Τα «Σονέτα» του Σαίξπηρ δημοσιεύθηκαν το 1609 και ήταν τα τελευταία μη δραματικά έργα του, τα οποία εκδόθηκαν. Είναι τα απόλυτα ποιήματα που εμβαθύνουν στη φύση του έρωτα, το ερωτικό πάθος, το θάνατο και το χρόνο. Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές ο Σαίξπηρ σχεδίαζε να εκδώσει δύο αντίθετες σειρές, μία για την ανεξέλεγκτη επιθυμία για μία παντρεμένη γυναίκα και μία για την πολύπλοκη αγάπη για ένα νεαρό άντρα. Ο Διονύσης Καψάλης μεταφράζει εξαιρετικά ''25 Σονέτα'' του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (απ΄τα 154 συνολικά) που δημοσιεύτηκαν το 1609 και γράφτηκαν για ένα ιδιωτικό αναγνωστικό κοινό... Σας παρουσιάζουμε τρία απ' αυτά. *Οι μεταφράσεις του Διονύση Καψάλη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Άγρα.
«Σονέτο 18» Πώς να σε πω — καλοκαιριάτικο πρωί; Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία· γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί, τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία. Κάποτε καίει ο επουράνιος οφθαλμός και της χροιάς του ο χρυσός συχνά θαμπώνει, κάποιος μοιραίος του καιρού αναπαλμός την ομορφιά της ομορφιάς απογυμνώνει. Μα εσύ αιώνιο θα έχεις καλοκαίρι κι η ομορφιά σου δεν θ' απαλλοτριωθεί, δεν θα επαίρεται ο Άδης πως σε ξέρει καθώς θα γράφεσαι στου χρόνου την πληθύ. Όσο ζουν άνθρωποι και βλέπουν θα γυρίζουν σ' αυτούς τους στίχους και ζωή θα σου χαρίζουν. Σονέτο 29. Όταν σμικρύνομαι στα μάτια όλου του κόσμου μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ, τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό, και με φαντάζομαι να ’μουν αλλιώς πλασμένος, να ’χω την τέχνη του ενός, το νου του άλλου, ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένος, και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου· κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω, σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου κορυδαλλός που από τη μαύρη γη τον αίνο ξυπνά και ψέλνει προς το φως του παραδείσου. Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.
