Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Στην κοσμογονία
του Ησιόδου θα συναντήσουμε για πρώτη φορά
την υψίστη μορφή δυϊσμού αναμεσά στον Τιτάνα Κρόνο και τον γιο του Δια.
Ο γιος Ζευς επαναστατεί
ενάντιά στον πατέρα Κρόνο. Παίρνει την θέση του πατέρα και τον ευνουχίζει, και
ο ευνουχισμός είναι το συμβολικό αντίστοιχο του θανάτου .
Όμως η σύγκρουση
υπήρχε σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στον ίδιο τον Κρόνο : το θέμα του πατέρα
που δίνει ζωή στα παιδιά του και τα καταβροχθίζει αμέσως μόλις γεννιούνται
είναι ήδη αντιφατικό από μόνο του. Και αυτός
είναι που αποτελεί το πραγματικό πρόβλημα. Πράγματι, Ο Κρόνος έχει δυο
αντιθετες στάσεις ακόμα και αν η διήγηση της ελληνικής θρησκείας ισχυρίζεται
ότι λόγω μιας προφητείας θα έχανε τον θρόνο του από ένα από τα παιδιά του.
Όταν κάποιος
καταβροχθίζει κατι συμπιέζει τη ζωή πίσω στον εαυτό του στο ασυνείδητο του.
Είναι αυτός που δίνει την ζωή και αυτός που δίνει τον θανατο γεγονός που υπάρχει
έξω από την συνειδητή του θέληση : πρόκειται για έναν νόμο της κοινωνικής ανθρωπολογίας
που ορίζει αυτήν την παράδοξη στάση με την έννοια της αναγκαιότητας η αλλιώς
του πεπρωμένου στην οποία είναι υποταγμένοι τόσο οι θεοί όσο και οι άνθρωποι. Ο
Κρόνος λοιπόν δεν είναι παντοδύναμος επειδή μέσα του ενεργούν δυο αντιφατικά αρχέτυπα.
Αυτό σημαίνει ότι ο πρωταρχικός θεός στην θεογονία του Ησιόδου περιλαμβάνει ταυτόχρονα
και την ζωή και το θανατο. Ο Χρόνος εχει περάσει κληρονομικά στους απόγονους
του η λόγω της φύσης του, σε οντότητες που είναι όμοιες με αυτόν ,όπως οι Τιτάνες και οι Γίγαντες τον πόλεμο. Συνέπεια αυτού είναι η Γιγαντομαχία και η Τιτανομαχία.
Κατι παρόμοιο
συμβαίνει στην Γερμανική Μυθολογία όταν ο θεός της δικαιοσύνης ο Οντίν πολεμάει
απέναντι στον αμφισβητία Λόκι . Οι θεοί Ας και Δαν συγκρούονται μεταξύ τους και
είναι και οι δυο αρσενικοθήλυκοί , στο τέλος η Ας γίνεται γυναίκα και ο Δαν άνδρας
και γεννούν τον περίφημο Θώρ .
Ο Οντίν έχοντας κτίσει το φρούριο της Άσγκαρντ αποκρούει
τους Γίγαντες που είναι οι δυναμεις του σκότους
με σκοπό να καταστρέψουν το υπάρχον σύμπαν. Τότε εμφανίζονται στα πεδία- των μαχών
οι μάγισσες θεές Βαλκυρίες,θεές πολεμικές, θεές δίκαιες με σκοπό να απορροφήσουν
της σκοτεινές ψυχές και να τις οδηγήσουν στον κάτω κόσμο, ενώ της ψυχές των άξιων
πολεμιστών να τις συγκεντρώσουν στην Βαλχάλα ώστε να τους ξαναδοθεί ζωή για να μπορέσουν να ξανά πολεμήσουν.
Για τους Κέλτες
σύμφωνα με την Ιρλανδική παράδοση οι Θεοί οι οποίοι και αν είναι πρέπει διαρκώς
να μάχονται ενάντιά στον μυστηριώδη λαό του Φομορέ που ζει πέρα από της θάλασσες
και συχνά εμφανίζονται σαν αρχέτυπα της σκιάς ,της αδυναμίας ,και της μαύρης μαγείας.
Ο λαός του Φομορέ είναι η άρνηση της επιβεβαίωσης των ιδίων των θεών οι οποίοι αμφισβητούν
της δυναμεις τους. Όταν σύμφωνα με τους Εβραίους ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον
απαγορευμένο καρπό και απέκτησαν συνείδηση του θανάτου, της ενοχής και της
υποτίμησης μέσα στις κοινωνίες ,τότε το ανθρώπινο ον αρχίζει να αναρωτιέται για
την μοίρα του και να αξιόλογεί την μοίρα του ως θεός.
Ας θυμηθούμε
την διήγηση του Επίκουρου για τον άνθρωπο που έχασε την σκιά του : από την
στιγμή που η σκιά του άρχιζε να ζει αυτόνομα να διχοτομεί τον άνθρωπο στο
αρχέτυπο της βασικής επιβίωσης ή στην δόνηση του πνευματικού δρόμου .
Πηγή
φωτογραφίας : http://najtkriss.deviantart.com/art/Valhalla-251067342
