ορφικά και πυθαγόρεια μυστήρια

Οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι υπήρξαν οι πρώτοι που έδωσαν μία ενεργειακή και ταυτόχρονα ανακυκλώσιμη θεωρία για την γέννηση και την δημιουργία της ζωής. «Απ’ τους πρώτους που φιλοσόφησαν οι περισσότεροι θεώρησαν ως μοναδικές αρχές όλων των πραγμάτων αυτές που έχουν υλική μορφή. Διότι αυτό απ’ το οποίο αποτελούνται όλα, το πρώτο απ’ το οποίο όλα γίνονται και το τελευταίο στο οποίο διαλύονται και του οποίου η ουσία παραμένει πάντα σταθερή αλλάζοντας μόνο ιδιότητες, αυτό θεωρούν πως είναι το βασικό στοιχείο για την αρχή των όντων. Για τον λόγο αυτό πιστεύουν ότι τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν χάνεται, αφού αυτή η φυσική ουσία υπάρχει πάντα». (Διογένης Λαέρτιος «Μαρτυρίες» κεφ. Θαλής παρ. 12).

     Για την Πυθαγόρεια και την Ηρακλείτεια αντίληψη το «πυρ» είναι εκείνο το κοσμογονικό στοιχείο που «εποίησε» τον κόσμο. «Τον κόσμο τούτο τον κοινό για όλους μήτε θεός μήτε άνθρωπος τον εποίησε, μα ήταν είναι και θα είναι πυρ αείζωον που ανάβει και σβήνει με μέτρο» (Ηράκλειτος «Απόσπασμα 30»).

Στο έργο του περιπατητικού φιλοσόφου Θεόφραστου, μαθητή του Αριστοτέλη, διασώζεται καθαρά μία διαφορετική έννοια του πυρός, αυτή της πρωταρχικής ενέργειας που βρίσκεται διάχυτη στο σύμπαν και την ονομάζει «θερμότητα της πρώτης σφαίρας».

     Τι είναι όμως αυτό το πυρ; Πρόκειται για το στοιχείο της φωτιάς που όλοι γνωρίζουμε; Ο διαχωρισμός έρχεται απ’ τον Περιπατητικό φιλόσοφο Θεόφραστο:  «Αυτό είναι που έλεγαν και οι παλαιοί, ότι το πυρ ζητεί πάντοτε τροφή και δεν ενδέχεται να διατηρείται χωρίς την καύσιμη ύλη. Γι’ αυτό φαίνεται άτοπο να το χαρακτηρίζουμε πρωταρχική ουσία και αρχή, αν δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ύλη. Διότι ούτε ως απλό στοιχείο, ούτε προηγούμενο του υποκειμένου και της καύσιμης ύλης μπορεί να είναι (το πυρ), εκτός αν υπάρχει τέτοια φύση στην πρώτη σφαίρα, η οποία είναι αμιγής και καθαρή θερμότητα. Έτσι δεν θα καίει καθόλου. Αυτή όμως είναι η φύση του πυρός (το να καίει), πλην εάν υπάρχουν πολλές και διαφορετικές φύσεις του πυρός. Και η μεν πρώτη φύση είναι καθαρή και αμιγής, η δε περί της γήινης σφαίρας αναμεμειγμένη (με άλλα στοιχεία) και πάντοτε σε διαδικασία γένεσης» («Περί Πυρός» παρ. 4).

     Αλλά και ο δάσκαλός του Θεοφράστου ο Αριστοτέλης κάνει την ίδιο διαχωρισμό: «Από μία άποψη υπάρχει το πυρ ως στοιχείο (που είναι ίσως αυτό καθ’ εαυτό το άπειρον ή κάτι άλλο παρόμοιο), από μία άλλη άποψη όχι, διότι πυρ και στοιχείο δεν είναι το ίδιο. Το πυρ είναι στοιχείο θεωρούμενο σαν κάτι το φυσικό, το όνομα όμως σημαίνει τι έχει συμβεί σ’ αυτό, δηλαδή γίνεται κάτι εξ’ αυτού ως πρώτου ενυπάρχοντος» («Μετά τα Φυσικά» σελ. 1052, παρ. 9).

Δηλαδή το πρώτο «ενυπάρχον πυρ» του Αριστοτέλους και «η θερμότητα της πρώτης σφαίρας» του μαθητή του Θεοφράστου, μας δίνουν ξεκάθαρα μία άλλη διαφορετική ποιότητα του πυρός, ως ένα είδος ενέργειας, που αναγεννάται και ανακυκλώνεται συνεχώς. Είδαμε ότι και ο Ηράκλειτος αναφέρει, ότι το «πυρ» είναι η ενέργεια που «ήταν, είναι και θα είναι». Αλλά και ο Θαλής αναφέρει για μία πρωταρχική ουσία που «δεν γεννιέται… δεν χάνεται… και υπάρχει πάντα».      Η καθαρή αυτή φύση του πυρός είναι η άπειρη και αείζωη (αθάνατη) ενέργεια που βρίσκεται παντού μέσα στο σύμπαν. Ο Διογένης ο Απολλωνιάτης λέει για την αφθαρσία της ενέργειας: «Τίποτε δεν γίνεται εκ του μη υπάρχοντος και τίποτε υπάρχον δεν καταστρέφεται» (Διογένης Λαέρτιος ΙΧ 57, βλ. «Από το νόμο αφθαρσίας της ύλης στην γκιλοτίνα»). Παρόμοια μιλούν για την ενέργεια αυτή οι Πυθαγόρειοι, ο Εμπεδοκλής, ο Αναξαγόρας, ο Πλάτων κ.ά.

Ο Ιπποκράτης και η Φύσα

  Ας έρθουμε όμως στον Ιπποκράτη τον σπουδαίο ιατρό της αρχαιότητας στον οποίο ορκίζονται και οι σημερινοί γιατροί, για να δούμε τι αναφέρει και εκείνος για την ενέργεια αυτή: Το «Περί Φυσών» είναι ένα έργο του που εξηγεί για την ενέργεια που διέπει όλο το σύμπαν. Γι’ αυτόν η αιτία της κάθε ασθένειας είναι καθαρά ενεργειακής υπόστασης. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Υπάρχει για όλες τις ασθένειες μία μόνη και η ίδια ιδέα, μία μόνη και η ίδια αιτία» (παρ.2). Αυτή η πρωταρχική αιτία είναι η ενέργεια που διακυμαίνεται και μεταλλάσσεται συνεχώς. Την ονομάζει: «Αήρ ή φύσα».

  

«Είναι ανάγκη να πούμε πως οι αρρώστειες δεν είναι δυνατόν να οφείλονται κάπου αλλού παρά μόνον στην μιασμένη και νοσηρή διείσδυση της φύσας στο σώμα» («Περί Φυσών, παρ. 5). Η «φύσα» διαπερνά το εξωτερικό και εσωτερικό του σώματος κάθε όντος, το περιβάλλει και το κυβερνά. Για τον Ιπποκράτη «ο αήρ ή φύσα» έχει έναν καθολικό κοσμικό ρόλο παρουσιάζεται παντού και συντελλεί στη δημιουργία των εποχών και των κλιματολογικών συνθηκών, την κίνηση των άστρων, την ζωή και τις ασθένειες των θνητών. Βλέπουμε, ότι και η λέξη «φύσα» είναι η ίδια με την λέξη «φύση» που εννοιολογικά ταυτίζεται με την ενέργεια. Επομένως όλη η Φύση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας απέραντος ωκεανός ενέργειας.

     Αργότερα οι Στωικοί έδωσαν στην «φύσα» την ονομασία «πνεύμα» ενώ οι αλχημιστές του Μεσαίωνα την ονόμασαν «ζωτική δύναμη». Η λέξη «πνεύμα» ήταν εκείνη που κυριάρχησε στην σύγχρονη εποχή. Ουσιαστικά όμως όπως είδαμε και η λέξη «πνεύμα» δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά την «φύσα» ή «φύση», δηλαδή την ενέργεια.

     Επομένως μπορούμε ως εδώ να συμπεράνουμε: Ο άνθρωπος είναι μία ενεργειακή οντότητα, που κυβερνάται από ένα είδος ουσίας-ενέργειας η οποία υπάρχει παντού διάχυτη στο σύμπαν. Η ενέργεια αυτή δεν γεννιέται, δεν χάνεται και ανακυκλώνεται συνεχώς. Μεμιασμένη ενέργεια-φύσα με την ονομασία ασθένεια μπορεί να προσβάλλει έναν οργανισμό από έξω ή και να δημιουργηθεί από μέσα του.

     Απαραίτητο όμως για να προσβληθεί ο κάθε οργανισμός είναι ο παράγοντας της ευπάθειας ή της ευαισθησίας. Γι’ αυτό βλέπουμε σε μία επιδημία κάποιοι να προσβάλλονται απ’ αυτήν και κάποιοι άλλοι όχι. Όσοι λοιπόν είναι ευαίσθητοι σ’ αυτό το επίπεδο θα νοσήσουν, όσοι δεν είναι απλά δεν θα νοσήσουν. Αυτό συμβαίνει γιατί κάποιοι άνθρωποι διατηρούν την ευαισθησία τους σε κάποιο επίπεδο (βαθύτερο ή πιο επιφανειακό). Σύμφωνα με την ολιστική φιλοσοφία όλων των εναλλακτικών θεραπευτικών συστημάτων ο ανθρώπινος οργανισμός διαχωρίζεται και αποτελείται από κάποια επίπεδα-στρώματα. Κάθε ασθένεια ανταποκρίνεται σε κάποιο απ’ αυτά τα επίπεδα, π.χ. τα δερματικά προβλήματα αντιστοιχούν στο πρώτο επίπεδο, οι γρίπες και γενικά οι λοιμώξεις του αναπνευστικού ανταποκρίνονται στο δεύτερο επίπεδο, οι ασθένειες του αίματος και του σκελετού στο τρίτο επίπεδο, τα όργανα και τα σπλάχνα στο τέταρτο επίπεδο, τα καρδιακά νοσήματα στο πέμπτο επίπεδο, τα νοσήματα του Κ.Ν.Σ. (Kεντρικού Nευρικού Συστήματος) στο έκτο επίπεδο κ.ο.κ. Σε όσο πιο μεγάλος βάθος βρίσκεται η ευαισθησία του κάθε οργανισμού τότε εμφανίζονται όλο και πιο βαριές διαταραχές σε πιο σημαντικά όργανα, περιοχές και συστήματα του οργανισμού.

Έτσι όταν μία ασθένεια πλήττει έναν οργανισμό το ανοσοποιητικό του σύστημα δημιουργεί μία αντίδραση-αντιρρόπηση σε ένα όσο πιο εξωτερικό επίπεδο του οργανισμού γίνεται. Ο οργανισμός το κάνει αυτό, διότι αν η αντίδραση-διαταραχή εκτυλιχθεί στα πιο εσωτερικά πεδία του οργανισμού τότε θα πληγούν και τα βαθύτερα και σημαντικότερα όργανά του δηλαδή η καρδιά, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα κ.ά. Εκεί οι βλάβες θα είναι ανεπανόρθωτες. Γι’ αυτό σοφά η φύσα-ζωτική δύναμη σπρώχνει την αντίδραση-διαταραχή (που είναι και η μοναδική μέθοδος θεραπείας του) προς τα πιο εξωτερικά μέρη του οργανισμού. Αν πρέπει να θυσιαστεί στην μάχη αυτή κάποιο μέρος φροντίζει αυτό να είναι πιο εξωτερικό και όχι τόσο απαραίτητο για την ζωή π.χ. αρθρώσεις, βλεννογόνοι, δέρμα, αναπνευστικό σύστημα κ.ά.

«Πόλεμος εστί πατήρ πάντων βασιλεύς»

  Ο άνθρωπος όπως είδαμε βρίσκεται πάντοτε σε ένα είδος αναλογίας με την φύση-σύμπαν, δηλαδή ανάμεσα στον μικρόκοσμο και στον μακρόκοσμο. Η φύσα-ενέργεια διαθέτει ένα είδος νοημοσύνης, αφού είναι εκείνη που δημιουργεί την υγεία και την διαταραχή στον οργανισμό. Η διαταραχή της φύσας έχει ως αποτέλεσμα τον πόλεμο! Άλλωστε με τον πόλεμο έρχεται η ειρήνη-ισορροπία δηλαδή η υγεία.

     «Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων και βασιλεύς, και άλλους θεούς ανέδειξε άλλους ανθρώπους, άλλους δούλους εποίησε και άλλους ελεύθερους» (Ηράκλειτος Απόσπασμα 53). Εδώ ο Ηράκλειτος μας λέει, ότι παντού στο σύμπαν και σε όλα τα επίπεδά του υπάρχει και συντελείται ένας ατελείωτος πόλεμος. Είναι τόσο μεγάλη η σπουδαιότητα του βασιλιά-πολέμου μέσα στον κόσμο μας, που είναι αυτός που αναδεικνύει θεούς και ανθρώπους, δούλους και ελεύθερους, την ζωή και τον θάνατο, την υγεία και την αρρώστεια. (Βλ. «Η φυσική έννοια πόλεμος και η θεοκρατική της αλλοίωση».)

     Στο σύμπαν ο πόλεμος είναι καταστροφέας και δημιουργός. Οι μεγαλύτεροι γαλαξίες καταβροχθίζουν τους μικρότερους, μαύρες τρύπες εξαφανίζουν ολόκληρα ηλιακά συστήματα ή πλανήτες, ενώ καταστροφές πλανητών γίνονται από συγκρούσεις με μετεωρίτες.

     Αλλά και μέσα στον οργανισμό μας υφίσταται διαρκώς ένας ανηλεής πόλεμος σε μοριακό επίπεδο καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας.