ορφικά και πυθαγόρεια μυστήρια

Η λέξη Μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γινόταν φανερές σε άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Όπως φαίνεται και ετυμολογικά η λέξη παράγεται από το ρήμα μυείν, δηλαδή κλείνω, και αναφέρεται κυρίως στα μάτια και στα χείλη. Εκείνοι που μυούνται στα μυστήρια του υπερβατικού, απαγορεύεται να τα ανακοινώσουν σε άλλους μη μυημένους, πρέπει να κλείνουν το στόμα τους.

Τα αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη πνευματική κληρονομιά στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν κυρίως κρυφές λατρείες, όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί, κοινώς να εισαχθεί. Ο οπαδός αυτής της λατρείας ονομαζόταν Μύστης και το πρόσωπο που τον εισήγαγε σ’ αυτή Μυσταγωγός. Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε τα κοινά γεύματα, τους κοινούς χορούς και τις ιεροτελεστίες, όπου άνθρωποι που έσμιξαν στο ίδιο χορό, που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν για πάντα ενωμένοι. Στην εσωτερική έννοιά τους παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες, είτε ήταν φυσικές είτε ήταν πνευματικές, που διατηρήθηκαν στο πέρασμα χιλιάδων ετών.

Από τα λίγα που γνωρίζουμε γι’ αυτά φαίνεται ότι παρουσίαζαν αλληγορικές αναπαραστάσεις που συμβολίζουν τα πεπρωμένα

2

των ψυχών μετά θάνατον, το νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα. Επίσης ήταν τελετουργίες για την ευκαρπία της γης, για την πολυπόθητη βροχή. Και υπήρχαν πάντα τοπικά μυστήρια, αλλά και μυστήρια που απόκτησαν πανελλήνια εμβέλεια όπως τα Ελευσίνια, τα Ορφικά, τα Κρητικά και τα Καβείρια. Όλα σχεδόν επηρεασμένα από αυτά της Αιγύπτου, αναδιοργανώθηκαν με την παρέμβαση μεγάλων μυστών και ιεροφαντών που θήτευσαν πριν στα αιγυπτιακά ιερά, όπως ο Κάδμος, ο Ορφέας, ο Φερεκύδης, ο Επιμενίδης, ο Πυθαγόρας .Στα μυστήρια όλων των εποχών και όλων των

θρησκειών οι άνθρωποι επιδιώκουν τη βοήθεια του θεού ή των θεών. Και την επιδιώκουν από τη στιγμή που μπόρεσαν να συλλάβουν την ιδέα των πανίσχυρων θεών και του υπερβατικού τους κόσμου. Τα μυστήρια εμφανίζονται σε ένα αρκετά αναπτυγμένο πολιτιστικό στάδιο του ανθρώπου. Η σύλληψη της έννοιας των θεών, των πνευμάτων και ενός υπερβατικού κόσμου, που υπάρχει πέρα από τις αισθητές δυνατότητες του ανθρώπου, αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη των μυστηρίων. Βασικό στοιχείο στην τέλεση των μυστηρίων ήταν ο κύκλος των μυημένων. Αλλά έως ένα βαθμό συμμετείχαν και μη μυημένοι, διαφορετικά δε θα υπήρχε συνέχεια στα μυστήρια αν δεν υπήρχαν μυημένοι. Εκεί μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο όσοι πετύχαιναν μετά από προετοιμασίες δοκιμασιών και υποσχέσεων (π.χ. περί εχεμύθειας) και μόνο τότε γίνονταν δεκτοί στο χώρο των

μυημένων. Στους χώρους εκείνους που υπήρχε εξωτερική και εσωτερική λειτουργία ιδιαίτερη έμφαση δινόταν στην ψυχική ανύψωση του ανθρώπου προς την πνευματική του ολοκλήρωση και τελειοποίηση μέσω του καθαρμού και του εξαγνισμού, για να κατακτήσει ο μυημένος με την ψυχή του την αγάπη και την πνευματική ελευθερία. Το κυριότερο μέρος από την εξωτερική μύηση ήταν οι καθαρμοί και οι εξαγνισμοί, όπου το μέρος αυτό των Μυστηρίων ονομαζόταν καθάρσια ή και καθαρμοί.

Όλα τα μυστήρια του κόσμου έχουν για κέντρο τους τη Μητέρα-Γη που στους διάφορους λαούς παίρνει και ιδιαίτερα ονόματα. Στους Σουμέριους λέγεται Ιναννά, στους Βαβυλώνιους Ιστάρ, στη Συρία Αστάρτη, στη Φοινίκη Ανάθ, στην Αίγυπτο Ίσιδα, στη Μικρά Ασία λέγεται Μεγάλη Μητέρα, Κυβέλη, Δινδυμήνη, Μα, στους Έλληνες Δήμητρα ή Ρέα κ.λ.π.

Στο χώρο του Αιγαίου υπάρχει το κοινό επίκεντρο της Μεγάλης Μητέρας Γης με τις αντίστοιχες της Δ. Μικράς Ασίας, όπου στην αρχή μάλλον δεν χρειαζόταν να αναφερθεί το όνομά της. Αργότερα πήρε το όνομα Ρέα (που σημαίνει Γη - Γαία ) και επίσης Δήμητρα (Γη - Μήτηρ). Στα πρώτα μυστήρια

στον κόσμο του Αιγαίου υπάρχει και αρσενικός θνήσκων θεός όπως σε όλα τα μυστήρια της Μέσης Ανατολής.

Στις νεότερες ανακαινίσεις των μυστηρίων εκλείπει ο θνήσκων θεός και στη θέση μπαίνει η «Κόρη Περσεφόνη». Ο ουράνιος

σύζυγος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά με διάφορα ονόματα όπως: Δίας, Ποσειδώνας, Ίακχος ή και ακόμα είναι ανώνυμος θεός. Παρατηρούμε ότι στα Διονυσιακά-Ορφικά και στα Κρητικά εξακολουθεί να παίζει κύριο ρόλο ο θνήσκων θεός όπως ο Διόνυσος που ταυτίζεται με τον Όσιρη και ο Ορφέας.

Πάντως στον κόσμο του Αιγαίου και της Ελλάδας γενικότερα τα μυστήρια γίνονταν δύο φορές το χρόνο, το φθινόπωρο με τη σπορά και την άνοιξη όταν τα σπαρτά θέλουν βροχή, αλλά. σε κάθε περιοχή τα μυστήρια τελούνταν ανάλογα με το κλίμα. Ο Πυθαγόρας μίλησε για το θεό και τον κόσμο. Προσπάθησε να καθορίσει τη φύση και την ενότητα του Ενός, το όνομα του και τις ιδιότητές του. Στη συνέχεια μίλησε για το πόσο είναι απατηλές οι αισθήσεις και για τις Μορφές που οδηγούν στην αληθινή αλλά και στην ψεύτικη ύπαρξη.

Οι Ελευσίνιοι μύστες προσπάθησαν να αναλύσουν την εξέλιξη του κόσμου ώστε αυτός να γίνει τέλειος, ν’ αποκτήσει αυτάρκεια και αφθαρσία, έτσι ώστε, σύμφωνα με την αντίληψη των σύγχρονων φυσικών, το τέλος και η αρχή του σύμπαντος να ταυτίζονται στη φύση της μονάδας.

Η σύγχρονη κβαντική φυσική υποστηρίζει ότι η μορφή και ο αριθμός ταυτίζονται, η κοσμική κίνηση δημιουργεί το σχήμα που οδηγεί στην μεταμόρφωση της ύλης σε αιθέρα και μέσω της κίνησης σε χρόνο. Άλλωστε ο Πλάτων υποστήριζε ότι ο

χρόνος είναι η αιωνιότητα σε κίνηση. Ο Πυθαγόρας μίλησε για τι πρώτες αρχές των πραγμάτων, για την ανάγκη εμπιστοσύνης στο πρώτο και υπέρτατο Ον, για τον αληθινό άνθρωπο και τον άνθρωπο που μεταμορφώνεται συνεχώς, για την ενότητα των αντίθετων για την εξέλιξη των μορφών στην ύλη, για την αιτία και το αποτέλεσμα των πράξεων αλλά και των βουλήσεων. Στη συνέχεια ανέλυσε την επιλογή αλλά και την τύχη, μίλησε για την αρμονική αναλογία και τη μουσική των σφαιρών για την ελεύθερη βούληση της ύλης ακόμα και των πιο μικρών μορίων ενός αντικειμένου και γι’ αυτό που θεωρείται ουσιώδες για την ύπαρξη: την κατάλληλη στιγμή ασχολήθηκε με τα μέρη της ψυχής και πώς αυτή εγκαθίσταται στο σώμα. Η λειτουργία του νοητικού μέρους της ψυχής πάλλεται σε αρμονία με τα κύματα του Πνεύματος που είναι ο αιθέρας και με τα κύματα του Φωτός που είναι ο ήλιος. Η εισπνοή του υλικού σύμπαντος γίνεται αιθερική ζωή όταν εκπνέουμε πνεύμα και φως.Τα πέντε αιθερικά σώματα των Πυθαγορείων αντιστοιχούν στα πέντε επίπεδα των στοιχείων της φύσης, ενώ η αιθερική μετατροπή πραγματώνεται ως εξής: Στο στόμα ο αιθέρας κατευθύνει την αναπνοή στον Δία και το πνεύμα.

Στην παρεγκεφαλίδα αντιστοιχεί ο Διόνυσος, η μέθη, η έκσταση, η διάλυση του όντος, ο νοητικός και αισθητικός

θάνατος. Ο Νους δεν αναλύει και οι αισθήσεις γίνονται ρευστές, χάνουν την οξύτητα και μεταβάλλονται σ’ έναν ενιαίο εντοπισμό του πραγματικού. Το στοιχείο που επικαλείται εδώ ο μύστης είναι η υγρή μορφή της ενέργειας, το νερό.

Το πρώτο αιθερικό σώμα σχετίζεται άμεσα με τον αιθέρα και τις επτά μεταβολές-εξελίξεις, οι οποίες πραγματοποιούνται στην αναπνοή.

Εισπνέουμε πάντα από τον υλικό κόσμο αλλά σύμφωνα με την πυθαγόρεια εκπαίδευση εκπνέουμε στον ουράνιο. Με το γήινο κόσμο ο άνθρωπος συνδέεται με τα δεσμά της συμπάθειας. Συμπάσχει αλλά κατ' ουσίαν δε συμμετέχει στη διαδικασία της φυσικής ζωής.

H αναπνοή είναι η ενέργεια της ψυχής, λειτουργεί ως ασώματη ουσία και είναι η βάση και η πεμπτουσία του όντος. Η πρώτη αιθερική μετατροπή πραγματοποιείται στη στοματική κοιλότητα μέσω του ατμού, ο οποίος παράγεται από τον αιθέρα και το νερό.

Ο ατμός αποτελεί σύμμειξη του υλικού και του αιθερικού στοιχείου της ψυχής.

Η Ψυχή του κόσμου και των άστρων είναι της ίδιας φύσης και ουσίας με την ψυχή των υδάτων και των νεφών.

Η λειτουργία του νοητικού μέρους της ψυχής πάλλεται σε αρμονία με τα κύματα του Πνεύματος που είναι ο αιθέρας και με τα κύματα του Φωτός που είναι ο ήλιος. Η εισπνοή του υλικού σύμπαντος γίνεται αιθερική ζωή όταν εκπνέουμε πνεύμα και φως.

Κάθε μόριο του αισθητού αιθέρα πλέει σ’ έναν ωκεανό αστρικής ύλης με αποτέλεσμα η παρεγκεφαλίδα, που διαμορφώνεται από την εμβρυακή ηλικία μέσα στην υγρή ρευστότητα, μεταβιβάζει τα μηνύματα των θεών προς τους ανθρώπους καθώς αναπτύσσει μία ιδιαίτερη μορφή ενόρασης η οποία καλείται πρόγνωση.

Ο ωκεανός του Ποσειδώνα στην αιθερική μορφή της πρώτης υλικής μετατροπής είναι στην αρχή και κατά μήκος του εγκεφάλου αυτό που οι μύστες ονομάζουν ποσειδώνια ροή. Με άλλα λόγια η παρεγκεφαλίδα θεωρείται από τους πυθαγόρειους ένας δαίμων μεταξύ θνητών και αθανάτων.

Η ποσειδώνια ροή βοηθά στη μεταφορά των εντυπώσεων από ένα ανώτερο σε ένα κατώτερο επίπεδο. Δηλαδή ο μύστης αποσπά τα θεϊκό αποτύπωμα και το μετουσιώνει σε μια κάποια ενόραση με το χαρακτήρα βεβαιότητας. Η αιθερική ενόραση λειτουργεί ως πρόγνωση γεγονότων αλλά και πραγματική θέαση της ουσίας των υλικών αντικειμένων.

Ο μύστης βλέπει με κλειστά μάτια την αλήθεια, το ψέμα, την αγάπη, το μίσος την οργή, την αλαζονεία, τη φιλοδοξία, την κακή πρόθεση.

Οι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι τα σώματα είναι είδωλα των ασωμάτων.Όπως τα σώματα αντανακλώνται στους καθρέπτες, έτσι και οι ιδέες είναι αντανακλάσεις των ασωμάτων στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Μέσα από τον αιθέρα της παρεγκεφαλίδας ο νοητός κόσμος προβάλλεται στον αισθητό.

Η ύλη των δύο πρώτων αιθερικών σωμάτων βρίσκεται σε συνεχή κίνηση και μεταβολή. Τα αιθερικά αυτά κέντρα όταν είναι ενεργά επιτρέπουν στον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται το χωρο-χρονικό συνεχές, όπως το περιγράφει η σημερινή κβαντική θεωρία και η άποψη του Αϊνστάιν για το χωροχρόνο.

Το αποτέλεσμα είναι πως η μύηση της αιθερικής μετατροπής πρόσφερε με τα δύο αυτά κέντρα στον άνθρωπο δύο ικανότητες: την ικανότητα να διαβάζει κανείς τη σκέψη, χωρίς ωστόσο να παραβιάζει την ελεύθερη βούληση των ατόμων, και την ικανότητα της προβολής των πραγματικοτήτων.

Αυτό σημαίνει ότι μία καταστρεπτική πραγματικότητα, όπως ένας πόλεμος ή μία επιδημία, μπορούσε να αλλάξει με την ποσειδώνια ροή.

Οι θεοί έλεγαν οι Πυθαγόρειοι δημιουργήθηκαν από το αγνότερο μέρος του υλικού αιθέρα. Οι άνθρωποι δεν είναι θνητοί αλλά εκπίπτουν σε μία αιώνια κυκλική κίνηση, η οποία παίρνει τη μορφή νόμου. Κάθε αιθερική μετατροπή είναι και μία ξεχωριστή οδός προς την αθανασία και την υλική μεταμόρφωση.

Ο μύστης αποκτά τον έλεγχο του υλικού σώματός του και περαιτέρω της πραγματικότητας που αυτό διαμορφώνει. Οι πυθαγόρειοι έλεγαν ότι είμαστε αυτό που σκεπτόμαστε. Πράγμα που σημαίνει ότι οι σκέψεις φόβου, μίσους ή αλαζονείας αντιστοιχούν σε αντίστοιχες πραγματικότητες. Εκείνο που γεννιέται μόνο μία φορά δεν φθείρεται ποτέ.

Οι δύο πρώτες αιθερικές μετατροπές σε αυτό αντιστοιχούν. Δημιουργούν ένα πλέγμα αιωνιότητας μέσα από την ποσειδώνια ροή και ταυτόχρονα ελέγχουν τη δυσλειτουργία των συναισθημάτων μέσα από την εν-συναίσθηση και την πρόγνωση.Είναι το αρχέτυπο πάνω στο οποίο δομείται η πυκνή φυσική μορφή, είτε πρόκειται για τη μορφή ενός ηλιακού συστήματος είτε για τη μορφή ενός ανθρώπινου σώματος σε κάποια ενσάρκωση.

Για το αιθερικό σώμα γράφει ο Δρ. Ρίτσαρντ Γέρμπερ: «Η κβαντική φυσική δέχεται ότι το αιθερικό σώμα του ανθρώπου είναι λεπτό σώμα αντίστοιχο του φυσικού, με τα

χαρακτηριστικά ενός ολογράμματος υψηλότερων συχνοτήτων. Είναι ένα ολόγραμμα, διαφορετικών συχνοτήτων, του συμπαντικού νου και περιέχει πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία ολόκληρου του κόσμου. Στο αιθερικό σώμα βρίσκονται κωδικοποιημένες πληροφορίες για τη δημιουργία της ζωής. Είναι ένας ολογραφικός ενεργειακός τομέας, ένα πρότυπο που φέρνει τις πληροφορίες για την αύξηση, την εξέλιξη και την κατασκευή του φυσικού σώματος. Ενώ τα γονίδια μέσα στο DNA κατευθύνουν τους μοριακούς μηχανισμούς που κυβερνούν την ανάπτυξη των μεμονωμένων κυττάρων, το αιθερικό σώμα καθοδηγεί την πορεία της γενετικής διαδικασίας. Η διαφορά μεταξύ του φυσικού σώματος και του αιθερικού βρίσκεται μόνο στη διαφορετική συχνότητα δόνησης. Είναι ένα φυσικό σώμα παρ’ ότι αποτελείται από λεπτοφυέστερο υλικό από αυτό που μπορεί να ιδωθεί και να ψαυστεί. Έγινε από ουσία ή από εκείνο που "υποστηρίζει" ή υπόκειται κάθε τμήματος και σωματιδίου του πυκνού φυσικού φορέα. Είναι η μοναδική αυτή ουσία που είναι η αληθινή μορφή με την οποία συμμορφώνονται όλα τα φυσικά σώματα σε κάθε βασίλειο της φύσης. Έχει περιγραφεί σαν δίχτυ που διαπεράται από πυρ, ή σαν ιστός που εμψυχώνεται από χρυσό φως. Αναφέρεται στη Βίβλο ως "ανθέμιον του χρυσίου". Συνίσταται από εκείνη την ύλη του φυσικού πεδίου που ονομάζουμε 11

αιθερική και το σχήμα του προκύπτει από τα λεπτοφυή συνυφασμένα νήματα αυτής της ύλης».

Στους αιώνες που ακολούθησαν οι αλχημιστές, που αναζητούσαν την «πεμπτουσία», κράτησαν ζωντανή τη θεωρία του Αιθέρα. Στις συμβολικές απεικονίσεις των αλχημιστών ο Αιθέρας αντιπροσώπευε πάντα το κεφάλι (το «πέμπτο άκρο» του σώματος), ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία αντιπροσωπεύονταν από τα άλλα τέσσερα άκρα (χέρια και πόδια).

Σύμφωνα μ’ αυτούς τους συμβολισμούς ο Αιθέρας θεωρούνταν ανώτερο στοιχείο της Φύσης και η «αιθερική» κατάσταση ως ένα από τα ανώτερα επίπεδα του «πνευματικού σώματος».

Σύμφωνα με τους μαθητές των πυθαγορείων σχολών τα τέσσερα στοιχεία του Σύμπαντος, γη, ύδωρ, αήρ και πυρ, καθορίζουν ένα συμβολισμό για τις καταστάσεις της ύλης. Γη είναι η στερεή μορφή ύλης, ύδωρ η υγρή, αήρ η αέρια και πυρ μια "λεπτότερη" μορφή ύλης που εμείς σήμερα θα την ταυτίζαμε με την ενέργεια του ηλεκτρομαγνητικού ή των άλλων δυναμικών πεδίων, της οποίας μια ειδική περίπτωση είναι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπεται από τη φωτιά (πυρ). Ούτως ή άλλως άλλη έννοια έχει η φλόξ (φλόγα), άλλη

το φώς – φάος – φωτιά και άλλη το πυρ. Οι κινήσεις της κάθε είδους ύλης είναι δεδομένες. Έτσι η πέτρα ως "γη" κατευθύνεται προς τη Γη, ο αήρ παραμένει πάντα πάνω από τη γη και το ύδωρ, ενώ το πυρ ανυψώνεται πάνω από όλα. Αυτές οι αντιλήψεις του Αριστοτέλη οδήγησαν μεθοδικά στην ανυπαρξία του κενού. Τι είναι κενό για τον Αριστοτέλη; Σε έναν κενό χώρο δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν θέσεις, ούτε είναι δυνατόν να υπάρχουν εκεί τα αίτια της κίνησης. Έτσι στο κενό καμιά πέτρα δε θα είχε λόγο να κινηθεί προς τη Γη και καμιά φλόγα να υψωθεί. Την ίδια φιλοσοφία ακολούθησαν και άλλοι αρχαίοι Έλληνες.

Μετά τη διατύπωση της ιδέας του ατόμου από τους Δημόκριτο και Λεύκιππο, ο Παρμενίδης ισχυρίστηκε ότι αν το άτομο είναι η βασική μονάδα ύλης, τότε τα διάφορα σώματα του κόσμου ποτέ δεν είναι δυνατόν να χωριστούν στα άτομα που τα αποτελούν. Διότι αν συμβεί αυτό, τότε στο μεταξύ τους χώρο θα υπάρχει κενό. Η έννοια του κενού είναι απόλυτη, δηλαδή δεν πρόκειται για έναν κενό χώρο, απλώς κενό από γεγονότα, αλλά η έννοια σημαίνει ότι ούτε ο ίδιος ο χώρος υπάρχει και το νόημα του "τίποτα" περιλαμβάνει ακόμα και την ίδια την υπόσταση του χώρου.

Αυτή την έννοια πρέπει να έχει και το Χάος της Θεογονίας του Ησιόδου (η ρίζα του, το χαF < XAFOΣ, σημαίνει το χάσμα και όχι την αταξία, όπως εννοείται το Χάος σήμερα).

Συνεπώς μεταξύ των ατόμων δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Ούτε καν άδειος χώρος, έννοια που είναι απαράδεκτη, όπως είδαμε και από τα επιχειρήματα του Αριστοτέλη στο έργο του «Μετά τα φυσικά». Αφού μεταξύ των ατόμων τα οποία διαχωρίζονται σε αιθερικά και νοητικά δεν υπάρχει διαφορά στο χώρο και το χρόνο αποτελούν μία ενότητα, η οποία δεν είναι απλή οντότητα αλλά ο ίδιος ο Θεός.Η ενεργειακή αυτή μορφή – που υπόκειται του ηλιακού συστήματος, των πλανητών κι όλων των μορφών μέσα στον ειδικό τους αξεπέραστο δακτύλιο – ρυθμίζεται και διέπεται από την κυρίαρχη ηλιακή ή πλανητική ενέργεια η οποία ακατάπαυστα και χωρίς χρονική διακοπή τη δημιουργεί, τη μεταβάλλει και την εξειδικεύει. Το αιθερικό σώμα υπόκειται σε αδιάκοπη αλλαγή. Αυτό εφόσον αληθεύει στο Μακρόκοσμο, αληθεύει εξίσου στον άνθρωπο, το μικρόκοσμο. Το αιθερικό σώμα δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ενέργεια. Αποτελείται από μυριάδες νήματα δύναμης ή μικροσκοπικά ρεύματα ενέργειας, που διατηρούνται σε σχέση με το συναισθηματικό και το νοητικό σώμα και με την ψυχή από το συντονιστικό τους αποτέλεσμα. Αυτά τα ρεύματα

ενέργειας έχουν με τη σειρά τους ένα αποτέλεσμα στο φυσικό σώμα και το παρασύρουν σε δράση κάποιου είδους, ανάλογα με τη φύση και τη δύναμη του οποιουδήποτε τύπου ενέργειας υπερισχύει στο αιθερικό σώμα μια ιδιαίτερη στιγμή.

Διά του αιθερικού σώματος κυκλοφορεί ενέργεια που εκπορεύεται από κάποιο νου. Οι μάζες της ανθρωπότητας ανταποκρίνονται ασυνείδητα στα κελεύσματα του Παγκόσμιου Νου, γι’ αυτό στην εποχή μας υπάρχει μια αυξανόμενη ανταποκριτικότητα στις μαζικές ιδέες – που αποκαλούνται μερικές φορές κοινή γνώμη. Είναι το όργανο με το οποίο εκδηλώνεται η έκφραση της πρoσωπικότητας ή της ψυχής στο φυσικό πεδίο. Είναι ένας ιστός ή δίχτυ λεπτοφυών συνυφασμένων αγωγών. Σχηματίζει ένα εστιακό σημείο για ορισμένες ακτινοβόλες εκπορεύσεις που ζωογονούν, διεγείρουν και παράγουν την περιστροφική δράση της ύλης. Το πράνα ,είναι η αιθερικη ουσια ,η οποια περιλαμβανει όλα τα όντα και τους προσφερει την πνοη της ζωης.  Oταν προσληφθεί από τον ήλιο και έρθει σε επαφή με την πυκνή ύλη αντιδρά και δημιουργεί μια κυκλική κίνηση. Το αιθερικό σώμα έχει μια μοναδική σύσταση· είναι κατεξοχήν όργανο της ζωής παρά όργανο της ποιότητας. Είναι ο παράγοντας που παράγει και συντηρεί το όργανο της εμφάνισης, το φυσικό σώμα.

Η ελευθέρια είναι η βάση της ομορφιάς και της συνείδησης του ψυχικού μας κόσμου. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι πέντε δαίμονες καταστρέφουν την ομορφιά του αιθέρα καθώς υλοποιούνται: είναι η φιλαργυρία, η φιλοδοξία, ο φθόνος, η οργή και η περηφάνια. Στο σημείο αυτό αξίζει να σκεφτούμε την ομοιότητα με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της χριστιανικής εκκλησίας. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι το κακό είναι οι μάταιες τύψεις, η υπερβολική φροντίδα του εαυτού και η αδικία. Δεν πίστευε ότι υπάρχει θάνατος, αφού στον αιθέρα ένα μικροσκοπικό συμπυκνωμένο κομμάτι ενέργειας δημιουργεί και απορροφά τα όντα. «Γιατί εφόσον η ουσία των όντων μας παραμένει κρυπτή ελπίζουμε τα ανέλπιστα και σχηματίζουμε σκέψεις μάταια αστήρικτες. Για παράδειγμα ένας άνθρωπος που ελπίζει να γίνει αθάνατος θεός ή ένας από τους αγαυούς ήρωες, αυτός δε γνωρίζει τα όρια της φύσης και δεν αντιλαμβάνεται καμία διαφορά μεταξύ των πρώτων, των μεσαίων και των εσχάτων όντων... απατάται και αγνοεί τελείως το είδος της ουσίας της ψυχής μας, η οποία ποτέ δεν μπορεί να αλλάξει. Διότι είναι και παραμένει πάντα ανθρώπινη. Λέγεται ότι γίνεται Θεός ή ζώον λόγω αρετής ή κακίας, ενώ τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει λόγω της φύσης της, αλλά μόνο καθ’ ομοίωση προς το εν ή το άλλο» (Ιεροκλής, Σχόλια στα Χρυσά Έπη, 23.7.7).

              

                          Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ

Τα Μεγάλα Ελευσίνια πραγματοποιούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, τον Σεπτέμβρη λίγο πριν τις εορτές που γίνονταν προς τιμήν του Δία και του Απόλλωνα στην Ολυμπία, οι οποίες σηματοδοτούσαν και το ξεκίνημα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πολλοί αρχαίοι μελετητές πιστεύουν ότι η Ολυμπιακή Φλόγα μεταφέρονταν μετά το τέλος των Ελευσίνιων Μυστηρίων στην Ολυμπία και άναβε στον Ναό του Δία μέχρι το τέλος της εκεχειρίας.

Αυτό σημαίνει ότι όσο διαρκούσαν τα Μεγάλα Ελευσίνια και οι Ολυμπιακοί κάθε διαμάχη μεταξύ των Ελληνικών Πόλεων έπαυε, προς τιμήν των θεών.

Ο Μεγάλος Αρχιερέας των Ελευσίνιων αφού προετοιμαζόταν όλο τον Αύγουστο με αυστηρή νηστεία, ξεκινούσε την πομπή των Ελευσίνιων από την Αθήνα μέχρι τον Ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα.

Ο Μεγάλος Αρχιερέας ενσάρκωνε τον Απόλλωνα στα Ελευσίνια Μυστήρια ενώ τον ρόλο της Περσεφόνης – Εκάτης η μεγάλη Ιέρεια της Δήμητρας.

Η Εκάτη η οποία ταυτίζεται με τις φάσεις του σεληνιακού κύκλου και την παλίρροια, είναι η θηλυκή θεότητα στην σκοτεινή της μορφή που ελέγχει τα ύδατα της γης και τα βαθύτερα ανθρώπινα πάθη. Γι’  αυτό και η λατρεία της Εκάτης και της Περσεφόνης πραγματοποιείται όταν το φεγγάρι είναι στην χάση του.

Ο Απόλλωνας συμβολίζει την μετουσίωση των κατώτερων ενστίκτων σε ανώτερα συναισθήματα, την μετατροπή του γυναικείου σκοταδιού σε αρσενικό φως.

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ

Στις αρχές του Σεπτέμβρη, επί δύο ημέρες τρώγοντας βρασμένο σιτάρι με μέλι, οι μύστες βαδίζουν προς την Ελευσίνα.  Ο Μέγας Αρχιερέας δεν έπρεπε να πιει ή να φάει οτιδήποτε μέχρι να φτάσει στον ναό της Δήμητρας και να τον υποδεχθεί η Ιέρεια που και αυτή με την σειρά της νήστευε επί δύο ημέρες. Λέγεται ότι συχνά οι δύο ιερείς έπιναν άκρατο οίνο (χωρίς νερό) κατά την διάρκεια του ταξιδιού του ενός και της αναμονής της άλλης, ώστε να βρεθούν σε μία εκστατική κατάσταση.

Η πομπή της δεύτερης μέρας με αναμμένους πυρσούς ζητά άδεια εισόδου στον Ναό.

Οι Ιέρειες της Δήμητρας υποδέχονται στον μεγάλο περίβολο του Ναού τους μύστες των Ελευσίνιων, άντρες και γυναίκες, και τους προσφέρουν νερό, ψωμί και ελιές και τους αφήνουν να ξεκουραστούν.

Εκείνη την νύχτα που είναι μία νύχτα πριν την Νέα Σελήνη κατά μία εκδοχή συνέβαινε ένα τελετουργικό σμίξιμο του Ιερέα με την Ιέρεια με σκοπό να ενωθεί το φως με το σκοτάδι , η αρνητική με την θετική πολικότητα. Αυτό συνέβαινε σε μία εσωτερική σπηλιά στο άδυτο του ναού ενώ ταυτόχρονα οι Ιέρειες έψελναν ύμνους στην θεά Μητέρα Δήμητρα που γονιμοποιεί την ύλη, την γη, και ενώνει τους ανθρώπους.

Συνήθως υπάρχει ένα παιδί από αυτή την ένωση που θεωρείται ευλογημένο, το οποίο υπηρετεί ως Ιέρεια της Δήμητρας εάν είναι κορίτσι και ως Ιερέας του Απόλλωνα εάν είναι αγόρι.

Τα παιδιά αυτά ούτως ή άλλως τα μεγάλωναν οι άλλοι ιερείς στους ναούς και δεν έχει καμία επικοινωνία με την μητέρα Ιέρεια και τον πατέρα Ιερέα. 

Με το χάραμα της επόμενης μέρας οι μύστες οδηγούνται στην θάλασσα για να τελέσουν καθαρμούς και να τιμήσουν τον Ποσειδώνα.

Συνήθως εμφανίζονται δελφίνια ή τρίτωνες (γιοι του Τρίτωνα) κατά την διάρκεια του τελετουργικού λουτρού για να δηλώσουν ότι ο Ποσειδώνας συναινεί στα μυστήρια καθώς η διαδρομή των εσωτερικών ποταμών της γης συγκλίνει στο άδυτο της Ελευσίνας και συμβολίζει την συναισθηματική μήτρα.

Γύρω στο μεσημέρι έχουμε την κάθοδο στο άδυτο που είναι συμβολικά η κάθοδος στον Άδη, δηλαδή η διερεύνηση του αρνητισμού του υλικού σώματος η οποία στους Μύστες ταυτίζεται με το βίωμα ισχυρού ψυχικού πόνου. (Ο καθένας από αυτούς συναντά την σκοτεινή πλευρά του εαυτού

15

του, τον μεγαλύτερο φόβο, τον μεγαλύτερο πόνο ακόμα και την παράνοια από τα οποία πρέπει να βγει νικητής. Οι πάπυροι το ονομάζουν «ο πόλεμος των μυστών με την σκιά).

Όταν ξεκινάει η τελετουργία προπορεύεται ο Αρχιερέας του Απόλλωνα ντυμένος στα Λευκά και στεφανωμένος με δάφνη και ακολουθεί η Ιέρεια της Περσεφόνης – Εκάτης με μαύρο χιτώνα και πέπλο στεφανωμένη με θαλασσινά μαργαριτάρια σαν σύμβολο της γονιμότητας και της θηλυκής φύσης.

Οι μύστες ακολουθούν την κάθοδο σε 18 σκαλοπάτια που είναι 18 βήματα στο βάθος του ψυχικού κόσμου του καθενός. Δηλαδή 18 μικρές μεταβολές συνειδητότητας. Οι Αρχιερείς είναι οδηγοί σε αυτή την πρώτη κάθοδο όπου πρέπει να αντιμετωπιστεί στο άδυτο η σκοτεινή φύση των ενστίκτων της επιβίωσης.

Στα 18 σκαλοπάτια, ως πρώτη κάθοδος, επιτυγχάνεται η μετατροπή του πρώτου ενεργειακού κέντρου, συμπεριλαμβανομένων των ποδιών ως γείωση στην Μητέρα Γη-Δήμητρα.

Στο πρώτο επίπεδο του αδύτου βρίσκεται το Ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης και εκεί ακριβώς οι Μύστες θα εγκατασταθούν για ένα 24ωρο και θα πρέπει να δουν μέσα τους ότι αρνητικό από βιώματα, εμπειρίες και συναισθήματα κουβαλούν. Φόβος, τρόμος, μανία, σκιές κ.λ.π. Ακολουθούνται από τις Ιέρειες της Περσεφόνης, οι οποίες κατά καιρούς με αποτρεπτικούς ήχους από κύμβαλα και άναρθρες κραυγές προσπαθούν να επαναφέρουν τους Μύστες στην πραγματικότητα. Με τον τρόπο αυτό γίνεται η μετουσίωση του ΠΡΩΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ και η ένωση με την Μητέρα Γη. Με άλλα λόγια η γείωση των Μυστών με την δική τους πραγματικότητα. Επιτυγχάνεται το κόκκινο-μαύρο αιθερικό σώμα. 

Για να τελειώσει η διαδικασία γίνεται επίκληση στην Περσεφόνη και τον Άδη και οι Μύστες μοιράζονται μεταξύ τους 9 σπόρους από ρόδι σε ανάμνηση των συναισθημάτων που έχουν νικήσει , γιατί είναι μία νίκη απέναντι στον θάνατο που κουβαλούν μέσα τους (συμβολίζουν τα 9 αιθερικά σώματα που πρόκειται να αποκτήσουν οι μύστες).

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, οι Μύστες πρέπει να κατέβουν άλλες 25 βαθμίδες για να οδηγηθούν στον βωμό του Ποσειδώνα και των εσωτερικών νερών, όπου εκεί θα απελευθερωθεί η ερπετοειδής φύση για να κατακτήσει τα αιθερικά

πεδία και να μετατραπεί σε ένα πράσινο αιθερικό σώμα (χρυσο-χαλκο-πράσινο).

Οι άντρες στέκονται χωριστά από τις γυναίκες γιατί σε αυτή την μετατροπή η ενέργεια των γυναικών είναι πολύ πιο ισχυρή από των αντρών και η γονιμοποιός δύναμή τους είναι απαραίτητη για την απελευθέρωση του δεύτερου ενεργειακού σώματος.

20

Με την βοήθεια του Αρχιερέα γίνεται επίκληση στον Απόλλωνα ώστε το φως του να καθοδηγήσει την κατώτερη φύση και να την βοηθήσει να ξεφύγει από την συνείδηση του κατώτερού Εγώ του .

Εδώ οι γυναίκες είναι πιο ικανές ως μητέρες και αδελφές και με την ένωσή τους βοηθούν τους άντρες, των οποίων η προσκόλληση στην κατώτερη κουνταλίνι έχει βαθιές ρίζες στο dna τους.

Γίνεται μία θυσία στον Απόλλωνα ενός λευκού περιστεριού και με το αίμα του σημειώνεται ένας σταυρός στα μέτωπα των μυστών, ενώ ένα λευκό περιστέρι ακόμα απελευθερώνεται για να οδηγηθεί στην έξοδο του αδύτου.

Οι μύστες υπογράφουν με το αίμα τους την συμφωνία με το φως ότι δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω στην κατώτερη υλικότητα, στην επιθυμία και τον πόνο της υλικής πραγματικότητας.

Το περιστέρι που απελευθερώνεται είναι η ψυχή που οδηγείται σε ανώτερα πεδία, τώρα που τα κατώτερα ενεργειακά κέντρα έχουν περιβληθεί από ανώτερα αιθερικά σώματα.

Η μετατροπή αυτή ολοκληρώνεται με ένα τελετουργικό καθαρμού, όπου άντρες και γυναίκες πρέπει να λούσουν το κεφάλι τους σε μία πηγή των εσωτερικών ποτάμιων νερών και με τα χέρια τους να ξεπλύνουν τον σταυρό του αίματος.

Η επίκληση στον Ποσειδώνα και στις Νηρηίδες γίνεται καθώς οι μύστες κατεβαίνουν άλλα 45 σκαλοπάτια προς ένα τεράστιο σκοτεινό Ναό από μαύρο χαλαζία (μαύρο πέτρωμα ιριδίζων) όπου πρέπει να καθίσουν σε ισάριθμους θρόνους να κλείσουν τα μάτια και να επικαλεστούν την θεά Δήμητρα να παρουσιαστεί και να κατευθύνει την αλλαγή στο ΤΡΙΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ, η οποία γίνεται με μία περιδίνηση, έναν εσωτερικό στρόβιλο κίτρινου φωτός.

Το κίτρινο φως ουσιαστικά γίνεται το τρίτο αιθερικό σώμα των ιστών αλλά ξεκινά από το ηλιακό πλέγμα και απλώνεται σιγά – σιγά από το κάτω μέρος του κορμού στο επάνω μέρος του κορμού και στον εγκέφαλο. Και έτσι δημιουργείται ένα αιθερικό κίτρινο σώμα.

Η τελετουργία περιλαμβάνει την επίκληση των τεσσάρων στοιχείων της φύσης. (Γη, νερό, φωτιά, αέρας). Τα 4 στοιχεία της φύσης συγκεντρώνονται στο ηλιακό πλέγμα, απελευθερώνουν δύναμη, αγάπη,

θάρρος και βιολογικά τίθενται στην υπηρεσία του μύστη κάθε φορά που έχει ανάγκη κάθε ένα από αυτά.

Η ΓΗ χρειάζεται για να φεύγει μέσα από την γείωση ο αρνητισμός. Το ΝΕΡΟ για να εξαγνίζονται τα κύτταρα και να καθαρίζουν όταν συμβαίνει μία εσωτερική σύγκρουση. Η ΦΩΤΙΑ για να καίγεται η υλικότητα. Ο ΑΕΡΑΣ για να αναπτύσσεται η εσωτερική νοητική δόνηση.

Τα 4 στοιχεία μαζί συγκροτούν το λαμπερό κίτρινο αιθερικό σώμα του ηλιακού πλέγματος.

Τώρα οι μύστες κατεβαίνουν άλλα 50 σκαλοπάτια για να φτάσουν στο επίπεδο του Λευκού Χαλαζία, όπου για κάθε μύστη βρίσκεται λαξευμένο ένα κρεβάτι στο οποίο θα ξαπλώσει για να αντιμετωπίσει την εσωτερική σύγκρουση και την απελευθέρωση των συναισθημάτων του ενεργειακού κέντρου της καρδιάς., δηλαδή το ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.

Κάθε μύστης παίρνει στα χέρια ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και στο σημείο αυτό οι ιερείς της Δήμητρας απαγορεύουν στον Αρχιερέα του Απόλλωνα να εισέλθει, επιβάλλουν στους μύστες να βρεθούν σε κατάσταση βαθιάς εσωτερικής συγκέντρωσης, ενώ στην συνέχεια η Ιέρεια Εκάτη, αποποιείται τον σκοτεινό της ρόλο, αφαιρώντας τα ενδύματά της και ντυμένη μόνο με τα μαργαριτάρια στον λαιμό, αγγίζει την καρδιά του κάθε μειούμενου και τον οδηγεί στην απελευθέρωση του λευκού αιθερικού σώματος που ξεκινάει από την καρδιά. Φωτεινό λευκό χρώμα όπως ο ιριδίζων χαλαζίας. Είναι φωσφορίζον αιθερικό σώμα.

Κάθε μύστης καθώς μετουσιώνει την ενέργεια της καρδιάς σε αιθερική, αποκτά στην θέση που είναι ο καρδιακό μυς ένα χάραγμα λευκού χρώματος σε σχήμα τριαντάφυλλου.

Το τελετουργικό ολοκληρώνεται με τον ύμνο προς την Αφροδίτη, την προστάτιδα του ουράνιου έρωτα, εφόσον οι μειούμενοι έχουν αποχαιρετίσει το υλικό πεδίο και την σεξουαλικότητά τους.

ΠΕΜΠΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.

Οι μύστες για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του Λόγου κατεβαίνουν άλλα 27 σκαλιά και οδηγούνται όχι σε άδυτο αλλά σε εξωτερικό χώρο. Εκεί υπάρχει ένα είδος μπαλκονιού στο εσωτερικό της γης όπου μπορούν να δουν τον ουρανό αλλά και τα έγκατά της.  (μπαλκόνι στο κενό, από κάτω είναι τα έγκατα της γης και από επάνω ο ουρανός).

Στον χώρο αυτό γίνεται επίκληση στους θεούς του ανέμου και της καταιγίδας, στον Αίολο και στην Καλυψώ (είναι θεά των θαλάσσιων καταιγίδων και κρύβεται απ’ όλους. Δεν μπορεί να προκαλέσει τις καταιγίδες όταν οι άλλοι βλέπουν, γιατί μετατρέπεται σε ένα τέρας της θάλασσας και του ανέμου , διότι στην πραγματικότητα είναι πανέμορφη.

Στην ουσία δεν δίδεται όνομα αλλά επικαλείται ως θεά που προκαλεί τις θαλάσσιες καταιγίδες.

Στην ουσία είναι μία μεγαλειώδης έκφραση θηλυκής οργής.  Είναι η ελευθερία από την λογική σκέψη.

Μία τεράστια καταιγίδα έρχεται και οι μύστες πρέπει να την αντιμετωπίσουν που φανερώνεται στο υλικό πεδίο και ξεκινάει από τον νου τους. Όταν αυτό συμβαίνει παρουσιάζεται το πέμπτο αιθερικό σώμα το οποίο έχει χρώμα ασημένιο και απελευθερώνει τον μύστη από την λογική πραγματικότητα της ύλης.

Με το αιθερικό αυτό σώμα ο μύστης περνά σε ανώτερο επίπεδο της διάστασής του και εκδηλώνει την πραγματικότητά του με άλλο τρόπο, εκφράζοντας ελεύθερα την καρδιά καθώς αποχαιρετά την ανθρώπινη κοινή λογική.

Οι μύστες οδηγούνται τώρα από τον Αρχιερέα του Απόλλωνα σε μία γαλάζια είσοδο κατασκευασμένη πιθανόν από νεφρίτη. 5 ακόμα σκαλοπάτια πιο κάτω θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τους κρυστάλλους της όρασης και να δουν μέσω αυτών μία άλλη πραγματικότητα. Η μετατροπή του ΕΚΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ γίνεται με επίκληση στον Απόλλωνα ώστε να μπορέσει ο κάθε μύστης να αποκτήσει ενόραση και να ενεργοποιήσει το αιθερικό σώμα που έχει χρώμα μωβ-ιώδες και το οποίο έχει την ικανότητα να ταξιδεύει στα άστρα.

Ο Απόλλωνας παρίσταται μέσω του Αρχιερέα, ο οποίος διαγράφει στα μάτια του μυημένου μία σειρά από έλικες στο αιθερικό πεδίο. Με το τέλος της διαδικασίες ένα χάραγμα υπάρχει στο μέτωπο του κάθε μύστη. Είναι ένας μωβ έλικας (ένα σίγμα μωβ ανάποδο στο μέτωπο) (~).

Με το τέλος αυτής της διαδικασίας και την ενεργοποίηση του έκτου ενεργειακού σώματος, ο μύστης έχει πετύχει να κινείται στην υλική πραγματικότητα χωρίς να καταλαβαίνουν την παρουσία του και να βλέπει πίσω από τις μορφές την πραγματική φύση των όντων.

ΠΕΜΠΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.

Οι μύστες για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του Λόγου κατεβαίνουν άλλα 27 σκαλιά και οδηγούνται όχι σε άδυτο αλλά σε εξωτερικό χώρο. Εκεί υπάρχει ένα είδος μπαλκονιού στο εσωτερικό της γης όπου μπορούν να δουν τον ουρανό αλλά και τα έγκατά της.  (μπαλκόνι στο κενό, από κάτω είναι τα έγκατα της γης και από επάνω ο ουρανός).

Στον χώρο αυτό γίνεται επίκληση στους θεούς του ανέμου και της καταιγίδας, στον Αίολο και στην Καλυψώ (είναι θεά των θαλάσσιων καταιγίδων και κρύβεται απ’ όλους. Δεν μπορεί να προκαλέσει τις καταιγίδες όταν οι άλλοι βλέπουν, γιατί μετατρέπεται σε ένα τέρας της θάλασσας και του ανέμου , διότι στην πραγματικότητα είναι πανέμορφη.

Στην ουσία δεν δίδεται όνομα αλλά επικαλείται ως θεά που προκαλεί τις θαλάσσιες καταιγίδες.

(Μήπως είναι η θηλυκή πλευρά του Ποσειδώνα?)

Στην ουσία είναι μία μεγαλειώδης έκφραση θηλυκής οργής.  Είναι η ελευθερία από την λογική σκέψη.

Μία τεράστια καταιγίδα έρχεται και οι μύστες πρέπει να την αντιμετωπίσουν που φανερώνεται στο υλικό πεδίο και ξεκινάει από τον νου τους. Όταν αυτό συμβαίνει παρουσιάζεται το πέμπτο αιθερικό σώμα το οποίο έχει χρώμα ασημένιο και απελευθερώνει τον μύστη από την λογική πραγματικότητα της ύλης.

Με το αιθερικό αυτό σώμα ο μύστης περνά σε ανώτερο επίπεδο της διάστασής του και εκδηλώνει την πραγματικότητά του με άλλο τρόπο, εκφράζοντας ελεύθερα την καρδιά καθώς αποχαιρετά την ανθρώπινη κοινή λογική.

Οι μύστες οδηγούνται τώρα από τον Αρχιερέα του Απόλλωνα σε μία γαλάζια είσοδο κατασκευασμένη πιθανόν από νεφρίτη. 5 ακόμα σκαλοπάτια πιο κάτω θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τους κρυστάλλους της όρασης και να δουν μέσω αυτών μία άλλη πραγματικότητα. Η μετατροπή του ΕΚΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ γίνεται με επίκληση στον Απόλλωνα ώστε να

25

μπορέσει ο κάθε μύστης να αποκτήσει ενόραση και να ενεργοποιήσει το αιθερικό σώμα που έχει χρώμα μωβ-ιώδες και το οποίο έχει την ικανότητα να ταξιδεύει στα άστρα.

Ο Απόλλωνας παρίσταται μέσω του Αρχιερέα, ο οποίος διαγράφει στα μάτια του μυημένου μία σειρά από έλικες στο αιθερικό πεδίο. Με το τέλος της διαδικασίες ένα χάραγμα υπάρχει στο μέτωπο του κάθε μύστη. Είναι ένας μωβ έλικας (ένα σίγμα μωβ ανάποδο στο μέτωπο) (~).

Με το τέλος αυτής της διαδικασίας και την ενεργοποίηση του έκτου ενεργειακού σώματος, ο μύστης έχει πετύχει να κινείται στην υλική πραγματικότητα χωρίς να καταλαβαίνουν την παρουσία του και να βλέπει πίσω από τις μορφές την πραγματική φύση των όντων.

Οι δύο Ιερείς φορώντας λευκά ρούχα και χρυσά στέμματα (Ιερέας και Ιέρεια) οδηγούν τους μύστες στην άνοδο και την έξοδο από το άδυτο. Από τα ίδια σκαλοπάτια τους ανεβάζουν επάνω. Στο Ιερό της Δήμητρας συγκεντρώνονται για να υμνήσουν τον Δία, την Δήμητρα και την Περσεφόνη και στη συνέχεια οδηγούνται στον χώρο ξεκούρασης της χθεσινής νύχτας. Ένα ήρεμο χωράφι ή λιβάδι. Περιμένουν εκεί μέχρι το ξημέρωμα όπου ο πλανήτης Αφροδίτη ανατέλλει, πίνουν μόνο κόκκινο κρασί και καθώς ο ήλιος δεν έχει ακόμα προβάλλει κατευθύνονται στην θάλασσα για τον τελευταίο καθαρμό επικαλούμενοι τον Ποσειδώνα.

Όταν βγουν από το νερό έχει ενεργοποιηθεί το ΕΒΔΟΜΟ ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΩΜΑ το οποίο έχει ένα ρόδινο-λευκό χρώμα και αποτελεί την σύνδεσή τους με την πραγματικότητα των θεών, την πραγματικότητα των ιερέων και των δασκάλων. Έχουμε την αφύπνιση του υλικού dna και του υλικής δόνησης του Ολύμπιου Κώδικα (ΙΧΩΡ).

Το αιθερικό αυτό σώμα υπερισχύει όλων των άλλων και με αυτό γίνονται ορατοί οι μύστες ως ενεργειακά όντα. Αυτό αποτελεί την προτεραιότητα στην αύρα τους, γι’ αυτό και πολύ συχνά ακόμα

και οι νέοι σε ηλικία με την τελευταία μετατροπή αποχωρούν από τα μυστήρια έχοντας ρόδινα ή ασημένια μαλλιά.

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΣΟΦΙΑ


Ο Πυθαγόρας, αναγνωρίζεται ως ένας από τους μεγαλύτερους μύστες της Αρχαιότητας. Γεννήθηκε το 582 π.Χ. στη Σάμο και υπήρξε ιδρυτής της ομώνυμης Σχολής, η οποία είχε φιλοσοφικό χαρακτήρα και διερευνούσε τους Νόμους της Φύσεως ανά τον ελλαδικό χώρο.
Στον Κρότωνα, όπου εγκαταστάθηκε το 529, προέβη στην ίδρυση μίας μυστηριακής σχολής, η οποία έμεινε γνωστή ως Αδελφότητα των Πυθαγορείων, η οποία πρέσβευε την αντίληψη ότι τα πάντα είναι αριθμοί καθώς και ότι η εμπέδωση του νοήματος των αριθμών συνεπάγεται τον εναρμονισμό και την κυριαρχία επί των φυσικών καταστάσεων.
Οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι, πέρα από το ότι επικέντρωναν τη μελέτη τους στη μαθηματική επιστήμη, επιζητούσαν να συλλάβουν την αληθινή φύση των αριθμών και τη σχέση τους με τα ουράνια σώματα. Οι πυθαγόρειες αναζητήσεις, είχαν προσλάβει από πολύ νωρίς και μυστηριακό χαρακτήρα, με κύριο άξονα των μυστηριακών τους αντιλήψεων την ιδέα της μετενσαρκώσεως.
Το μυητικό έργο των Πυθαγορείων διαρθρωνόταν σε τρεις βαθμίδες. Ο σκοπός τους ήταν να παρέξουν μία επαρκή φιλοσοφική εξήγηση σε σχέση προς τα τεκταινόμενα που συντελούνταν στους εσώτερους κύκλους της Δημιουργίας. Οι εισαχθέντες στο Πυθαγόρειο σύστημα αναγορεύονταν σε Ακουστικούς, αποτελούσαν κατ’ ουσίαν τον κύκλο των ακροατών. Οι ακροατές δεν εδικαιούντο να μετέχουν στις συζητήσεις. Υποχρεούνταν σε απόλυτη σιγή και σ’ αυτό το διάστημα συγκέντρωναν γνώσεις και επαύξαναν τις εμπειρίες τους.

Μετά την παρέλευση του χρονικού διαστήματος των τριών ετών, και υπό την προϋπόθεση ότι η πρόοδός τους κρινόταν ικανοποιητική, ανυψώνονταν στην τάξη των «Μαθηματικών». Επρόκειτο για μία βαθμίδα, τα γνωστικά αντικείμενα της οποίας δεν περιορίζονταν σε μία στείρα εμβάθυνση στις αρχές της μαθηματικής επιστήμης, αλλά αποτελούσαν το υπόβαθρο για τη συνειδησιακή και γνωστική διεύρυνση, η οποία θα άνοιγε τους ορίζοντες για την προσέγγιση και επίτευξη υψηλότερων και ουσιαστικότερων στόχων.
Οι «Μαθηματικοί» συνδύαζαν τη Γεωμετρία, τα μαθηματικά και τη Μουσική, υπεισερχόμενοι στη διερεύνηση των αναλογιών που υφίσταντο μεταξύ αυτών. Ακολουθούσε η τρίτη βαθμίδα, αυτή των «Φυσικών». Επρόκειτο για τους αληθινούς ερευνητές και σπουδαστές των αρχών του εσωτερικού βίου, οι οποίοι προσέγγιζαν εμπράκτως τη θεία διάσταση της ζωής.
Οι τρεις κυρίαρχες βαθμίδες μυήσεως οδηγούν στις επόμενες επτά αριθμός ο οποίος ανταποκρίνεται και στις βασικές αριθμητικές μονάδες της κοσμογονιας. Συνοπτικά, μπορεί να επισημανθεί ότι στα Μυστήρια των Πυθαγορείων επέρχεται η διαμόρφωση του ατόμου και καταδεικνύεται η προέλευσή του, ενώ παράλληλα παρέχεται διδασκαλία περί των δυνάμεων εκείνων που συνιστούν τις φυσικές μορφές των φαινομένων.

Ακολουθούν  τα άρρητα, τα οποία υφίσταντο σε όλα τα μυστηριακά συστήματα. Όλο αυτό το φάσμα της μυητικής γνώσεως, παρέχεται εντός του κύκλου της τριετούς σιωπής. Ακολούθως, στα πλαίσια μίας πενταετούς σιγής, διεξαγόταν το ανώτερο έργο, προορισμένο αποκλειστικά για μύστες εξαγνισμένους στο σώμα και στο πνεύμα, το οποίο και προσδιοριζόταν από την δεύτερη βαθμίδα. Επακολουθούσε η

τρίτη βαθμίδα, στην οποία πρόσβαση είχαν μόνο οι «Πεφωτισμένοι» άνδρες και οι αγνές γυναίκες που διέθεταν ψυχική καθαρότητα.
Ο Πυθαγόρας είχε υιοθετήσει πολύ αυστηρά κριτήρια για την αποδοχή κάποιου στην κοινότητά του με την ιδιότητα του δοκίμου μέλους, ενστερνιζόμενος, λόγω αριστοκρατικών καταβολών, την αρχή ότι η ποιότητα δεν ανευρίσκεται στην ποσότητα.

Οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι, πέρα από το ότι επικέντρωναν τη μελέτη τους στη μαθηματική επιστήμη, επιζητούσαν να συλλάβουν την αληθινή φύση των αριθμών και τη σχέση τους με τα ουράνια σώματα.

Επίσης ασκούν το αιθερικό τους σώμα ώστε αυτό να ελέγχεται και να προβάλλεται κατά βούληση.

Το αιθερικό σώμα του ατόμου είναι, μέρος του αιθερικού σώματος της ανθρωπότητας κι αυτό με τη σειρά του είναι μια όψη του αιθερικού σώματος του πλανήτη, το οποίο επίσης αποτελεί ενδογενές τμήμα του αιθερικού σώματος του ηλιακού συστήματος.
Είναι ένα λεπτοφυές σώμα το οποίο είναι αόρατο στο κοινό μάτι αλλά ταυτόχρονα πολύ υπαρκτό. Μπορούμε να πούμε ότι είναι το καλούπι του φυσικού μας σώματος και το σώμα το οποίο ζωογονεί, ενδυναμώνει, προστατεύει, καλύπτει το φυσικό μας σώμα.
Είναι το αρχέτυπο πάνω στο οποίο δομείται η πυκνή φυσική μορφή, είτε πρόκειται για τη μορφή ενός ηλιακού συστήματος είτε για τη μορφή ενός ανθρώπινου σώματος σε κάποια ενσάρκωση.
Για το αιθερικό σώμα γράφει: ο Δρ Ρίτσαρντ Γέρμπερ: «Η κβαντική φυσική δέχεται ότι το αιθερικό σώμα του ανθρώπου

είναι λεπτό σώμα αντίστοιχο του φυσικού, με τα χαρακτηριστικά ενός ολογράμματος υψηλοτέρων συχνοτήτων. Είναι ένα ολόγραμμα, διαφορετικών συχνοτήτων, του συμπαντικού νου, και περιέχει πληροφορίες σχετικά με την δημιουργία ολόκληρου του κόσμου.
Στο αιθερικό σώμα βρίσκονται κωδικοποιημένες πληροφορίες για την δημιουργία της ζωής. Είναι ένας ολογραφικός ενεργειακός τομέας, ένα πρότυπο που φέρνει τις πληροφορίες για την αύξηση, την εξέλιξη και την κατασκευή του φυσικού σώματος. Ενώ τα γονίδια μέσα στο DNA κατευθύνουν τους μοριακούς μηχανισμούς που κυβερνούν την ανάπτυξη των μεμονωμένων κυττάρων, το αιθερικό σώμα καθοδηγεί την πορεία της γενετικής διαδικασίας. Η διαφορά μεταξύ του φυσικού σώματος και του αιθερικού βρίσκεται μόνο στην διαφορετική συχνότητα δόνησης.
Είναι ένα φυσικό σώμα παρότι αποτελείται από λεπτοφυέστερο υλικό από αυτό που μπορεί να ιδωθεί και να ψαυστεί. Έγινε από ουσία ή από εκείνο που «υποστηρίζει» ή υπόκειται κάθε τμήματος και σωματιδίου του πυκνού φυσικού φορέα.
Είναι η μοναδική αυτή ουσία που είναι η αληθινή μορφή με την οποία συμμορφώνονται όλα τα φυσικά σώματα σε κάθε βασίλειο της φύσης.
Έχει περιγραφεί σαν δίχτυ που διαπεράται από πυρ, ή σαν ιστός που εμψυχώνεται από χρυσό φως.
Αναφέρεται στη Βίβλο ως «ανθέμιον του χρυσίου». Συνίσταται από εκείνη την ύλη του φυσικού πεδίου που ονομάζουμε αιθερική και το σχήμα του προκύπτει από τα λεπτοφυή συνυφασμένα νήματα αυτής της ύλης.
Η ενεργειακή αυτή μορφή – που υπόκειται του ηλιακού συστήματος, των πλανητών κι όλων των μορφών μέσα στον ειδικό τους αξεπέραστο δακτύλιο – ρυθμίζεται και διέπεται απ’ την κυρίαρχη ηλιακή ή πλανητική ενέργεια η οποία

ακατάπαυστα και χωρίς χρονική διακοπή τη δημιουργεί, τη μεταβάλλει και την εξειδικεύει. Το αιθερικό σώμα υπόκειται σε αδιάκοπη αλλαγή. Αυτό εφόσον αληθεύει στο Μακρόκοσμο, αληθεύει εξίσου στον άνθρωπο, το μικρόκοσμο.
Το αιθερικό σώμα δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ενέργεια. Αποτελείται από μυριάδες νήματα δύναμης ή μικροσκοπικά ρεύματα ενέργειας, που διατηρούνται σε σχέση με το συναισθηματικό και το νοητικό σώμα και με την ψυχή απ’ το συντονιστικό τους αποτέλεσμα. Αυτά τα ρεύματα ενέργειας έχουν με τη σειρά τους ένα αποτέλεσμα στο φυσικό σώμα και το παρασύρουν σε δράση κάποιου είδους, ανάλογα με τη φύση και τη δύναμη του οποιουδήποτε τύπου ενέργειας υπερισχύει στο αιθερικό σώμα μια ιδιαίτερη στιγμή.

Δια του αιθερικού σώματος κυκλοφορεί ενέργεια που εκπορεύεται από κάποιο νου. Οι μάζες της ανθρωπότητας ανταποκρίνονται ασυνείδητα στα κελεύσματα του Παγκόσμιου Νου, γι αυτό στην εποχή μας υπάρχει μια αυξανόμενη ανταποκριτικότητα στις μαζικές ιδέες- που αποκαλούνται μερικές φορές κοινή γνώμη-. Είναι το όργανο με το οποίο εκδηλώνεται η έκφραση της πρoσωπικότητας ή της ψυχής στο φυσικό πεδίο.
Είναι ένας ιστός ή δίχτυ λεπτοφυών συνυφασμένων αγωγών. Σχηματίζει ένα εστιακό σημείο για ορισμένες ακτινοβόλες εκπορεύσεις που ζωογονούν, διεγείρουν και παράγουν την περιστροφική δράση της ύλης.
Το πράνα όταν προσληφθεί από τον ήλιο και έρθει σε επαφή με την πυκνή ύλη αντιδρά και δημιουργεί μια κυκλική κίνηση.
Το αιθερικό σώμα έχει μια μοναδική σύσταση· είναι κατεξοχήν όργανο της ζωής παρά όργανο της ποιότητας.
Είναι ο παράγοντας που παράγει και συντηρεί το όργανο της εμφάνισης, το φυσικό σώμα.

Διαβάζοντας το δεύτερο βιβλίο για τις "Μεταμορφώσεις του Απουλίου" (μία από τις καλύτερες πηγές για τη φιλοσοφία και

την πρακτική των Μυστηριακών Θρησκειών), μπορούμε να εμβαθύνουμε αρκετά  και ν' αποσπάσουμε στοιχεία μελέτης πολύ ενδιαφέροντα, προπάντων αν τα συνδυάσουμε με τις διδασκαλίες της εσωτερικής παράδοσης. Που αφορούν τα πυθαγόρεια μυστήρια από τα οποία εμπνέεται. Ο Λούκιος Απουλήιος της Μαδούρας ήταν ένας μυημένος στα Μυστήρια της Ίσιδας και των νεοπυθαγορείων. Σύμφωνα με μία παράδοση, την οποία ακολούθησαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και οι Ροδόσταυροι του 17ου αιώνα, έγραψε πολύ σοφά πράγματα, καλυμμένα όμως με το προσωπείο μιας σκωπτικής διάθεσης. Αυτό που σε ένα επίπεδο αποτελεί συλλογή αστείων και μερικές φορές κακόγουστων ή και χυδαίων ακόμα ιστοριών, στην πραγματικότητα είναι μια πραγματεία που αφορά τη μύηση στα ανώτερα πνευματικά Μυστήρια. Ταυτόχρονα, θεωρείται έργο πολύ αποκαλυπτικό για τα είδη των θρησκειών και τις μαγικές πεποιθήσεις που επικρατούσαν εκείνη την εποχή (αν και τα κείμενά του τοποθετούνται χρονικά γύρω στον 3ο μ.Χ αιώνα, η γενική εικόνα που μας δίνει ισχύει και για μερικούς αιώνες πριν).
Η ιστορία των «Μεταμορφώσεων» αφηγείται το πώς μεταμορφώθηκε σε γάιδαρο και τις περιπέτειες που είχε μέχρι να ξαναποκτήσει την ανθρώπινη μορφή τού. Πρόκειται συμβολικα για την ενιστόρηση της εσωτερικής αλχημικής του εμπειρίας .Χρησιμοποιεί όμως όπως πολλοί διανούμενοι του καιρού του  παραβολές και παρομοιώσεις. Η αρχική του μεταμόρφωση ήταν αποτέλεσμα της ασυγκράτητης επιθυμίας του για τα εγκόσμια και της περιέργειάς του. Δημιουργεί έναν παράνομο δεσμό με μια υπηρέτρια, που του αποκαλύπτει ότι η κυρά της είναι μυημένη στη φυσική μαγεία. Ένα βράδυ αργά, την παρακολουθούν κρυφά να αλείφεται με μία παράξενη αλοιφή και να μεταμορφώνεται σε κουκουβάγια. Ο Λούκιος δοκιμάζει και αυτός την αλοιφή, αλλά, δυστυχώς γι' αυτόν, κάνει λάθος στο βαζάκι και μεταμορφώνεται σε γάιδαρο. Το αντίδοτο για να ξαναπάρει την ανθρώπινη μορφή του είναι να φάει μερικά τριαντάφυλλα. Αλλά πριν προλάβει και, έχοντας

ακόμα μορφή γαϊδάρου, εισβάλλουν Κλέφτες και τον παίρνουν, για να τους βοηθήσει να μεταφέρουν τη λεία τους. Αν και πέρασε από πολλά βάσανα και δοκιμασίες, συνέχεια ανέβαλε την βρώση των τριαντάφυλλων γιατί πάντα τον παρακολουθούσαν άλλοι, και θα μπορούσε να κατηγορηθεί για μαγεία αν τον έβλεπαν να μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια τους. Τελικά προσεύχεται στην' Ισιδα, και μέσα από ένα όραμα κατευθύνεται σε μία περιοχή με πολλά τριαντάφυλλα, που θα τον βοηθούσαν να αποχτήσει την προηγούμενη μορφή του. Εκεί γίνεται μια θρησκευτική τελετή προς τιμή της Ισιδος, όπου ένα θρησκευτικό πλοίο πρόκειται να καθελκυστεί στη θάλασσα γεμάτο με αναθήματα. Ένας από τους ανώτερους ιερείς κρατάει ένα στεφάνι από τριαντάφυλλα και ο Λούκιος καταφέρνει να το φάει. Μετά, από ευγνωμοσύνη, αφιερώνεται στα Μυστήρια και γίνεται μέλος του ιερατείου της Ίσιδας.
Σε ότι αφορά στη μύησή του, λέει ότι δεν επιτρέπεται σε κανένα να αποκαλύψει αυτά που συμβαίνουν μέσα στα άγια των αγίων :
«Κι εσύ φιλομαθή αναγνώστη, ίσως να απαιτείς να μάθεις τι λέχθηκε και γίνηκε εκεί μέσα: μα την αλήθεια, θα σού έλεγα αν δε γινόμουν παραβάτης, θα μάθαινες αν σωστό για σένα ήταν να ακούσεις: αλλά, αμέσως και τα αυτιά σου και η γλώσσα σου θα υπέφεραν από τον πόνο της παράτολμης περιέργειας. Αλλά δε θα βασανίσω για πολύ το μυαλό σου, που ίσως πιστεύει σε κάποια θρησκεία και είναι δοσμένο σε κάποια λατρεία' άκου, λοιπόν, και πίστεψε πως είναι αλήθεια. Πρέπει να καταλάβεις πως έφτασα κοντά στον κάτω κόσμο, στις ίδιες τις πύλες της Περσεφόνης κι αφού από εκεί αρπάχτηκα και πέρασα μέσα από όλα τα στοιχεία, μετά επέστρεψα στη θέση μου: εκεί γύρω στα μεσάνυχτα είδα τον ήλιο να λάμπει εκτυφλωτικά, είδα και τους θεούς, ουράνιους και υποχθόνιους μπροστά τους ". παρουσιάστηκα και τους λάτρεψα».
“Αυτά μπορώ να σου αναφέρω κι αυτά που άκουσες δεν είναι αναγκαίο να τα κατανοήσεις"
Ο Λούκιος, επειδή είχε ορκιστεί να τηρεί μυστικότητα, κρύβει την αλήθεια μέσα στα διπλά ή και πολλαπλά νοήματα, παρουσιάζοντας το σοβαρό σαν αστείο, αυτό άλλωστε το

συναντάμε σε πολλά τέτοιου είδους κείμενα. Στην πραγματικότητα, μας αποκαλύπτει τα πάντα μέσα από τις «γελοίες» ιστορίες του βιβλίου, ζητώντας μας μάλιστα συγνώμη γιατί χρησιμοποίησε αιγυπτιακό χαρτί και πένα από τις καλαμιές του Νείλου (μάλλον πρόκειται για μια έμμεση υπόδειξη στους σοφούς να ψάξουν για τις ρίζες των αρχαίων Μυστήριων στη συσσωρευμένη γνώση και στις παραδόσεις της αρχαίας Αιγύπτου).

Ο Λούκιος αργότερα μυείται στα Μυστήρια του Όσιρι, τον οποίο χαρακτηρίζει σαν «τον πιο ισχυρό από όλους τους θεούς, τον ύψιστο από τους μεγάλους, το μεγαλύτερο από τους ύψιστους και τον κυβερνήτη των μεγάλων ... " με άλλα λόγια, «τρισμέγιστο».
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε το ρόλο που παίζουν τα τριαντάφυλλα στην ιστορία του Λούκιου, σαν φορέας της λύτρωσης του. Είναι ένα σύμβολο που το συναντάμε διαρκώς στην ιστορία της μαγείας. Είναι η Rosa Mystica της Θείας κωμωδίας του Δάντη και αποτελούν ένα πρότυπο του ίδιου του ουρανού. Είναι το κεντρικό σημείο των Μυστήριων του Ρόδου και του Σταυρού, που συναντάμε στο Ροδοσταυρισμό του 17ου αιώνα και συμβολίζουν το πνεύμα που κυριαρχεί στα τέσσερα στοιχεία.

.Στο σημείο αυτό εντοπίζεται η πυθαγορική προέλευση και επιρροή της πνευματικής θεώρησης του Λούκιου Απουλήιου. Η διδασκαλία του Ερμή του Τρισμέγιστου είναι καθαρά ορφική και πυθαγόρεια,  καταλαμβάνει μαλιστα σημαντική θέσηστην φιλοσοφία και την λογοτεχνία του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα στα πλάισια της αναγέννησης της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και των τελετουργιών της.

Ένας άλλος τρόπος, μέσα από τον οποίο εκφράζονται οι πνευματικές διδασκαλίες των Μυστηριακών λατρειών, δίνεται από τον Λούκιο σε ένα μακροσκελές ανέκδοτο, ενσωματωμένο μέσα στην κύρια ιστορία του με τίτλο «Η Αγάπη της Ψυχής και του Έρωτα». Η Ψυχή, μία νεαρή κοπέλα που συμβολίζει την

ανθρώπινη ψυχή, έχει ερωτική σχέση με το Θεό Έρωτα, όμως χάνει την πίστη και την εμπιστοσύνη αυτής της αγάπης επειδή ακούει τις ζηλόφθονες πονηριές των αδελφών της. Αφήνει την περιέργεια και την υποψία να ξεπηδήσουν μέσα στο στήθος της, σε σημείο που προδίδει τον Έρωτα, το θείο εραστή της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περάσει πολλές δοκιμασίες και περιπέτειες. Οι δοκιμασίες είναι να βάλει σε τάξη χιλιάδες σπόρους μέσα σε μία νύχτα, να αναζητήσει ένα χρυσόμαλλο δέρας, να φέρει λίγο από το νερό που τροφοδοτεί τους ποταμούς του Κάτω Κόσμου και να παρακαλέσει την Περσεφόνη να της δώσει λίγη από την ομορφιά της, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να κατέβει στο ίδιο το βασίλειο του Άδη. Τους πετυχαίνει αυτούς τους άθλους, τόσο γιατί δείχνει μια παραδειγματική αγάπη και υπηρεσία προς τους άλλους, όσο και γιατί το αξίζει. Στο τέλος αποκαθίσταται ερχόμενη σε ένα θείο γάμο με το Θεό Έρωτα.

Ο Γάλλος εσωτεριστής Dr. Gerard Encausse, γνωστός ως Papus, στο βιβλίο του «Πραγματεία για τον Αποκρυφισμό 8» παραθέτει ένα σχέδιο της αρχαίας Αιγυπτιακής Μύησης βασισμένο κυρίως στον Λούκιο.

Παρατίθεται το κείμενο αυτούσιο  :
Θα θυμίσουμε σε συντομία ότι ήταν γύρω στην ΧV Δυναστεία της Αιγύπτου, κατά τη διάρκεια της εισβολής των ποιμένων, που τα μεγάλα μυστήρια καθιερώθηκαν από τους σοφούς της Αιγύπτου, για να κρύψουν την ερμητική επιστήμη από τους βέβηλους και να διαφυλάξουν τη μύηση γι' αυτούς που είχαν κριθεί άξιοι.
Όμως, ας σωπάσουμε πάνω σ' αυτό κι ας ξαναγυρίσουμε στις εργασίες εκείνες, που επέτρεπαν στον υπό μύηση να γίνει ένας μύστης κι ύστερα ένας ιππότης, γήινα ονόματα των στρατιωτών της καλής θεάς για τους μυημένους στα μυστήρια της Ίσιδας, των στρατιωτών του Θεού για τους μυημένους στα μυστήρια του Όσιρη ή του Μίθρα.
Στη συνέχεια, ο κάθε ναός της Ίσιδας είχε τις κρύπτες του για μυήσεις ή για τελετουργίες που διεξάγονταν για όλους τους μυημένους.

Μπορούμε να διαιρέσουμε τη μύηση σε τέσσερα μέρη:
1. -Τη βάπτιση.
2. -Το θάνατο και την κόλαση.
3. -Την κάθοδο στην κόλαση.
4. -Τη μεταμόρφωση σε ήλιο.
Αυτές οι φάσεις μύησης, όπως θα δούμε, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα γι' αυτόν που δεν ξέρει τα μυστήρια του αστρικού επιπέδου, αλλά έχουν, αντίθετα, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γι' αυτούς πού είχαν εισχωρήσει στις στοές της αναδίπλωσης και της πνευματικής ζωής.
Ο Απούλιος μάς λέει ότι της κάθε μύησης έπρεπε να προηγηθεί μια δοκιμασία και μια περίοδος νηστείας και διαλογισμού.
Ο μελλοντικός μυημένος νοίκιαζε στο παράρτημα του ναού ένα κελί και δεν μπορούσε να βγει απ' αυτό τον εθελοντικό εγκλεισμό του, παρά μόνο αφού αποκτούσε την εμπειρία του πρώτου οράματος του. Ο ιερέας ήταν ανίκανος να προσφέρει μύηση αν το αόρατο δεν είχε σφραγιστεί μ' ένα όραμα, φανερώνοντας ότι ο υποψήφιος για μύηση μπορούσε πραγματικά να συμμετάσχει στα μυστήρια (να γιατί οι δόκιμοι περίμεναν καμιά φορά 10 ή 12 χρόνια την αποκάλυψη του αόρατου επίπεδου).
Ο μεγάλος ιερέας είπε στον Απούλιο:
'Ή θεά θα σε πληροφορήσει η ίδια για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Στο χέρι της υπάρχουν τα κλειδιά της κόλασης κι η σιγουριά της σωτηρίας. Η μύηση είναι σαν ένας εθελοντικός θάνατος, που ακολουθείται από μια πιθανή σωτηρία και μια αναγέννηση. Όσο έντονη κι αν είναι η έκκληση του δόκιμου, πρέπει να περιμένει την επίσημη γνώμη της θεάς".
Αυτό το σύστημα άμεσης επιλογής των στρατιωτών του από το αόρατο, δεν άλλαξε ποτέ με το πέρασμα των αιώνων και στις μέρες μας ακόμη, κάθε μύηση που δεν ελέγχεται από μια αστρική τελετουργία, είναι ματαιοδοξία και υπερηφάνεια.
Κάτω απ' την επίδραση της προσευχής, της νηστείας που περιοριζόταν σε μια ειδική διατροφή, ο Λούκιος βλέπει τη θεά Ίσιδα ή Περσεφόνη να του εμφανίζεται αναγγέλλοντάς του ότι η στιγμή έχει έρθει.

Θα πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάποια μυστική σχέση ανάμεσα στην εμφάνιση του θεικού όντος  και στο μεγάλο οδηγό-ιεροφάντη, αφού, χωρίς να χρειαστεί ο μελλοντικός μυημένος να μιλήσει, από τη στιγμή που θα παρουσιαστεί το πρωί στη λειτουργία, ο καθοδηγητής του τον παίρνει κατά μέρος και του διαβάζει ορισμένα κείμενα γραμμένα με ιερατικούς χαρακτήρες. Ο δόκιμος μπορεί τότε να γίνει μέλος της μυστικής αδελφότητας . Οδηγείται από το μεγάλο ιερέα, περιτριγυρισμένος από τους μυημένους, προς τον χείμαρρο που κυλά μέσα στην κρύπτη του ναού, όπου θα υποβληθεί στην τελετή του βαπτίσματος, δηλαδή στο συμβολικό εξαγνισμό του φυσικού του σώματος με το νερό που θα προηγηθεί του εξαγνισμού του αστρικού του. Γίνεται έτσι ένας νέος άνθρωπος, κι είναι εκείνη την ίδια ημέρα που αρχίζει η πραγματική του ζωή πάνω στη γη. Μέχρι τότε δεν ήταν παρά ένας βέβηλος, ανακατεμένος μέσα στο κοπάδι των βέβηλων. Μετά τον φυσικό εξαγνισμό απ' αυτή τη βάπτιση, ο Λούκιος οδηγήθηκε πάλι στο ναό, όπου γονάτισε μπροστά στη θεά. Του ανακοινώνουν τις συνθηματικές λέξεις του πρώτου βαθμού μύησης, με την άποψη ότι το σύνθημα αυτό ανοίγει τις πόρτες του αόρατου και του ορατού ναού, που είναι η αστρική και η νοητική του ύπαρξη.

H ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Σε σαρκοφάγο του μουσείου Capitolivo εικονίζεται η Θεά Αθηνά, να δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο!

«γενομένου δε του κατακλυσμού επί Δευκαλίωνος, πάντες (οι άνθρωποι) διεφθάρησαν, καθώς δε αποξηράνθη η γη, διέταξε ο Ζευς τον Προμηθέα και την Αθηνά, ομοιώματα (ανθρώπων) να πλάσουν εκ του πηλού και προσκαλέσας τους ανέμους, σ’ όλους να εμφυσήσουν (την ζωή) διέταξε και ζώντας (ανθρώπους) να δημιουργήσουν» Herodianus et Pseudo-Herodi .

Ενδιαφέρον έχει εδώ να αναφέρω την άποψη μιας αξιαγάπητης υπεραιωνόβιας γιαγιάς απ’ την Κρήτη, που με τις  εκατό και πλέον γέννες στις οποίες πρόσφερε την βοήθεια της ήταν η πλέον αρμόδια να μου εξηγήσει ότι: «πανάρχαια είναι η συνήθεια, η κάθε Μαμή να φυσά την πρώτη αυτή ανάσα στα νεογέννητα εκείνα μωρά, που καθυστερούν να αναλάβουν την πρώτη τους ανάσα».Έτσι η εικόνα αυτής της τρυφερής και σωτήριας μαμής, που σώζει το νεογέννητο φυσώντας στα ρουθούνια του την πρώτη ανάσα, ενέπνευσε στους ανθρωπογονικούς μύθους, την πρώτη αυτή αναγκαία πνοή της ζωής, από τα χείλη των δημιουργών θεών.

Έτσι, έχουμε την θεά Αθηνά να φυσά την πνοή της ζωής στους πρωτόπλαστους από το χέρι του Προμηθέα.Ούτε λοιπόν «η πνοή της ζωής», δεν αποτελεί οπωσδήποτε βιβλική αποκλειστική πρωτοτυπία.Φαίνεται λοιπόν πως η αναφορά στην πρώτη αυτή ανθρώπινη ανάσα, δεν είναι αναγκαστικά θεϊκής προέλευσης, αλλά μακρόχρονης ανθρώπινης συνήθειας, που αποσκοπούσε να σώσει τα νεογέννητα απ’ τις συνέπειες μιας ταλαιπωρημένης και δύσκολης γέννας. Και η ιδέα της διαφορετικής μεταχείρισης ανδρός και γυναικός από τον πηλοπλάστη θεό, ήταν επίσης ευρύτατα διαδεδομένη.Η ελληνική εκδοχή, όπως προαναφέραμε, θέλει τον άνδρα πλασμένο κατ’ ευθείαν απ’ το χέρι του φιλάνθρωπου Προμηθέα. Ενώ για τη γυναίκα την «Πανδώρα», ο μύθος λέει ότι πλάστηκε από τα χέρια του χθόνιου θεού Ήφαιστου, όχι για καλό, αλλά για να παγιδέψει τον άνδρα με τα θέλγητρά της! Και ενώ δημιουργείται απ’ τα επιδέξια χέρια του Ήφαιστου και στολίζεται απ’ την θεά της ομορφιάς Αφροδίτη και την θεά της σοφίας Αθηνά, φαίνεται να είναι ένα πλάσμα με ασύλληπτη μεν ομορφιά, επικίνδυνη δε πανουργία και άκρατη περιέργεια, που γίνεται αφορμή να ελευθερωθούν αμέτρητα δεινά πάνω στους ανθρώπους, όταν η ίδια μόνη της, άνοιξε το πιθάρι μέσα στο το οποίο ήταν όλα καλά κλεισμένα: «Έτσι μίλησε γελώντας ο πατέρας των θεών και τον Ήφαιστο προστάζει τον ξακουστό χώμα με νερό να σμίξει να του βάλει και λαλιά, αντοχή να ’χει και όψη σα θεά αθάνατη αξιαγάπητης παρθένας ομορφιά… και ονόμασε ο κήρυκας των θεών τη γυναίκα αυτή Πανδώρα, γιατί όσοι έχουν στον Όλυμπο δώματα, δώρο της έδωσαν κακό για τους ψωμοφάγους ανθρώπους».

«Έτσι για τους θνητούς άνδρες, κακό τις γυναίκες όρισε ο Δίας ο ψηλοβρόντης, συντρόφους των έργων των πικρών».Για τον Αδάμ: «Γνωρίζουμε, πραγματικά (γράφει ο Descharme στην παγκόσμια μυθολογία του, έργο βραβευμένο απ’ την Γαλλική ακαδημία) πως ένα απ’ τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης με το όνομα Αδάμας, παρουσιαζόταν εκεί σαν ο άνθρωπος-αρχέτυπο σαν ο πρώτος αρσενικός».

Αυτοί που διατήρησαν το μύθο του Αδάμα είναι οι θεϊκοί Κάβειροι, τους οποίους ο ίδιος ο μύθος συχνά τοποθετεί προ του θεού Διός, ως θεϊκούς σιδεράδες και κατασκευαστές της άρπας του Κρόνου.Πόσοι γνωρίζουν επίσης ότι ακόμα και στις πιο παράξενες λεπτομέρειές του, το βιβλικό κείμενο είναι απόλυτα ένας αντικατοπτρισμός των μεσογειακών ανθρωπογονικών θρύλων.

    Η ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ

1

H ζωτική δύναμη που εκφράζεται στο τρίτο ενεργειακό κέντρο, το ηλιακό πλέγμα, μετουσιώνεται στα Καβείρια μυστήρια, σε ψυχική δύναμη, σε γενναιότητα, συναισθηματική διόραση, και αντιμετώπιση οποιασδήποτε νοητικής και αισθηματικής εξάρτησης.

Το νευρικό σύστημα του μυημένου αλλάζει, ισχυροποιείται και γίνεται  μέρος της ολότητας του σύμπαντος. Η σύνδεση με την μητέρα γη είναι η βάση αυτής της μετουσίωσης.

Πρόκειται επομένως για μία τελετουργία γείωσης, η οποία πραγματοποιείται μετά μεσημβρινή ώρα στα βάθη ενός απάτητου δρυμού το μεσοκαλόκαιρο.

Η  αθάνατη κόρη της γαίας η Έχιδνα, η οποία με το οφιοειδές σώμα της  ενώνει τον επάνω με τον κάτω κόσμο, τον Ουρανό με τα Τάρταρα,  το όνειρο με την εγρήγορση, την αλήθεια με το ψεύδος ,την αγάπη με το μίσος, τον αρνητικό –βόρειο πόλο της γης με τον νότιο-θετικό, καλείται να ευλογήσει με την παρουσία της, την ενεργειακή δομή των μυστών.

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΧΙΔΝΑ

 Κόρη της γης , που τους κόσμους  των ανθρώπων και των θεών ενώνεις

Και μεταβαίνεις από τα έγκατα της γης στην υπερουράνια χώρα,

Δώσε στην γέννησή μας την ισχύ της Ρέας

 Των Τιτάνων την δύναμη και ορμή,

Σε καλούμε να εμφανιστείς με το αόρατο και ορατό σου σώμα

Την άγρια όψη του προσώπου

Αγγέλλοντας  με τα βαθιά σου μάτια και την πλoύσια κόμη σου των αστεριών,

Την γνώση της θεϊκή πανίσχυρη θέλησης

Που ανθρώπινη θα γίνει και  μέσα μας θα κατοικήσει.

Κατόπιν εμφανίζονται και προστατεύον τον μυητικό κύκλο  οι ποτάμιες νύμφες και οι δρυάδες οι οποίες καλούνται με τον ακόλουθο ύμνο:

Νύμφες κόρες της Γης και των Ποταμών

Χθόνιες , των καρπών και των λειμώνων,

Φύλακες των υγρών περασμάτων,

Εσείς που καθορίζετε την πορεία των αστέρων του μεσημεριού,

Την ξανθή ηλιακή ώρα κλέβοντας για εμάς,

Φέρτε την χάρη του Απόλλωνα στους θνητούς και χαρείτε μαζί μας,

Την επιθυμία θεοί να γινούμε.

Στο σημείο αυτό τα μυστήρια συνεχίζονται με μία τελετουργία ,η οποία θυμίζει κατά πολύ την θεία ευχαριστία της χριστιανικής εκκλησίας. Οι μύστες κάθονται δίπλα σε μία πηγή ή εκβολή ποταμού και μοιράζονται μεταξύ τους κριθαρένιο ψωμί, και κρασί άκρατο κόκκινο και λευκό ισόποσα αναμεμιγμένο. Τότε καλούν τον Βάκχο να εμφανιστεί ως οδηγός της αιώνιας έκστασης , η οποία μετουσιώνει την ζωτική δύναμη σε θεϊκή δύναμη.

Στο σημείο αυτό ο μυητικός κύκλος , ο οποίος διατηρείται ανέπαφος θα βιώσει την μετατροπή του ηλιακού πλέγματος νιώθοντας ζάλη και σχεδόν την απώλεια του φυσικού σώματος. Η ουσιαστική μετατροπή του τρίτου ενεργειακού κέντρου πραγματοποιείται όταν τα ανθρώπινα συναισθήματα γίνουν θεϊκά και η ψυχή του μύστη γεμίσει με γενναιότητα και μεγαλοθυμία.

Ο Διόνυσος ο οποίος πεθαίνει και ξαναγεννιέται μέσα από τις ίδιες του τις σάρκες σύμφωνα με τον μύθο, καλείται στο σημείο αυτό να εποπτεύσει την μετατροπή.

Δηλαδή ο θεός αυτός είναι ο μόνος ο οποίος ενηλικιώθηκε μέσα στο σώμα του πατρός του, Δία, κατόπιν θυσίασε τον εαυτό του σε εκστατική παρόρμηση ώστε να γίνει βορά των άγριων θηρίων, ( τα οποία συμβολίζουν τα ανθρώπινα πάθη, τον πόνο, την επιθυμία, τον έρωτα), ώστε αφού τα βιώσει στο έπακρο και καταφαγωθεί από αυτά , να κατορθώσει να δομήσει το θεϊκό του σώμα μέσα από μία γενναία σφυρηλατημένη ψυχή.

 Ο Βάκχος δημιουργώντας την μέθη και την έκσταση γίνεται οδηγός της ψυχής προς τον ισχυρό της εαυτό. Η  επίκληση είναι η εξής:

Τον Διόνυσο προσκαλώ, τον θορυβώδη, τον πρωτογενή, με την θεική και ανθρώπινη φύση,

Που τρεις   φορές γεννήθηκε, αυτόν που ζει στους αγρούς και τα δάση,

Τον κερασφόρο, τον μεγαλοπρεπή,

Τον αγνό που τα σταφύλια τρέφει,

Τον  ωμοφάγο τον λιτό, τον πολυμήχανο,

Άκουσε μακάριε την φωνή μας,

Και έλα κοντά μας με τις καλλίζωνες Μαινάδες.

Η μετατροπή του ηλιακού πλέγματος ολοκληρώνεται με την τελική προσευχή προς τον Απόλλωνα, ο οποίος  έχει την ύψιστη εποπτεία όπως και η λέξη αναφέρει της μετουσίωσης του αρνητικού σε θετικό του σκότους και των νεφών σε ηλιακό φως.

Όλοι οι μύστες τραγουδούν την δόξα σου θεέ,

Φημισμένε κιθαρωδέ, γιε του μεγάλου Δία,

Πλάι σε αυτή την χιονοστεφανωμένη κορυφή,

Εσύ που αποκαλύπτεις τους αιώνιους και αλάθητους χρησμούς.

Άφησέ μας να φύγουμε γεμάτοι από το φως σου,

Χρυσόμαλλε Φοίβε και οδήγησέ μας, στις δίδυμες κορυφές του Παρνασσού, τον ήλιο του μεσημεριού κρατώντας,

( στο σημείο αυτό στο κέντρο του μυητικού κύκλου σε ασημένιο τρίποδα καίγεται μαύρο θυμίαμα, το οποίο είναι σύμβολο της συσκότισης του μυαλού, η οποία υπερβαίνεται με την μετουσίωση του ηλιακού πλέγματος).

Μαύρος καπνός μέσα από τις φλόγες ανεβαίνει προς τον Όλυμπο,

Το διαπεραστικό θρόισμα των δέντρων μουρμουρίζει την  απελευθέρωση από τα δεσμά,

Και η χρυσή γλυκόηχη κιθάρα απαντά στις φωνές των ανθρώπων.

 Εδώ ολοκληρώνεται η τελετή με τις απλές νότες της  απολλώνιας κιθάρας….

ΕΧΙΔΝΑ

Στην Ελληνική μυθολογία η Έχιδνα, ήταν το τέρας που υπήρξε η μητέρα των σημαντικότερων τεράτων της μυθολογίας. Ήταν κόρη του Ουρανού και της Γαίας (ή της Κητούς). Είχε το πρόσωπο όμορφης γυναίκας και το σώμα ερπετού. Με τον σύντροφό της Τυφώνα επιτέθηκαν στους Θεούς και ηττήθηκαν. Ο Τυφών τιμωρήθηκε με το να κλειστεί κάτω από το όρος Αίτνα. Παρόλα αυτά η Έχιδνα και οι απόγονοί της έζησαν, ώστε να υπάρχει πρόκληση για τους μελλοντικούς Ήρωες.

Η Ατομική ουσία (κατά τους Ατομικούς φιλοσόφους Λεύκιππο και Δημόκριτο) αποτελείται από το άπειρο πλήθος των Ατόμων τα οποία συγκροτούν όλες τις υλικές μορφές της φύσεως δηλαδή, ουσιαστικά, η ουσία αυτή είναι η υλική ουσία της Φύσεως. Επισημαίνεται ότι εδώ τα Άτομα της ατομικής ουσίας ορίζονται σύμφωνα με τις απόψεις των ατομικών φιλοσόφων Λεύκιππου και Δημόκριτου, οι οποίοι πρώτοι πριν από 2500 χρόνια το ανέφεραν και πιθανόν να εξέφραζαν απόψεις των Πυθαγορείων. Κατ’ άλλους φιλοσόφους η ατομική ουσία χαρακτηρίζεται και ως Μεριστή ουσία

Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΟΥΣΙΑ είναι η Μητέρα των Κόσμων, το θήλυ της δημιουργίας και ο παθητικός παράγων των Κόσμων γιατί υπόκειται στις ενεργητικές επιδράσεις της αμέριστης ουσίας προκειμένου να συγκροτηθούν οι μορφές.

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγμές (δηλαδή ως μαθηματικά σημεία χωρίς διαστάσεις) και έχουν Κέντρο και Περιφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινήσεως και Περιφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι (η ύπαρξη) του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής. Το Κέντρο είναι το άρρεν στοιχείο του ατόμου (ο Πατήρ), ενώ η Περιφέρεια είναι το θήλυ στοιχείο (η Μήτηρ), όμως στην συνολική δράση τους τα Άτομα της ατομικής ουσίας εκδηλώνονται  ως το ΘΗΛΥ στοιχείο της δημιουργίας (γιατί επικρατεί η εκδήλωση της περιφέρειας το θήλυ στοιχείο του Ατόμου). Η μεριστή ουσία είναι η Μητέρα των Κόσμων, το ΘΗΛΥ της δημιουργίας και ο παθητικός παράγων των κόσμων γιατί υπόκειται στην δράση της άλλης ουσίας της αμέριστης προς συγκρότηση των μορφών.

Η Ατομική Ουσία εκ της φύσεώς της είναι δίφυλη  έχουσα εν εκδηλώσει τους νόμους της Κινήσεως (δράση του Πατρός) και της Ζωής (δράση της Μητρός) ταυτόχρονα. Η Αόριστη Δυάδα είναι η Ατομική (ή Μεριστή) Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των αρτίων Μονάδων της Πυθαγορείου αριθμολογίας.

Με την εμφάνιση των Ατόμων της ατομικής ουσίας στην Φύση εκ του Χάους, ο μεν νόμος της Κινήσεως ουδέποτε καταπαύει τη δράση του με την οποία συνεχώς επεκτείνει τις δυναμικότητες των Ατόμων της μεριστής ουσίας, ενώ ο νόμος της Ζωής είναι εκείνος που τηρεί το κάθε άτομο ως διακεκριμένη οντότητα έναντι των άλλων Ατόμων. Σημειώνεται ότι η λέξη ζωή στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει την έννοια που δίνει η βιολογία αλλά έχει την έννοια της αυτοτελούς υπάρξεως. Ο νόμος της Κινήσεως του ατόμου (που η δράση του είναι αδιάλειπτη) προκαλεί από το Είναι των Ατόμων (δηλαδή από την περιφέρεια αυτών ή Νόμο της Ζωής αυτών) την εκδήλωση του Νόμου της Θερμότητας. Η θερμότητα καθίσταται η φυγόκεντρη δύναμη του ατόμου, ενώ η κίνηση καθίσταται η κεντρομόλος δύναμή του.

Η ατομική ουσία χαρακτηρίζεται ως αΐδιος ουσία (ως μη έχουσα αρχή και τέλος) γιατί εκπορεύτηκε εκ του Χάους, που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή (αφού και το Χάος θεωρείται ότι δεν έχει αρχή) και δεν έχει τέλος γιατί μετά την έξοδό της εκ του Χάους οι δυναμικότητές της συνεχώς και ατελεύτητα (χωρίς τέλος) αυξάνουν. Τα Άτομα της αΐδιας ατομικής ουσίας ο Σπυρίδων Νάγος τα χαρακτηρίζει ως «αφ’ εαυτών αεί κινούμενα και ζώντα Είναι». Δηλαδή τα χαρακτηρίζει ως υπάρξεις (Είναι) οι οποίες από μόνες τους (αφ’ εαυτών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν και θα έχουν εκδηλωμένους τους νόμους της Κινήσεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέχεια (δηλαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απείρο, απλώς βρίσκονται εντός της συνεχούς ουσίας με την οποία συλλειτουργούν και αλληλεπιδρούν.

Ο νόμος της Κινήσεως του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας εκδηλώνεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο και ως στροβιλισμός των υλικών μορφών του απείρου. Ο νόμος της Ζωής του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας είναι αυτός που εμφανίζει την εκδήλωση της υπάρξεως των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας στην Φύση. Οι νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής εκδηλώνονται ως συστολή και διαστολή. Δια της διαστολής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να διατηρήσει τις δυνάμεις του που έχει εκδηλώσει. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλξεως αλλά και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμετέχει.

Με την εκδήλωση της ατομικής ουσίας εκ του Χάους προκαλείται η εκδήλωση της άλλης ουσίας της συνεχούς ουσίας. Συνεπώς η εκδήλωση της συνεχούς ουσίας στην Φύση είναι μεταγενέστερη της εκδηλώσεως της ατομικής ουσίας.

Από τα προαναφερθέντα καταφαίνεται ότι όλες οι δομές του Σύμπαντος αποτελούνται από κέντρο και περιφέρεια (Άτομα,  ηλιακά συστήματα,  γαλαξιακά συστήματα κλπ). Αυτή η ομοιότητα των δομών του Σύμπαντος σε όλα τα επίπεδά του μας θυμίζει σχετική φράση που περιλαμβάνεται στον Σμαράγδινο Πίνακα του Ερμού του Τρισμέγιστου «Το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω προς επιτέλεσιν επιτέλεση των θαυμάσιων του ενός μόνου Πράγματος».

ΣΥΝΕΧΗΣ ΟΥΣΙΑ

Η Συνεχής Ουσία αποτελεί με το Είναι της τον ουσιαστικό χώρο μέσα στον οποίο ενεργούν τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Συνεπώς  είναι το άπειρο περιέχον του Σύμπαντος εντός του οποίου τα πάντα γίνονται. Η συνεχής ουσία είναι η πάντα συνεχής προς τον εαυτό της και το γεγονός αυτό δίνει την έννοια του χώρου, γιατί δεν είναι δυνατόν να νοηθεί  χώρος χωρίς να έχει συνέχεια (βλέπε σχετικά στην παράγραφο 1.3.α). Επίσης  την έννοια της διαστάσεως στον χώρο την κατανοούμε μόνον αν μέσα στον χώρο υπάρχει κάτι τι το οποίο μπορεί να μετρηθεί. Η Μονάδα Τρία (όπως είδαμε στην παράγραφο 1.3α) έχει έναν ενεργητικό παράγοντα και αυτός είναι ο νόμος της Ενεργείας, γι’ αυτό η Συνεχής Ουσία ονομάστηκε Ενέργεια από ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα της αρχαιότητας. Η αμέριστη ουσία είναι ο Λόγος και Πατέρας των Κόσμων, είναι το ΑΡΡΕΝ της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων, γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατομικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών (δηλαδή συγκεντρώνει τα Άτομα της ατομικής ουσίας σε μορφές), αλλά και την αποσύνθεση αυτών και συνεπώς αποτελεί το Λόγο της υπάρξεως των μορφών.

Την συνεχή ουσία οι ΟΡΦΙΚΟΙ την αποκαλούσαν ΑΙΘΕΡΑ ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν), ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ μυστηρίων) ΈΡΩΤΑ για να καταδείξει την γονιμοποιό του ικανότητα, ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ και οι ΣΤΩΙΚΟΙ ΛΟΓΟ με την έννοια του αιτίου για να καταδείξουν ότι είναι το αίτιο της συνθέσεως και αποσυνθέσεως των μορφών του απείρου (Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος) δηλαδή το αίτιο της μεταμορφώσεως των μορφών του απείρου ή άλλως ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών, οι Πυθαγόρειοι την χαρακτήριζαν ως ΜΟΝΑΔΑ γιατί έχει εκδηλωμένο έναν νόμο τον νόμο της Ενεργείας και ο Σπυρίδων Νάγος την χαρακτηρίζει ως «αφ’ εαυτού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι», δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύτητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία εξασφαλίζει την συνέχεια του άπειρου. Τέλος οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των περιττών αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας.

Η τελετή γείωσης του ηλιακού πλέγματος  στα Καβείρια μυστήρια είναι εκείνη που παραπέμπει στην σεληνιακή μύηση των Ελευσινίων μυστηρίων.

Η Μαγεία της Σελήνης

Μια μελέτη πάνω στις απόκρυφες και μυστηριώδεις δυνάμεις της Σελήνης, όπως αυτές καταγράφονται από τους λαούς του κόσμου, την επιστήμη και τις εσωτερικές παραδόσεις.

Από την αυγή της εμφάνισής της στη Γη έως και τη σύγχρονη εποχή η ανθρωπότητα ατενίζει με δέος τη Σελήνη, εμβαπτίζεται διαρκώς στην έντονη μαγική της ατμόσφαιρα και βιώνει τις επιρροές της. Ο φωτεινός μας δορυφόρος ανέκαθεν αποτελούσε σημείο αναφοράς για τον άνθρωπο, αλλά και αντικείμενο λατρείας. Οι ρυθμικές επιδράσεις του (σωματικές και ψυχικές) πάνω σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς ερευνήθηκαν εκτεταμένα από τις εσωτερικές παραδόσεις και τη σύγχρονη επιστήμη, και η περιοδικότητά του αποτέλεσε διαχρονικό εργαλείο για τη μέτρηση του χρόνου και τη δημιουργία ημερολογίων σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Ενώ εδώ και χιλιάδες έτη εικόνες ζωντανές που σχετίζονται με την κίνηση και τις φάσεις της Σελήνης έχουν εγκαθιδρυθεί στην ομαδική ψυχή της ανθρωπότητας, εικόνες - σύμβολα που μυούν με έναν αδιόρατο και ατμοσφαιρικό τρόπο στη «μαγεία» της.

Ας στρέψουμε τώρα το βλέμμα προς τα πάνω για να δούμε τη Σελήνη να κινείται αργά με φόντο τον έναστρο νυκτερινό ουρανό. Ας τη δούμε να ανατέλλει από τη θάλασσα, μέσα σε δονούμενη σιγή, ως εντυπωσιακή φωτοβόλος Πανσέληνος καλύπτοντας σχεδόν όλο τον ορίζοντα. Ας παρακολουθήσουμε το ασημένιο φως της να απλώνεται απαλά πάνω στο υδάτινο στοιχείο, δημιουργώντας δρόμους φωτεινούς και απόκοσμους που μαγνητίζουν τη φαντασία και την οδηγούν σε νέους κόσμους σχεδόν παραμυθένιους. Στη συνέχεια ας δούμε το ολόγιομο φεγγάρι να «κινείται» γοργά πίσω από κάποια σύννεφα, ενώ βγαίνοντας ξανά στον ξάστερο ουρανό το φως του αρχίζει ελαττώνεται για να εξαφανιστεί τελείως στη διάρκεια μιας εκλείψεως. Αναζητούμε το φεγγάρι που χάθηκε στο νυκτερινό ουρανό, όταν ξαφνικά από το σκοτάδι ξεπροβάλλει ένας μικρός ασημένιος μηνίσκος που διαρκώς μεγαλώνει για να γίνει ξανά ένας λαμπρός μεγάλος φωτεινός δίσκος. Το ασημένιο φως του πλανιέται πάνω από ξέφωτα και δροσερά δάση, γλιστρά μέσα από τα φυλλώματα των δένδρων και αγγίζει, φευγαλέα, τα υγρά μάτια αναρίθμητων ζωντανών πλασμάτων που ζουν εκεί. Περνά πάνω από βουνά και λίμνες για να φωτίσει σκοτεινές σπηλιές, βαθιές χαράδρες και υδάτινα βάθη και για να χαθεί τελικά και πάλι στον υδάτινο ορίζοντα μαζεύοντας τις ασημένιες αχτίδες του.

Η Γένεση και η Φύση της Σελήνης

Η δημιουργία της Σελήνης αποτελεί, ακόμα, αίνιγμα για τους αστρονόμους καθώς δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως το πώς ακριβώς σχηματίσθηκε. Υπάρχουν τρεις κυρίαρχες επιστημονικές θεωρίες κάθε μία από τις οποίες έχει τα δικά της δυνατά και αδύνατα σημεία.

Η πρώτη επιστημονική θεωρία αναφέρει ότι η Σελήνη σχηματίσθηκε αρχικά σε κάποια άλλη περιοχή του Ηλιακού Συστήματος και αργότερα συνελήφθη από τη βαρυτική έλξη της Γης. Η δεύτερη θεωρία αναφέρει πως η Σελήνη σχηματίσθηκε ξεχωριστά από τη Γη, αλλά στην ίδια περιοχή όπου βρίσκεται και σήμερα. Ενώ σύμφωνα με την τρίτη θεωρία Γη και Σελήνη, αρχικά, κατά τη δημιουργία του Ηλιακού Συστήματος, αποτελούσαν ένα ενιαίο ρευστό σώμα και σταδιακά διαχωρίστηκαν.

Επίσης, είναι γνωστό στους αστρονόμους ότι η Σελήνη είναι σώμα ετερόφωτο και ότι το φως της αποτελεί αντανάκλαση του φωτός του Ήλιου που προσπίπτει στην επιφάνειά της. Ενώ οι σχετικές θέσεις, ανά πάσα στιγμή, Γης – Ήλιου – Σελήνης καθορίζουν το πόσο φωτισμένος φαίνεται ο σεληνιακός δίσκος από τη Γη. Ο χρόνος περιστροφής γύρω από τον εαυτό της είναι ίσος με το χρόνο περιστροφής της γύρω από τη Γη, με αποτέλεσμα να στρέφει πάντοτε προς τη Γη την ίδια της πλευρά. Ένα ακόμη ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι ότι το μέγεθος του σεληνιακού δίσκου είναι ακριβώς ίδιο με το μέγεθος του ηλιακού δίσκου (όπως φαίνονται από τη Γη). Σε ότι αφορά τη χημική σύσταση του εδάφους της Σελήνης, είναι παρόμοια με αυτή της Γης. Ατμόσφαιρα δεν υπάρχει εκεί, αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις για ύπαρξη παγωμένου νερού (στο υπέδαφος και σε κρατήρες). Για το λόγο αυτό πραγματοποιούνται εκτεταμένες διαστημικές έρευνες για τον εντοπισμό του, καθώς αναμένεται να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα επιβίωσης της ανθρωπότητας εκεί, όταν ιδρυθούν στο μέλλον σεληνιακές αποικίες.

Οι εσωτερικές παραδόσεις είναι πολύ πιο αποκρυσταλλωμένες σε ότι αφορά τη γένεση της Σελήνης και σε γενικές γραμμές η θεωρία που παρουσιάζουν είναι η εξής: Η Σελήνη ως ανεξάρτητο ουράνιο σώμα δημιουργήθηκε σε εκείνη την περίοδο της Εκδήλωσης κατά την οποία πραγματοποιείτο η μετάβαση από τα αιθερικά επίπεδα προς την πυκνότερη ύλη του φυσικού πεδίου (κατά την εσωτερική προσέγγιση της Εκδήλωσης αρχικά εκδηλώθηκαν - σχηματίσθηκαν τα πνευματικά επίπεδα και στη συνέχεια το νοητικό, το αστρικό, το αιθερικό και τέλος το φυσικό επίπεδο). Σε αυτό ακριβώς το στάδιο πιστεύεται πως διαχωρίστηκε από τη Γη. Η φύση της είναι υλική με την έννοια που την αντιλαμβανόμαστε ως ουράνιο σώμα στο φυσικό πεδίο, αλλά κατά κύριο λόγο είναι αιθερική. Και αυτό διότι όπως αναφέρει η Ντίον Φόρτσιουν «Η Σελήνη βρισκόταν στο αποκορύφωμά της κατά τη διάρκεια της εξελικτικής φάσης ανάπτυξης της αιθερικής μορφής».

Ωστόσο, η εσωτερική παράδοση επισημαίνει ότι παρόλο που Γη και Σελήνη αποτελούν ξεχωριστά ουράνια σώματα στο φυσικό πεδίο, στο αιθερικό πεδίο μοιράζονται ένα κοινό αιθερικό σώμα. Μάλιστα η Σελήνη όντας περισσότερο αιθερική στη φύση της συνιστά το θετικό – ενεργητικό πόλο αυτού του αιθερικού σώματος, ενώ η Γη τον αρνητικό πόλο. Σύμφωνα πάντα με την εσωτερική παράδοση, η Σελήνη είναι ένα σώμα σε αποσύνθεση, και τα μόριά του είναι φορτισμένα από ισχυρή μαγική δύναμη. Η Σελήνη θεωρείται πως δυσχεραίνει στην παρούσα φάση την καθαρή εισροή ενεργειών από το Σύμπαν προς τη Γη. Ωστόσο, οι επιρροές της Πανσελήνου και της Νέας Σελήνης είναι αρκετά διαφορετικές. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό εδώ και χιλιάδες έτη από τις εσωτερικές παραδόσεις και η γνώση αυτών των εσωτερικών κύκλων – παλιρροιών σε συνδυασμό με τον ετήσιο και τον 24ωρο κύκλο της Γης αποτελεί ένα από τα σημαντικά κλειδιά των πρακτικών τους.

Όπως αναφέρει ο Max Heindel στο έργο του «Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία» η απόσταση της Γης από τον Ήλιο και τη Σελήνη (την οποία αναφέρει ως «πεδίο διάλυσης») είναι η κατάλληλη ώστε να εξασφαλιστούν οι κατάλληλες συνθήκες εξέλιξης. Η κατάλληλη απόσταση από τον Ήλιο (ο οποίος έχει κινητική επίδραση) εξασφαλίζει ότι οι ανθρώπινοι φορείς δεν διαλύονται από την ταχύτητα των κραδασμών του και την πρόωρη γήρανση. Αυτός ήταν ο λόγος που η Γη αποχωρίσθηκε από τον Ήλιο. Ενώ η κατάλληλη απόσταση από τη Σελήνη (η οποία έχει επιβραδυντική επίδραση) εξασφαλίζει το ότι οι φορείς του ανθρώπου αναπτύσσουν την απαραίτητη πυκνότητα για να μπορούν να υπάρχουν δίχως να προκαλείται η πλήρης αποκρυστάλλωση των ιστών του σώματος, η οποία θα μπορούσε να αποβεί και θανατηφόρα. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η Σελήνη αποχωρίσθηκε από τη Γη.

Κατά τον Γκουρτζίεφ η Σελήνη σχετίζεται στενά με την παρουσία της οργανικής ζωής πάνω στη Γη. Μάλιστα αναφέρει ότι η ανθρωπότητα και η οργανική ζωή «τρέφουν» με τη ζωτικότητά τους τη Σελήνη και ότι Γη και Σελήνη είναι απαραίτητη η μία για την άλλη εξελικτικά. Κατά τον Γκουρτζίεφ η Σελήνη είναι ένας τεράστιος ηλεκτρομαγνήτης που συντηρεί την οργανική ζωή της Γης και ταυτόχρονα αποτελεί το διεγέρτη για κάθε τι που συμβαίνει στη γήινη οργανική ζωή.


Η Σελήνη στο Δένδρο της Ζωής

Η αντιστοιχία της Σελήνης πάνω στο Δένδρο της Ζωής είναι η σεφίρα Γεσούντ. Το Γεσούντ αποτελεί μια επικράτεια υδάτινη που συμβολικά και λειτουργικά σχετίζεται με το ρυθμό, με την επικράτεια του υποσυνείδητου, με την αιθερική «ύλη» η οποία αποτελεί τη βάση κάθε μορφής - σώματος στο φυσικό πεδίο, αλλά και με τη θηλυκή – δεκτική όψη της Εκδήλωσης.

Η Σελήνη - Γεσούντ αντανακλά σαν καθρέφτης το ηλιακό φως όπως ακριβώς το υποσυνείδητο αντανακλά το φως του Ανώτερου Εαυτού- Τίφαρετ και επιτρέπει την επαφή μαζί του μέσω της εικονικής γλώσσας του υποσυνείδητου. Η Σελήνη – Γεσούντ ως ανακλαστήρας του ηλιακού φωτός – Πνεύματος σχετίζεται με τη δύναμη του οραματισμού, μέσω του οποίου οι πνευματικές ενέργειες είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτές ως μορφές.

Η συγκεκριμένη σεφίρα αποτελεί την «πύλη» εκείνη μέσω της οποίας διέρχονται όλες οι ενέργειες του Δένδρου για να υλοποιηθούν τελικά στο Μαλκούτ την τελευταία σεφίρα του Δένδρου. Με άλλα λόγια είναι μια σφαίρα κατεξοχήν μαγική καθώς εδώ υπάρχει ο στιβαρός και με πρόθεση χειρισμός των πνευματικών ενεργειών και η κατεύθυνση τους στην ύλη, μέσω κατάλληλων μορφών που λειτουργούν ως φορείς αυτών των ενεργειών.

Η λεπτή, δεκτική και εύπλαστη αιθερική ύλη της Σελήνης - Γεσούντ ανταποκρίνεται στις Κοσμικές παλίρροιες των εσωτερικών πεδίων και τις αντανακλά. Κινείται διαρκώς στο ρυθμό τους εξασφαλίζοντας με αυτή την κίνηση τη συνοχή, την κάθαρση και τη σταθερότητα των φυσικών μορφών. Η σταθερότητα του Γεσούντ είναι τη σταθερότητα της κίνησης που εξασφαλίζει τη διαρκή αλλαγή – εξέλιξη. Άλλωστε είναι γνωστό πλέον στην επιστήμη ότι κάθε υλικό σώμα είναι η έκφραση της διαρκούς κίνησης των στοιχειωδών σωματιδίων που το αποτελούν. Όπως ακριβώς η ταχύτατα κινούμενη έλικα ενός ανεμιστήρα δημιουργεί την αίσθηση της εικόνας ενός στερεού δίσκου.

Το γεγονός ότι στο Γεσούντ - Σελήνη αποδίδονται τα όργανα αναπαραγωγής υπονοεί τις λεπτότερες όψεις της σεξουαλικής λειτουργίας, καθώς εσωτερικά είναι γνωστό πως οι ουσιαστικότερες όψεις της σεξουαλικής λειτουργίας είναι αιθερικές και μαγνητικές. Τα σεληνιακά σύμβολα γενικά σχετίζονται με τη γονιμότητα, όμως δεν εστιάζονται μόνο στη φυσική γονιμότητα, αλλά κυρίως στη γονιμότητα του νου, των συγκινήσεων, της φαντασίας και της ίδιας της Ψυχής.

Στο Γεσούντ αποδίδονται οι σεληνιακές θεότητες κάθε μυθολογικού πάνθεου με χαρακτηριστικότερες τις ελληνικές θεότητες Άρτεμη (παρθένος), Σελήνη (ώριμη) και Εκάτη (γριά), αλλά και την αιγυπτιακή Ίσιδα που εμπεριέχει στη φύση της αυτή την τριάδα. Οι τρεις αυτές θεότητες σχετίζονται με διαφορετικές όψεις της σεληνιακής λειτουργίας έτσι όπως υπαγορεύεται από τη ρυθμική και ρευστή φύση της Σελήνης. Για παράδειγμα, άλλοτε η Άρτεμη λειτουργεί ως γόνιμη - πολύστηθη και άλλοτε καταστρέφει κάθε επίδοξο εραστή της. Όσο για την Εκάτη θεωρείται ως θεά της φυσικής μαγείας, της γοητείας και σχετίζεται με τις γεννήσεις.

Η Σελήνη μπορεί να έχει αρνητικές επιρροές και έντονες ψευδαισθήσεις στις κατώτερες όψεις της, αλλά οι ανώτερες όψεις της σχετίζονται με την καθαρότητα και την αγνότητα. Αυτή η αγνότητα – κάθαρση υπονοείται στο Γετζιρατικό κείμενο για το Γεσούντ όπου αναφέρεται: «Η ένατη ατραπός είναι η αγνή διάνοια και ονομάζεται έτσι επειδή εξαγνίζει τις εκπορεύσεις…» και εκφράζεται στην Άρτεμη όταν παρουσιάζεται ως παρθένος.

Η Σελήνη στην Αστρολογία

Η Σελήνη είναι ο κυβερνήτης του υδάτινου ζώδιου του Καρκίνου και ο φυσικός της οίκος είναι ο τέταρτος, ενώ παραδοσιακά η ημέρα της εβδομάδας που της αποδίδεται είναι η Δευτέρα.

Είναι θηλυκή και δεκτική στη λειτουργία της, ενώ το αστρολογικό της σύμβολο, ο μηνίσκος, συμβολίζει την προσωπικότητα. Η αστρολογική επιρροή της Σελήνης στην προσωπικότητα συνδέεται με την αυτόματη ανταπόκριση στις συνθήκες του περιβάλλοντος με έναν ρυθμικό και κυκλικό τρόπο.

Αστρολογικά, επίσης, η Σελήνη συμβολίζει την άποψη που έχουμε ως άτομα για τον κόσμο. Δίνει εικόνες της πραγματικότητας οι οποίες συνιστούν αντανακλάσεις της πραγματικότητας και όχι την ίδια πραγματικότητα. Δίνει μορφή σε όσα αντιλαμβανόμαστε και ταυτόχρονα μας ωθεί να σχηματίσουμε μια αντίληψη για τον εαυτό μας, προκειμένου να παρουσιάσουμε μια εικόνα του εαυτού μας μέσα στον κόσμο. Η σεληνιακή επίδραση θυμίζει αρκετά τη δημιουργία ειδώλων πάνω σε έναν καθρέφτη. Πάνω σε αυτόν αντανακλάται η πραγματικότητα.

Η φύση της γενικά χαρακτηρίζεται από δεκτικότητα και ευαισθησία και αντανακλά προς τον εξωτερικό κόσμο ό,τι λαμβάνει. Σχετίζεται με τον ψυχισμό, τις παλίρροιες, τις μάζες, τα υγρά, τα όνειρα, τις ενστικτώδεις αντιδράσεις, τα υποσυνείδητα πρότυπα, τη θηλυκή όψη, τις οργανικές ανάγκες και το συναίσθημα, την κληρονομικότητα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου, τις συνθήκες της ζωής κατά την παιδική ηλικία, με την ημέρα της γέννησης και με τη μητρότητα, ενώ αποτελεί δείκτη της σχέσης του ατόμου με τους άλλους.

Η αρνητική της λειτουργία χαρακτηρίζεται από υπερευαισθησία, συναισθηματική αστάθεια, ανησυχία, κακοκεφιά και υπερπροστατευτισμό.

Γενικά, λέξεις κλειδιά που σχετίζονται με τη λειτουργία της Σελήνης είναι: δεκτικότητα, ευαισθησία, προστασία, διατροφή, συναισθηματική ανταπόκριση, ενστικτώδεις λειτουργίες, διαθέσεις, συνήθειες, υποσυνείδητο, καλή μνήμη, υπομονή, συμπάθεια, περιοδικότητα, διακυμάνσεις, παλίρροιες,

ψυχισμός.

Σε ότι αφορά τις φάσεις της Σελήνης, θα μπορούσε να ειπωθεί πως κατά κάποιον τρόπο στη Νέα Σελήνη ο σπόρος φύεται, ωριμάζει σταδιακά στην αύξουσα φάση και τελικά ανθίζει στην Πανσέληνο και σκορπίζεται προς τα έξω γονιμοποιώντας το συλλογικό ασυνείδητο.

Πιστεύεται πως τόσο στη διάρκεια τις φθίνουσας φάσης ανάμεσα στην Πανσέληνο και τη Νέα Σελήνη, αλλά και στη διάρκεια των σεληνιακών εκλείψεων, θα πρέπει να αποφεύγονται ενέργειες που σχετίζονται με την υγεία και τις προσωπικές σχέσεις.

Σεληνιακές Θεότητες και Αρχαίες Λατρείες

Γενικά, η λατρεία της Σελήνης εκφράστηκε σε πανάρχαιες εποχές, πριν ακόμη υπάρξει η λατρεία του Ήλιου, με τη λατρεία της θηλυκής όψης που σε διαφορετικές εποχές και πολιτισμούς είχε ποικίλες εκφράσεις και ονόματα. Η Σελήνη σε εκείνες τις εποχές λατρευόταν ως θεά ή ως θεός ανάλογα με το τι υιοθετούσε κάθε λαός και φυλή, σύμφωνα με την ιδιαίτερη κλίση τους.

Όπως αναφέρει ο Γκάρεθ Νάιτ η αρχαία πόλη της Ουρ στη Χαλδαία ήταν χτισμένη με σεληνιακά πρότυπα και εκεί υπήρχε μια σημαντική εσωτερική διδασκαλία και λατρεία σχετικά με το Νερό και τη Σελήνη. Μάλιστα η λατρεία αυτή σχετιζόταν με την ιχθυόμορφη οντότητα που αναφέρεται ως Έα ή Οάννες και η οποία παρουσιάζεται ως αμφίβια. Αυτή η οντότητα έδρασε στη συγκεκριμένη περίοδο ως εκπολιτιστής των ανθρώπων διδάσκοντάς τους τα γράμματα, τις επιστήμες, την οικοδόμηση, τη νομοθεσία, τη μέτρηση και την καλλιέργεια της γης, αλλά και πλήθος πρακτικών τεχνών. Ο Οάννες περνούσε την ημέρα ανάμεσα στους ανθρώπους διδάσκοντάς τους και ποτέ δεν ελάμβανε τροφή, ενώ με τη δύση του Ήλιου αποτραβιόταν στον ωκεανό. Ο Νάιτ αναφέρει ότι πιθανόν αυτά τα ύδατα του ωκεανού να μην αναφέρονταν σε φυσική θάλασσα αλλά στο αιθερικό πεδίο. Με άλλα λόγια υπό αυτή την οπτική ο Οάννες αναδυόταν από τα εσωτερικά πεδία και αποτραβιόταν σε αυτά με έναν ρυθμικό τρόπο.

Σύμφωνα με το ενδιαφέρον υλικό που δίνει ο Νάιτ, το όρος Σινά, όπου ο Μωυσής ανέβηκε για να λάβει τις εντολές, ήταν ένα «σεληνιακό βουνό» σε ότι αφορά το συμβολισμό του, ενώ η Κιβωτός της Διαθήκης αποτελεί ένα καθαρά σεληνιακό σύμβολο που σχετίζεται με το υδάτινο στοιχείο. Επίσης, επισημαίνει ότι το «Άσμα Ασμάτων» του Σολομώντα σχετίζεται με τις σκοτεινές όψεις της Σεληνιακής Θεάς.

Η Σελήνη σχετίστηκε μυθολογικά και λατρευτικά με τη Λίλιθ των Ιουδαίων, με την Αστάρτη των Φοινίκων, την Ιστάρ των Ασσυρίων, τη Σιν των Βαβυλωνίων, τη Νάνα των Χαλδαίων, την Κεριντγουέιν των Δρυίδων, τη Λούνα και τη Ντιάνα των Ρωμαίων, την Ίσιδα των Αιγυπτίων και με τη Σελήνη, την Άρτεμη, τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και την Εκάτη στην αρχαία Ελλάδα.

Θα πρέπει να επισημανθεί πως η σεληνιακή λατρεία ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την ιδέα της γονιμότητας και της καρποφορίας, καθώς και με τη γεωργία η οποία αποτελούσε το ζωντανό τους σύμβολο. Επίσης, πάντοτε σχετιζόταν με τον έμμηνο κύκλο των γυναικών, τον τοκετό και τη βλάστηση. Διαχρονικά σύμβολα της Σελήνης είναι το ασήμι, ο μηνίσκος, ο δίσκος, ο τροχός, το ακτινοφόρο στέμμα, ο δαυλός, η φαρέτρα, τα βέλη, η μέλισσα, ο πετεινός, τα κέρατα ταύρου ή αγελάδας, το φωτοστέφανο, το άλογο, το λιοντάρι. Στην Αίγυπτο και την Ινδία η Σελήνη συχνά απεικονίζεται με τη μορφή της ιερής αγελάδας.

H ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η  ελληνική λέξη «Σελήνη» ετυμολογικά ανάγεται στη λέξη «σέλας» που σημαίνει φως. Στη Θεογονία του Ησιόδου η θεότητα Σελήνη, αναφέρεται ως κόρη του Υπερίωνα και της Θείας, ήταν αδελφή του Ήλιου και της Ηούς (Αυγής) και συχνά απεικονίζεται ως θηλυκή μορφή με το δίσκο της ημισελήνου στο κεφάλι της.

Ο Όμηρος αναφέρει για τη Σελήνη: «Σελήνη με τα μακριά φτερά, που από το αθάνατο κεφάλι της πηγάζει η φεγγοβολιά που απλώνεται στον ουρανό και τη Γη αγκαλιάζει. Η λάμψη της χρυσής κορώνας της φωτίζει το σκοτεινό αέρα και οι ακτίνες της σκορπάνε ως πέρα, όταν το βράδυ, στα μέσα του μήνα, η θεϊκή Σελήνη, έχοντας λούσει το ωραίο κορμί στου Ωκεανού τα ύδατα, φορώντας το ακτινοβόλο ένδυμά της κι έχοντας ζέψει τα φτερωτά της άλογα, τα βάζει να τρέξουν με όλη τους τη δύναμη. Τότε είναι ολόγιομη κι οι ακτίνες της φέγγουν ολόλαμπρες, σημάδι κι οιωνός για τους θνητούς».

Η Άρτεμις ήταν μια κατεξοχήν σεληνιακή θεότητα. Σχετιζόταν με τα αγρίμια, με τα δάση, προστάτευε τους νέους και τις νέες, είχε υπό την επίβλεψή της τη μητρότητα, τη γονιμότητα και την ανάπτυξη των ζώων και των φυτών. Παρουσιαζόταν ως αυστηρή τιμωρός των ασεβών και των επίορκων και ως ψυχοπομπός, ενώ της αποδίδονταν και οι αιφνίδιοι θάνατοι γυναικών (εδώ κατά κάποιον τρόπο υπονοείται η σύνδεση με τη Σελήνη ως τόπο μεταθανάτιο). Συνδεόταν με τη λατρεία του ιερού δένδρου της Σελήνης και του ιερού κλώνου. Ειδικά η πολύστηθη Άρτεμη στην Έφεσο φαίνεται ότι σχετιζόταν με τη γόνιμη όψη της Μεγάλης Μητέρας Θεάς. Η Άρτεμη αντιστοιχεί στη γέμιση της Σελήνης και στην εφηβική ηλικία.

Η Εκάτη συνδέεται με την προϊστορική, μητριαρχική λατρεία της Σελήνης και σταδιακά της αποδόθηκε τρομακτική, σχεδόν δαιμονική διάσταση. Είχε τριπλή μορφή όντας η πανίσχυρη Κυρία του ουρανού, της γης και της θάλασσας. Η εξουσία της υπήρχε από την εποχή των Τιτάνων προτού την εποχή του Δία και των Ολύμπιων θεών. Ήταν μάρτυρας της αρπαγής της Κόρης από τον Άδη και από τη σκοτεινή σπηλιά της άκουγε της κραυγές της Κόρης. Στους κλασσικούς χρόνους απεικονιζόταν αυστηρή, παράξενη, με τη μορφή ανάγλυφου τριγώνου, με τα πρόσωπα στραμμένα σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις και συχνά κρατά δύο πυρσούς. Η Εκάτη ήταν η κατεξοχήν θεά της μαγείας και των φαντασμάτων και της φθίνουσας και σκοτεινής Σελήνης. Αντιστοιχεί στην περίοδο της χάσης και της ώριμης ηλικίας, ενώ ως αρχέτυπη μορφή επιβιώνει στα παραμύθια μέχρι σήμερα ως η απειλητική γριά μάγισσα.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια σχετίζονταν με τη λατρεία της Σελήνης, καθώς τόσο η Δήμητρα όσο και η Κόρη – Περσεφόνη σχετίζονταν με τη γονιμότητα της γης, τους κύκλους των εποχών και τον κάτω κόσμο – υποσυνείδητο, την κατεξοχήν επικράτεια της Σελήνης. Σε αυτά παρουσιαζόταν με δραματικό τρόπο ο κύκλος της γέννησης, του θανάτου και την αναγέννησης, ο οποίος συνιστά ένα βαθύ μυστήριο για κάθε εξελισσόμενη ύπαρξη.

Οι Τελχίνες της ελληνικής μυθολογίας σχετίστηκαν με τη λατρεία της Σελήνης. Θεωρείτο πως προστάτευαν τη σεληνιακή λατρεία, κάτι που υπονοείται και από την ιδιότητά τους να κατασκευάζουν μέταλλα (στην αρχαία Ελλάδα πιστευόταν πως η κρούση των μετάλλων απέτρεπε τις εκλείψεις της Σελήνης).

Γενικά, παρόλο που υπήρχε εκτεταμένη σεληνιακή λατρεία στην Αρχαία Ελλάδα δε γνωρίζουμε αρκετές λεπτομέρειες για τα όσα τελούνταν σε αυτές. Ωστόσο, είναι γνωστό πως κατά τη λατρεία της Σελήνης στην αρχαία Αθήνα προσφέρονταν σπονδές με καθαρό νερό και μικροί άρτοι με σχήμα κυκλικό ή μηνίσκου. Θα πρέπει να επισημανθεί πως από τα σημαντικότερα ιερά της Σελήνης υπήρχαν στην περιοχή της αρχαίας Σπάρτης στη Λακωνία.



Η Σελήνη στη Λαογραφία

Η παρουσία της Σελήνης είναι έντονη σε όλες τις παραδόσεις των λαών του κόσμου και ανέκαθεν η επίδρασή της θεωρείτο επιβοηθητική στην κατασκευή μαγικών συνταγών.

Επίσης, σε όλες τις περιοχές του κόσμου ο τρόπος που φαίνεται η Σελήνη συνιστά ένα διαχρονικό εργαλείο για την εμπειρική πρόγνωση του καιρού. Για παράδειγμα, λέγεται ότι όταν ο μηνίσκος της Σελήνης είναι στραμμένος (η κοίλη πλευρά του) προς τα πάνω ο καιρός θα είναι καλός, ενώ όταν είναι προς τα κάτω θα είναι κακός. Όταν ένα λαμπερό αστέρι ή ένας πλανήτης βρίσκεται κοντά στη Σελήνη ο καιρός θα είναι βίαιος. Όταν υπάρχουν δύο Πανσέληνοι μέσα στον ίδιο μήνα τότε θα υπάρξουν έντονα καιρικά φαινόμενα κατά τον επόμενο μήνα. Πολλά δακτυλίδια γύρω από τη Σελήνη προμηνύουν έντονες καταιγίδες. Ένα δακτυλίδι γύρω από τη Σελήνη, το οποίο χάνεται γρήγορα, σημαίνει πως θα ακολουθήσει καλός καιρός. Όμως ένας σταθερός δακτύλιος γύρω από τη Σελήνη προμηνύει βροχή ή χιόνι. Όταν υπάρχει δακτύλιος γύρω από τη Νέα Σελήνη τότε καταστροφές θα συμβούν στη θάλασσα.

Οι γεωργοί παρατηρούν εδώ και χιλιάδες έτη τις φάσεις της Σελήνης και προσαρμόζουν σε αυτές τις εργασίες τους. Γενικά, υπάρχει η πεποίθηση ότι καλή εξέλιξη έχουν οι εργασίες που αρχίζουν στο γέμισμα του φεγγαριού, ενώ αποτυγχάνουν εκείνες που αρχίσουν στη χάση του. Ακόμη πιστεύεται ότι καλή εξέλιξη έχουν και οι γάμοι που πραγματοποιούνται κατά τη γέμιση της Σελήνης.