... κι η Αγάπη..... την αγάπη της κουβάλαε,
ποταμό στις αρτηρίες των ποδιών
κεφαλάκι γερμένο στους καρπούς
των χεριών, που υψωμένοι
τον Ήλιο μάζευαν.
.... κι η Αγάπη, την αγάπη της εκόπιαζε,
πόθος και μόχθος μαζύ σε μια ρίζα βλάσταιναν
ουρανός και γη αφού ενωθήκαν,
στάχια πάνω σε σύγνεφα γεμάτοι οι ορίζοντες
στον Ήλιο, με το μεγάλο της ψαθί τ' ολόχρυσο.
.... κι η Αγάπη, με τη σταγόνα της ξεδίψαγε
θαρρείς και χύνονταν διάφανοι κρουνοί
μέσα σε μιαν Αλήθεια, καταμεσής στα ψέμματα
παρηγοριά, ο λευκός λόγος τ' Αποσπερίτη,
υπόσχεση ομοίαζε.
..... κι η Αγάπη σερνόταν απάνω σε μια καρέκλα
με ποτήρι της την έγνοια της αγάπης στο δυνατό το χέρι
για το τραγούδι του τζίτζικα, το κάλεσμα του γκιώνη
μάλωνε τα νυχτοπούλια της Αυλής, την ησυχάδα που χαλιόταν
μη και την εξυπνήσουν.
....... κι η Αγάπη, σ' ένα πίνακα θαματουργό λάδι ζωγράφιζε
όρισμα και ριζικό το απαλό, το κέρινο προσωπάκι
πάνω στις φλόγες απ' τα μάτια του αντικαθρέπτιζε το χρώμα
και το καμβά της ύπαρξης τον λέρωνε, το γιόμιζε
με μια πληρότητα σπανία.
......... κι η Αγάπη πρώτη ήταν που τα Αίματα είδε'
πετάγονταν στη φλέβα που χοροπηδούσε άφοβη
κι έρεε η ζέση στο χώμα με τα λουλούδια της Ψυχής
Ω, πως ετραντάζονταν εκείνα στο πύρωμα κι άναβαν
και φανέρωναν.
.......... και της Αγάπης το αίμα, ξενύχταγε δάκρυ'
παλληκάρια το έπιναν πάνω στο κέφι,
κρεμασμένα στα χείλη Σειρήνων άκουαν το τραγούδι
αλλοτινές ηδονές σ' ένα πελώριο Αύγουστο ζευγάρωναν
χάνονταν σε κελαδήματα και φτερά γυναίκιων πουλιών.
............ κι όμως, της αγάπης το κάλεσμα ανεξήγητο,
στο χάραμα ψινθύρισμα, κραυγής κρουτάλισμα στη νύχτα
κανένανε απείραχτο κι ανέγγιχτο χαρίζονταν, κι ενώ
το βάρος της ετράβαγε ένας λυγμός της νύχτας,
ακούραστος, κανείς ποτέ δεν του 'π' "ευχαριστώ".
ποταμό στις αρτηρίες των ποδιών
κεφαλάκι γερμένο στους καρπούς
των χεριών, που υψωμένοι
τον Ήλιο μάζευαν.
.... κι η Αγάπη, την αγάπη της εκόπιαζε,
πόθος και μόχθος μαζύ σε μια ρίζα βλάσταιναν
ουρανός και γη αφού ενωθήκαν,
στάχια πάνω σε σύγνεφα γεμάτοι οι ορίζοντες
στον Ήλιο, με το μεγάλο της ψαθί τ' ολόχρυσο.
.... κι η Αγάπη, με τη σταγόνα της ξεδίψαγε
θαρρείς και χύνονταν διάφανοι κρουνοί
μέσα σε μιαν Αλήθεια, καταμεσής στα ψέμματα
παρηγοριά, ο λευκός λόγος τ' Αποσπερίτη,
υπόσχεση ομοίαζε.
..... κι η Αγάπη σερνόταν απάνω σε μια καρέκλα
με ποτήρι της την έγνοια της αγάπης στο δυνατό το χέρι
για το τραγούδι του τζίτζικα, το κάλεσμα του γκιώνη
μάλωνε τα νυχτοπούλια της Αυλής, την ησυχάδα που χαλιόταν
μη και την εξυπνήσουν.
....... κι η Αγάπη, σ' ένα πίνακα θαματουργό λάδι ζωγράφιζε
όρισμα και ριζικό το απαλό, το κέρινο προσωπάκι
πάνω στις φλόγες απ' τα μάτια του αντικαθρέπτιζε το χρώμα
και το καμβά της ύπαρξης τον λέρωνε, το γιόμιζε
με μια πληρότητα σπανία.
......... κι η Αγάπη πρώτη ήταν που τα Αίματα είδε'
πετάγονταν στη φλέβα που χοροπηδούσε άφοβη
κι έρεε η ζέση στο χώμα με τα λουλούδια της Ψυχής
Ω, πως ετραντάζονταν εκείνα στο πύρωμα κι άναβαν
και φανέρωναν.
.......... και της Αγάπης το αίμα, ξενύχταγε δάκρυ'
παλληκάρια το έπιναν πάνω στο κέφι,
κρεμασμένα στα χείλη Σειρήνων άκουαν το τραγούδι
αλλοτινές ηδονές σ' ένα πελώριο Αύγουστο ζευγάρωναν
χάνονταν σε κελαδήματα και φτερά γυναίκιων πουλιών.
............ κι όμως, της αγάπης το κάλεσμα ανεξήγητο,
στο χάραμα ψινθύρισμα, κραυγής κρουτάλισμα στη νύχτα
κανένανε απείραχτο κι ανέγγιχτο χαρίζονταν, κι ενώ
το βάρος της ετράβαγε ένας λυγμός της νύχτας,
ακούραστος, κανείς ποτέ δεν του 'π' "ευχαριστώ".
Π. Καζακίδης
