Ένα ινδικό και ένα ελληνικό παραμύθι......

Εγώ,  θέλω,  γαλήνη

"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ;"

ρώτησε ο σοφός δάσκαλος τον οδοιπόρο που

ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.

"Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος.

Ο δάσκαλος πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα :

Εγώ θέλω γαλήνη

"Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι" είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ».

"Σβήνεις πρώτα το εγώ. Είναι αδύνατον να βρει

γαλήνη αυτός που πιστεύει ότι είναι αποκομμένος από τον Θεό και

τους συνανθρώπους του.Το εγώ πάντα νιώθει ότι απειλείται κι έτσι φοβάται

και αντιστέκεται."Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το «θέλω»"Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση. Είναι η γνωστή «επίδραση του

κουνουπιού». Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι

εσύ σκοτώσεις τα εννιά, το δέκατο κουνούπι δε θα

σε αφήσει να κοιμηθείς. Έτσι είναι και οι επιθυμίες. Όσες και να

ικανοποιήσεις πάντα θα υπάρχει κάποια που δε θα

σε αφήνει να κοιμηθείς."

Ο οδοιπόρος κοιτώντας την δυνατή εικόνα στο

χώμα λένε πως βίωσε την

πρώτη του αφύπνιση.

Είχαν σβηστεί το «Εγώ» και το «θέλω» και είχε μείνει η γαλήνη.

Οδυσσέας Ελύτης "Γαλήνη"

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος,

που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός,

καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα

της μυγδαλιάς ο αγέρας,

κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες,

εκεί που χτύπαγεν η οπλή

ενός πλάτανου λεβέντικου

και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό,

που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε

μα όλος ο κόπος τ' ουρανού,

όλος ο κόσμος έλαμπε

σαν μια νερο σταγόνα πρωί

στα πόδια του βουνού,

τώρα, σαν από στεναγμό θεού

ένας ίσκιος μεγαλώνει,

τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα,

πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια

επάνω της,

μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν

από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια

βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά

κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό.

Κάτι κακό θ' ανάψει.

Αγριέυει η τρίχα του αλογόβουνου,

τα όρνια μοιράζονται ψηλά τις ψύχες τ' ουρανού.