Initiation

Πρώτος γνωστός γιατρός στην αρχαιότητα  υπήρξε ο Παιών, η φήμη του οποίου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε θεωρήθηκε ιατρός των θεών. Σημαντικός γιατρός, φυσιοθεραπευτής και βοτανολόγος υπήρξε ο Χείρων ο Κένταυρος. Άλλος σημαντικός γιατρός ήταν ο Μελάμποδας. Ο Μελάμποδας  λέγεται ότι υπήρξε και ψυχοθεραπευτής. Με την ψυχοθεραπευτική του μέθοδο θεράπευσε τον Άλκανθο, βασιλιά των Μεγάρων από το γένος των Πελοπιδών, από χρόνια μελαγχολία. Θεράπευσε μάλιστα τις κόρες του Προίτου από μανία.Ο Μελάμποδας δίδαξε και μετέδωσε την ιατρική του γνώση στον Αμφιάραο. Μετά τον θάνατό του Αμφιάραου κτίστηκαν πολλά Αμφιαράεια. Την ίδια περίπου εποχή έδρασε και ο Ασκληπιός, τον οποίο μύησε στην ιατρική ο Χείρων ο Κένταυρος. Προς τιμή του κτίστηκαν τα Ασκληπιεία. Τα Αμφιαράεια ήταν πρόδρομοι των Ασκληπιείων. Η θεραπευτική μεθοδολογία και αγωγή ήταν παρόμοια στα δυο αυτά ιεροθεραπευτήρια, λογικά όμως πιο εξελιγμένη στα Ασκληπιεία. Τα Αμφιαράεια και τα Ασκληπιεία ήταν αρχαία νοσοκομεία εξάσκησης ολιστική

Στα φιλοσοφικά δεδομένα, βρίσκουμε συχνά την αντιπαράθεση μεταξύ πραγματικότητας και νόησης. Χρησιμοποιούμε αντανακλαστικά αυτό το σχήμα, ενώ δεν είναι παρά ένας κοινωνικός εκφυλισμός που δεν στέκει σε αυτόν τον τομέα Η πραγματικότητα δεν έχει καμμία οντότητα εφόσον φιλτράρεται απο τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η αντιπαράθεση λειτουργεί πάνω σε σύγχρονα δεδομένα, ενώ στην πραγματικότητα όλα είναι διαχρονικά. Επιπλέον, αν ενσωματώσουμε στο συλλογισμό μας ότι η νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και νόησης αρχίζουν να καταρρέουν. Δεν έχουμε να κάνουμε με τείχη αλλά με πόρτες. Κατά συνέπεια, όλο το πρόβλημα είναι πού βρίσκονται τα κλειδιά. Ένας άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα είναι να θεωρήσουμε την πραγματικότητα ως νοητική αναπαράσταση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει αναγκαία ότι αντικαθιστούμε το αντικείμενο με το υποκείμενο.  Ένας στόχος για την αποτροπή του είναι η πολυπλευρικότητα των συμπερασμάτων. Ακόμα και όταν

Η πολιτική θέση του Επίκουρου συμπυκνώνεται σε μία φράση: λάθε βιώσας. Το λάθε βιώσας αποτελεί μία έλλογη επίθεση κατά της κοινωνικής και πολιτικής αλλοτρίωσης, στην Αθήνα του τέλους του 4ου αιώνος, ενός αιώνος ο οποίος έζησε τις διαβρωτικές συνέπειες του πελοποννησιακού πολέμου και της απώλειας της πολιτικής και πολιτισμικής πρωτοβουλίας. Το βασικό αυτό αξίωμα του Επίκουρου, δηλαδή να απέχει κανείς από τις δημόσιες υποθέσεις, δεν ερμηνεύθηκε και δεν ερμηνεύεται με αναφορά στο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής εκείνης. Αυτή η θέση του φιλοσόφου δεν κινούνταν από ατομικιστική διάθεση, αλλά από βαθιά πεποίθηση ότι ο αγώνας για την επικράτηση της ελευθερίας απαιτεί αδιάφθορους ανθρώπους. Παράλληλα, η διαφωτιστική αποστολή του, επειδή αποτεινόταν σε όλους τους ανθρώπους,δημιουργούσε τη βάση σε μία ιστορική συγκεκριμένη στιγμή. όταν δηλαδή θα ήταν ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες, το πολιτικό του μήνυμα θα μπορούσε να διεισδύσει στις ανθρώπινες μάζες και να μετατραπεί σε υλική δύναμη γ

Μὰ δὲ θέλησες νὰ στερήσεις τὸν ἄνθρωπο ἀπ᾿ τὴν ἐλευθερία του, κι ἀρνήθηκες, κρίνοντας πὼς ἡ ἐλευθερία ἦταν κάτι ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν ὑποταγὴ ποὺ ἀγοράζεται μὲ ψωμιά. Ἀποφάνθηκες πῶς ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ «μόνο με ἄρτον», μὰ ξέρεις ὅτι στ᾿ ὄνομα τοῦ γήινου αὐτοῦ ἄρτου, τὸ πνεῦμα τῆς Γῆς θὰ ἐξεγερθεῖ ἐναντίον σου, θ᾿ ἀγωνιστεῖ καὶ θὰ σὲ νικήσει, ὅτι ὅλοι τὸ ἀκολουθοῦν φωνάζοντας:  «Ποιὸς μοιάζει μ᾿ αὐτὸ τὸ ζῷο ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ φωτιὰ τ᾿ οὐρανοῦ;»  Αἰῶνες θὰ περάσουν κι ἡ ἀνθρωπότητα θὰ διακηρύσσει μὲ τὸ στόμα τῶν σοφῶν καὶ τῶν συνετῶν της ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἐγκλήματα καὶ κατὰ συνέπεια, δὲν ὑπάρχουν κι ἁμαρτήματα· ὅτι δὲν ὑπάρχουν παρὰ μόνο πεινασμένοι.  «Θρέψε τους πρῶτα κι ὕστερα ν᾿ ἀπαιτεῖς ἀπ᾿ αὐτοὺς νἆναι «ἐνάρετοι». Νὰ τὶ θὰ γράψουν στὸ λάβαρο τῆς ἐπανάστασής τους, ποὺ θὰ ἐπιτεθεῖ στὸ ναό σου. Στὴ θέση του ἕνα καινούργιο οἰκοδόμημα θὰ ὑψωθεῖ, ἕνας νέος πύργος τῆς Βαβέλ, ποὺ θὰ παραμείνει δίχως ἀμφιβολία ἀτέλειωτος, ὅπως κι ὁ πρῶτος ἐκεῖνος· ἀλλὰ θὰ μποροῦσες νὰ γλυτώ

Ο Αριστοτέλης υπήρξε ο επιστημονικός θεμελιωτής της Ρητορικής Τέχνης. Οι προγενέστεροι συνεκέντρωσαν όλην την προσοχή των στην επεξεργασία της τεχνικής   για να συγκινήσουν τους ακροατές τους ενώ ο Αριστοτέλης επεξεργάσθηκε  την τεχνική της πειθούς με αποδείξεις, πράγμα που τον οδήγησε σε μια φιλοσοφική και ψυχολογική διερεύνηση του αντικειμένου του, όπως εμφανίζεται στα τρία βιβλία αυτού του βαθυστόχαστου έργου που φέρει τον τίτλο « Ρητορική Τέχνη». Η «Ρητορική» εγράφη κατά το 330 π Χ δηλ. κατά τον χρόνο της δευτέρας διαμονής του Αριστοτέλους στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον Σταγειρίτη  φιλόσοφο  οι ηλικίες κατανέμονται  στην νεότητα, την ακμή και τα γηρατειά κάτι που αρμόζει στην θεωρία περί μεσότητας του Αριστοτέλη. Τα πάθη, οι συνήθειες ζωής και οι συμπεριφορές των ανθρώπων εξαρτώνται από την ηλικία στην οποία βρίσκονται. Οι μεν νέοι  λοιπόν είναι ως προς τα ήθη επιρρεπείς στις επιθυμίες τους, και είναι ικανοί να εκτελέσουν εκείνα τα οποία τυχόν θα επιθυμήσουν. Και από τις σω