το κεφάλι τους σε μία πηγή των εσωτερικών ποτάμιων νερών και με τα χέρια τους να ξεπλύνουν τον σταυρό του αίματος.

Η επίκληση στον Ποσειδώνα και στις Νηρηίδες γίνεται καθώς οι μύστες κατεβαίνουν άλλα 45 σκαλοπάτια προς ένα τεράστιο σκοτεινό Ναό από μαύρο χαλαζία (μαύρο πέτρωμα ιριδίζων) όπου πρέπει να καθίσουν σε ισάριθμους θρόνους να κλείσουν τα μάτια και να επικαλεστούν την θεά Δήμητρα να παρουσιαστεί και να κατευθύνει την αλλαγή στο ΤΡΙΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ, η οποία γίνεται με μία περιδίνηση, έναν εσωτερικό στρόβιλο κίτρινου φωτός.
Το κίτρινο φως ουσιαστικά γίνεται το τρίτο αιθερικό σώμα των ιστών αλλά ξεκινά από το ηλιακό πλέγμα και απλώνεται σιγά – σιγά από το κάτω μέρος του κορμού στο επάνω μέρος του κορμού και στον εγκέφαλο. Και έτσι δημιουργείται ένα αιθερικό κίτρινο σώμα.
Η τελετουργία περιλαμβάνει την επίκληση των τεσσάρων στοιχείων της φύσης. (Γη, νερό, φωτιά, αέρας). Τα 4 στοιχεία της φύσης συγκεντρώνονται στο ηλιακό πλέγμα, απελευθερώνουν δύναμη, αγάπη, θάρρος και βιολογικά τίθενται στην υπηρεσία του μύστη κάθε φορά που έχει ανάγκη κάθε ένα από αυτά.

Η ΓΗ χρειάζεται για να φεύγει μέσα από την γείωση ο αρνητισμός. Το ΝΕΡΟ για να εξαγνίζονται τα κύτταρα και να καθαρίζουν όταν συμβαίνει μία εσωτερική σύγκρουση. Η ΦΩΤΙΑ για να καίγεται η υλικότητα. Ο ΑΕΡΑΣ για να αναπτύσσεται η εσωτερική νοητική δόνηση.
Τα 4 στοιχεία μαζί συγκροτούν το λαμπερό κίτρινο αιθερικό σώμα του ηλιακού πλέγματος.

Τώρα οι μύστες κατεβαίνουν άλλα 50 σκαλοπάτια για να φτάσουν στο επίπεδο του Λευκού Χαλαζία, όπου για κάθε μύστη βρίσκεται λαξευμένο ένα κρεβάτι στο οποίο θα ξαπλώσει για να αντιμετωπίσει την εσωτερική σύγκρουση και την απελευθέρωση των συναισθημάτων του ενεργειακού κέντρου της καρδιάς., δηλαδή το ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.
Κάθε μύστης παίρνει στα χέρια ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και στο σημείο αυτό οι ιερείς της Δήμητρας απαγορεύουν στον Αρχιερέα του Απόλλωνα να εισέλθει, επιβάλλουν στους μύστες να βρεθούν σε κατάσταση βαθιάς εσωτερικής συγκέντρωσης, ενώ στην συνέχεια η Ιέρεια Εκάτη, αποποιείται τον σκοτεινό της ρόλο, αφαιρώντας τα ενδύματά της και ντυμένη μόνο με τα μαργαριτάρια στον λαιμό, αγγίζει την καρδιά του κάθε μειούμενου και τον οδηγεί στην απελευθέρωση του λευκού αιθερικού σώματος που ξεκινάει από την καρδιά. Φωτεινό λευκό χρώμα όπως ο ιριδίζων χαλαζίας. Είναι φωσφορίζον αιθερικό σώμα.
Κάθε μύστης καθώς μετουσιώνει την ενέργεια της καρδιάς σε αιθερική, αποκτά στην θέση που είναι ο καρδιακό μυς ένα χάραγμα λευκού χρώματος σε σχήμα τριαντάφυλλου.
Το τελετουργικό ολοκληρώνεται με τον ύμνο προς την Αφροδίτη, την προστάτιδα του ουράνιου έρωτα, εφόσον οι μειούμενοι έχουν αποχαιρετίσει το υλικό πεδίο και την σεξουαλικότητά τους.

ΠΕΜΠΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.
Οι μύστες για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του Λόγου κατεβαίνουν άλλα 27 σκαλιά και οδηγούνται όχι σε άδυτο αλλά σε εξωτερικό χώρο. Εκεί υπάρχει ένα είδος μπαλκονιού στο εσωτερικό της γης όπου μπορούν να δουν τον ουρανό αλλά και τα έγκατά της.  (μπαλκόνι στο κενό, από κάτω είναι τα έγκατα της γης και από επάνω ο ουρανός).
Στον χώρο αυτό γίνεται επίκληση στους θεούς του ανέμου και της καταιγίδας, στον Αίολο και στην Καλυψώ (είναι θεά των θαλάσσιων καταιγίδων και κρύβεται απ’ όλους. Δεν μπορεί να προκαλέσει τις καταιγίδες όταν οι άλλοι βλέπουν, γιατί μετατρέπεται σε ένα τέρας της θάλασσας και του ανέμου , διότι στην πραγματικότητα είναι πανέμορφη.
Στην ουσία δεν δίδεται όνομα αλλά επικαλείται ως θεά που προκαλεί τις θαλάσσιες καταιγίδες.
(Μήπως είναι η θηλυκή πλευρά του Ποσειδώνα?)
Στην ουσία είναι μία μεγαλειώδης έκφραση θηλυκής οργής.  Είναι η ελευθερία από την λογική σκέψη.

Μία τεράστια καταιγίδα έρχεται και οι μύστες πρέπει να την αντιμετωπίσουν που φανερώνεται στο υλικό πεδίο και ξεκινάει από τον νου τους. Όταν αυτό συμβαίνει παρουσιάζεται το πέμπτο αιθερικό σώμα το οποίο έχει χρώμα ασημένιο και απελευθερώνει τον μύστη από την λογική πραγματικότητα της ύλης.
Με το αιθερικό αυτό σώμα ο μύστης περνά σε ανώτερο επίπεδο της διάστασής του και εκδηλώνει την πραγματικότητά του με άλλο τρόπο, εκφράζοντας ελεύθερα την καρδιά καθώς αποχαιρετά την ανθρώπινη κοινή λογική.

Οι μύστες οδηγούνται τώρα από τον Αρχιερέα του Απόλλωνα σε μία γαλάζια είσοδο κατασκευασμένη πιθανόν από νεφρίτη. 5 ακόμα σκαλοπάτια πιο κάτω θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τους κρυστάλλους της όρασης και να δουν μέσω αυτών μία άλλη πραγματικότητα. Η μετατροπή του ΕΚΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ γίνεται με επίκληση στον Απόλλωνα ώστε να μπορέσει ο κάθε μύστης να αποκτήσει ενόραση και να ενεργοποιήσει το αιθερικό σώμα που έχει χρώμα μωβ-ιώδες και το οποίο έχει την ικανότητα να ταξιδεύει στα άστρα.
Ο Απόλλωνας παρίσταται μέσω του Αρχιερέα, ο οποίος διαγράφει στα μάτια του μυημένου μία σειρά από έλικες στο αιθερικό πεδίο. Με το τέλος της διαδικασίες ένα χάραγμα υπάρχει στο μέτωπο του κάθε μύστη. Είναι ένας μωβ έλικας (ένα σίγμα μωβ ανάποδο στο μέτωπο) (~).
Με το τέλος αυτής της διαδικασίας και την ενεργοποίηση του έκτου ενεργειακού σώματος, ο μύστης έχει πετύχει να κινείται στην υλική πραγματικότητα χωρίς να καταλαβαίνουν την παρουσία του και να βλέπει πίσω από τις μορφές την πραγματική φύση των όντων.


ΠΕΜΠΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.
Οι μύστες για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του Λόγου κατεβαίνουν άλλα 27 σκαλιά και οδηγούνται όχι σε άδυτο αλλά σε εξωτερικό χώρο. Εκεί υπάρχει ένα είδος μπαλκονιού στο εσωτερικό της γης όπου μπορούν να δουν τον ουρανό αλλά και τα έγκατά της.  (μπαλκόνι στο κενό, από κάτω είναι τα έγκατα της γης και από επάνω ο ουρανός).
Στον χώρο αυτό γίνεται επίκληση στους θεούς του ανέμου και της καταιγίδας, στον Αίολο και στην Καλυψώ (είναι θεά των θαλάσσιων καταιγίδων και κρύβεται απ’ όλους. Δεν μπορεί να προκαλέσει τις καταιγίδες όταν οι άλλοι βλέπουν, γιατί μετατρέπεται σε ένα τέρας της θάλασσας και του ανέμου , διότι στην πραγματικότητα είναι πανέμορφη.
Στην ουσία δεν δίδεται όνομα αλλά επικαλείται ως θεά που προκαλεί τις θαλάσσιες καταιγίδες.
(Μήπως είναι η θηλυκή πλευρά του Ποσειδώνα?)
Στην ουσία είναι μία μεγαλειώδης έκφραση θηλυκής οργής.  Είναι η ελευθερία από την λογική σκέψη.

Μία τεράστια καταιγίδα έρχεται και οι μύστες πρέπει να την αντιμετωπίσουν που φανερώνεται στο υλικό πεδίο και ξεκινάει από τον νου τους. Όταν αυτό συμβαίνει παρουσιάζεται το πέμπτο αιθερικό σώμα το οποίο έχει χρώμα ασημένιο και απελευθερώνει τον μύστη από την λογική πραγματικότητα της ύλης.
Με το αιθερικό αυτό σώμα ο μύστης περνά σε ανώτερο επίπεδο της διάστασής του και εκδηλώνει την πραγματικότητά του με άλλο τρόπο, εκφράζοντας ελεύθερα την καρδιά καθώς αποχαιρετά την ανθρώπινη κοινή λογική.

Οι μύστες οδηγούνται τώρα από τον Αρχιερέα του Απόλλωνα σε μία γαλάζια είσοδο κατασκευασμένη πιθανόν από νεφρίτη. 5 ακόμα σκαλοπάτια πιο κάτω θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τους κρυστάλλους της όρασης και να δουν μέσω αυτών μία άλλη πραγματικότητα. Η μετατροπή του ΕΚΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ γίνεται με επίκληση στον Απόλλωνα ώστε να μπορέσει ο κάθε μύστης να αποκτήσει ενόραση και να ενεργοποιήσει το αιθερικό σώμα που έχει χρώμα μωβ-ιώδες και το οποίο έχει την ικανότητα να ταξιδεύει στα άστρα.
Ο Απόλλωνας παρίσταται μέσω του Αρχιερέα, ο οποίος διαγράφει στα μάτια του μυημένου μία σειρά από έλικες στο αιθερικό πεδίο. Με το τέλος της διαδικασίες ένα χάραγμα υπάρχει στο μέτωπο του κάθε μύστη. Είναι ένας μωβ έλικας (ένα σίγμα μωβ ανάποδο στο μέτωπο) (~).
Με το τέλος αυτής της διαδικασίας και την ενεργοποίηση του έκτου ενεργειακού σώματος, ο μύστης έχει πετύχει να κινείται στην υλική πραγματικότητα χωρίς να καταλαβαίνουν την παρουσία του και να βλέπει πίσω από τις μορφές την πραγματική φύση των όντων.

Οι δύο Ιερείς φορώντας λευκά ρούχα και χρυσά στέμματα (Ιερέας και Ιέρεια) οδηγούν τους μύστες στην άνοδο και την έξοδο από το άδυτο. Από τα ίδια σκαλοπάτια τους ανεβάζουν επάνω. Στο Ιερό της Δήμητρας συγκεντρώνονται για να υμνήσουν τον Δία, την Δήμητρα και την Περσεφόνη και στη συνέχεια οδηγούνται στον χώρο ξεκούρασης της χθεσινής νύχτας. Ένα ήρεμο χωράφι ή λιβάδι. Περιμένουν εκεί μέχρι το ξημέρωμα όπου ο πλανήτης Αφροδίτη ανατέλλει, πίνουν μόνο κόκκινο κρασί και καθώς ο ήλιος δεν έχει ακόμα προβάλλει κατευθύνονται στην θάλασσα για τον τελευταίο καθαρμό επικαλούμενοι τον Ποσειδώνα.
Όταν βγουν από το νερό έχει ενεργοποιηθεί το ΕΒΔΟΜΟ ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΩΜΑ το οποίο έχει ένα ρόδινο-λευκό χρώμα και αποτελεί την σύνδεσή τους με την πραγματικότητα των θεών, την πραγματικότητα των ιερέων και των δασκάλων. Έχουμε την αφύπνιση του υλικού dna και του υλικής δόνησης του Ολύμπιου Κώδικα (ΙΧΩΡ).

Το αιθερικό αυτό σώμα υπερισχύει όλων των άλλων και με αυτό γίνονται ορατοί οι μύστες ως ενεργειακά όντα. Αυτό αποτελεί την προτεραιότητα στην αύρα τους, γι’ αυτό και πολύ συχνά ακόμα και οι νέοι σε ηλικία με την τελευταία μετατροπή αποχωρούν από τα μυστήρια έχοντας ρόδινα ή ασημένια μαλλιά.





Οι δύο Ιερείς φορώντας λευκά ρούχα και χρυσά στέμματα (Ιερέας και Ιέρεια) οδηγούν τους μύστες στην άνοδο και την έξοδο από το άδυτο. Από τα ίδια σκαλοπάτια τους ανεβάζουν επάνω. Στο Ιερό της Δήμητρας συγκεντρώνονται για να υμνήσουν τον Δία, την Δήμητρα και την Περσεφόνη και στη συνέχεια οδηγούνται στον χώρο ξεκούρασης της χθεσινής νύχτας. Ένα ήρεμο χωράφι ή λιβάδι. Περιμένουν εκεί μέχρι το ξημέρωμα όπου ο πλανήτης Αφροδίτη ανατέλλει, πίνουν μόνο κόκκινο κρασί και καθώς ο ήλιος δεν έχει ακόμα προβάλλει κατευθύνονται στην θάλασσα για τον τελευταίο καθαρμό επικαλούμενοι τον Ποσειδώνα


Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ορφικά και πυθαγόρεια μυστήρια

Η πυθαγόρεια αριθμολογία