Πιθανές ετυμολογίες της λέξης
Η λέξη “Αλχημεία” έχει πιθανή καταγωγή από τους άραβες (Al-kimia), από τους Αιγύπτιους (χυμεία και χεμ), ενώ άλλοι θεωρούν ότι μπορεί να έχει προέλθει από τους Κινέζους ή και τον Αριστοτέλη (για την Άλλη-Χημεία λοιπόν έχουμε: Αλχημεία < Αλχημία < Αρχημία < Αρχή Μία < Έστι δ'εν πάσι αρχή μία και ουσία).
1.Το όνομα της καθ’ αυτό, περιέχει το αραβικό άρθρο AL και το αιγυπτιακό KEM, ΧΕΜΙ, ΚΟΥΜ, το αρχαϊκό όνομά της χώρας της Αιγύπτου, τη Χώρα του Μαύρου χώματος, ή καλύτερα η χώρα του κοκκινόμαυρου χώματος. Το κόκκινο της ερήμου χώμα και το μαύρο, το βρεγμένο από τα νερά του Νείλου, χώμα. Έτσι η Αλχημεία ως πρακτική -εφαρμοσμένη Τέχνη ταυτίστηκε με την Τέχνη της Γης της Αιγύπτου και εσωτερικά από την Μυθολογική άποψη, (για κάποιους μελετητές) αυτή η μαύρη γη αναφέρεται, μυστικιστικά, στο σώμα του Όσιρη καθώς και σε όλο το «Οσιρικό Δράμα». 2.Μερικοί έχουν τη γνώμη ότι η αρχαία ελληνική λέξη chemeia (χημεία) προήλθε αρχικά από το
chumeia (χυμεία) που σημαίνει «μίγμα» και αναφέρεται στη φαρμακευτική χημεία.
3.Η λέξη χυμεία (khymeia) πιστεύεται, επίσης, οτι προέρχεται από το ρήμα χέω και τη διαδικασία της χύτευσης και αναφέρονταν στην ανάμιξη χρυσού και αργύρου με σύντηξη, που εκτελούσαν οι χυμευτές. Υπάρχει Βυζαντινό έγγραφο όπου αναφέρεται ότι παλαιότερα ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός (245-312 μ.Χ.) είχε διατάξει την καταστροφή όλων των Αιγυπτιακών βιβλίων που σχετίζονταν με τη χυμεία, δηλαδή τη σύντηξη χρυσού και αργύρου.
4.Επίσης, από το βιβλίο του Ζώσιμου του Πανοπολίτη, με τίτλο Ιμούθ, μαθαίνουμε ότι υπάρχει μία πρώτη παράδοση για τη γένεση της Αλχημείας σύμφωνα με την οποία ο πρώτος των τεχνών ήταν ο Χημεύ, από τον οποίο προέρχεται το όνομα της Χημείας.
5.Στην Κίνα εμφανίζεται πάλι η ελληνική λέξη αλχημεία ως «k-im-iya» και σημαίνει «ο φυτικός χυμός από μέταλλο», πράγμα που υπονοεί την απόσταξη του υδραργύρου από τα μέταλλα. Στην ινδική γλώσσα η λέξη αλχημεία μεταφράζεται ως "rasayana", σημαίνει «το όχημα του υδραργύρου» ή το «σπέρμα του Σίβα» και υπονοείται πάλι ο υδράργυρος. Η προέλευση της λέξης Χημεία παραμένει ακόμη και σήμερα αντικείμενο πολλών θεωριών και αναζητήσεων. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι σχετίζεται με τις λέξεις χημεία και χυμεία.
Η Αλχημεία συνδυάζει την φιλοσοφική θεώρηση και συγκεκριμένη πρακτική μέθοδο με στόχο την κατάκτηση της απόλυτης Σοφίας και της Αθανασίας. Οι Αλχημιστές αποσκοπούσαν σε προσωπική βελτίωση και δημιουργία διάφορων υλικών με ασυνήθιστες ιδιότητες. Η πρακτική μέθοδος των αλχημιστών εξελίχθηκε στη βάση της σύγχρονης χημείας, καθώς δημιούργησαν τεχνικές ανάλυσης, ταυτοποίησης και διαχωρισμού ουσιών. Επίσης, πολλά υάλινα σκεύη που χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα στα χημικά εργαστήρια ήταν δημιουργήματα των αλχημιστών.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, η αλχημεία είναι η αναζήτηση της μετατροπής των κοινών μετάλλων σε χρυσό. Τα θεμέλια της αλχημείας έθεσαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι όπως ο Εμπεδοκλής, ο Θαλής ο Μιλήσιος και ο Ηράκλειτος. Επίσης, συνεισέφεραν και οι αιγυπτιακές τεχνικές μουμιοποίησης και επεξεργασίας μετάλλων καθώς και οι τεχνολογικές και αστρολογικές γνώσεις των Μεσοποτάμιων.
Η αλχημεία αναπτύχθηκε τόσο στο δυτικό κόσμο όσο και στην Ανατολή ή στην Άπω Ανατολή. Η βασική διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που αναπτύχθηκε η αλχημεία ήταν το γεγονός ότι στη Δύση, ο βασικός στόχος της αλχημείας ήταν η μετατροπή των κοινών μετάλλων σε χρυσό, ενώ στην Άπω Ανατολή, ο βασικός στόχος ήταν η ανακάλυψη ουσιών και φαρμάκων για το κοινό καλό. Τα πρώτα ίχνη της δυτικής αλχημείας εντοπίζονται στην αρχαία Αίγυπτο. Έπειτα, η αλχημιστική γνώση μεταλαμπαδεύτηκε στους αρχαίους Έλληνες και εν συνεχεία στους Άραβες. Μέχρι την περίοδο των Αράβων, η αλχημεία ήταν ένα μείγμα φιλοσοφικών θεωρήσεων, αλληγοριών, συμβόλων και κωδικοποιημένων γλωσσών. Την περίοδο των Αράβων (δηλαδή τον 8ο αιώνα μ.Χ.), η αλχημεία άρχισε να γίνεται μια αναγνωρίσιμη πρακτική.
Εικόνα 1.3 Ερμής Τρισμέγιστος
Η Αλχημεία λοιπόν είναι «παιδί» των Μεγάλων Μυστηρίων (της Ζωής χωρίς το Θάνατο) και σαν τέτοια η ηλικία της είναι πολύ μεγαλύτερη από την ιστορική Αλχημεία. Πολύ πριν εμφανιστούν οι φιλόσοφοι καθώς και οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές ανά τον κόσμο, υπήρξαν οι μυημένοι στα μυστήρια της Φύσης, οι Μύστες, των διαφόρων μυητικών σχολών σ’ όλη την υδρόγειο και που συνέχισαν να υπάρχουν και μετά την εμφάνιση των μή μυημένων φιλοσόφων.
Η αλχημεία άνθησε στο Μεσαίωνα. Λέγεται ότι έχει καταγωγή από την αρχαία Περσική Αυτοκρατορία. Αλχημιστές υπήρχαν στην Μεσοποταμία (τμήμα του σημερινού Ιράκ), στην Αίγυπτο, στην Περσία (σημερινό Ιράν), στην Ινδία, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Κορέα, στην Αρχαία Ελλάδα, στην αρχαία Ρώμη.
Η σύγχρονη λέξη “Χημεία” εδραιώνεται τον 17ο αιώνα με το έργο του Ρόμπερτ Μπόυλ ("Robert Boyle", Φυσικός, Χημικός και Φιλόσοφος).Ο Μπόυλ στο βιβλίο του “Ο σκεπτικός Χυμικός” (The Skeptical Chymist) επιτίθεται στον αλχημιστή Παράκελσοκαι στην παλαιά Αριστοτελική θεωρία περί των στοιχείων. Ο Μπόυλ αναφέρεται συχνά και ως Πατέρας της Χημείας. Ακόμα η σύγχρονη επιστήμη πραγματοποίησε τη πρώτη “Μεταστοιχείωση” (μετατροπή ενός χημικού στοιχείου σε άλλο χημικό στοιχείο, μεταβάλλοντας των αριθμό των πρωτονίων του στοιχείου) το 1919, όταν ο χημικός Έρνεστ Ράδερφορντ ( Ernest Rutherford ), Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1908) μετέτρεψε το άζωτο (Ν) σε οξυγόνο (Ο).
Οι αλχημιστές υπέστησαν πολλούς διωγμούς ανά τους αιώνες. Η εξάσκηση της αλχημικής τέχνης πολλές φορές απαγορεύτηκε από θεσμικά πρόσωπα όπως ο Πάπας Ιωάννης XXII (1317) ή ο Ερρίκος ο IV της Αγγλίας (1403). Οι αλχημιστές αποτυπώνονταν σε έργα ζωγραφικής ή κείμενα ως άνθρωποι αναξιόπιστοι, ψεύτες και κλέφτες. Απ' εναντίας, ο Ροδόλφος ο ΙΙ, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χρηματοδοτούσε πολλούς αλχημιστές για την συνέχιση του έργου τους.
Στο τέλος του 15ου αιώνα, όμως, ανατέλλει στην Ευρώπη η πνευματική αφύπνιση. Η φοβερή καταπίεση της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας χαλάρωσε και οι αλχημιστές αρχίζουν να δουλεύουν στο φως της ημέρας, ενώ γίνονται πιο προσιτοί στους συγχρόνους τους, περιορίζοντας τον αριθμό των συμβόλων της Θείας και Ιεράς Τέχνης, και χρησιμοποιώντας την καθομιλουμένη αντί για την γλώσσα των κληρικών, την οποία χρησιμοποιούσαν μέχρι τότε, δηλαδή τα λατινικά. Είναι η εποχή όπου η Αλχημεία κατακτά το ευρύ κοινό και τίθενται οι βάσεις της σύγχρονης επιστήμης. Βεβαίως, ο αριθμός των αληθινών μυημένων αλχημιστών παραμένει μικρός, καθώς εξακολουθούν να θεωρούν πως είναι επικίνδυνο να εμπιστεύονται την επιστήμη τους σε μεγάλο αριθμό ατόμων. Από την Αναγέννηση και εντεύθεν, η Αλχημεία αντιμετωπίστηκε με κάποια δυσπιστία από τους επιστημονικούς κύκλους.
Η εκατονταετία μεταξύ του 1550 και του 1650 σημειώνει το αποκορύφωμα της Αλχημείας στον Δυτικό κόσμο. Είναι η εποχή η οποία γέννησε τον Κέπλερ, τον Γαλιλαίο, τον Χάρβεϊ, τον Ντεκάρτ, τον Μπόυλ και τον μεγάλο Νεύτωνα, αλλά παράλληλα γέννησε και τον Ειρηναίο Φιλαλήθη, ο οποίος δίνει μια φοβερή εικόνα της άθλιας μοίρας της οποίας μπορεί να τύχουν οι αλχημιστές.
Σημαντικοί αλχημιστές: Γουέι Μπογιάνγκ (Wei Boyang, Κίνα), Ραζής (Rhazes, Άραβας), Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν (Jabir ibn Hayyan, Άραβας), Ναγκαργιούνα (Nagarjuna, Ινδός), Αλβέρτος Μάγνος (Albertus Magnus, Βαυαρός), Παράκελσος (Paracelsus, Ελβετός), Ζώσιμος ο Πανοπολίτης (Έλληνας ή Αιγύπτιος), Νικόλας Φλαμέλ ("Nicolas Flamel", Γάλλος) [1]
Εικόνα 1.4 Ρόδο : κάνε από το άρρεν και το θήλυ κύκλο και από αυτά εξάγαγε τετράγωνο.Και από το τετράγωνο τρίγωνο και από το τρίγωνο κάνε κύκλο.Και θα αποκτήσεις τη φιλοσοφική λίθο.
Οι αλχημιστές πίστευαν ότι υπάρχουν τέσσερα βασικά στοιχεία-ουσίες: η φωτιά, ο αέρας, η γη και το νερό και τρία αιθέρια στοιχεία: το θειάφι, το αλάτι και ο υδράργυρος. Η Αλχημεία ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στη μεσαιωνική Ευρώπη. Πολλά από τα αλχημιστικά βιβλία ήταν γεμάτα με ανούσια μαγικά ξόρκια, επικλήσεις και άλλα αποκρυφιστικά στοιχεία. Οι σημαντικότεροι στόχοι των αλχημιστών ήταν η ουτοπική μετατροπή (μετουσίωση) των κοινών μετάλλων σε χρυσό ή ασήμι, όπως και η δημιουργία του ελιξιρίου της ζωής (από την αρχαία ελληνική λέξη: ξήριον -ουσία που "ξηραίνει" τα τραύματα- και στη συνέχεια την αραβική: el iksir), το οποίο θα θεράπευε όλες τις ασθένειες και θα παρέτεινε τη ζωή του ανθρώπου. Η Φιλοσοφική Λίθος(lapis philosophorum) ήταν μια μυθική ουσία και βασικό συστατικό για την επίτευξη των στόχων αυτών. Για τους αλχημιστές η φιλοσοφική λίθος αντιπροσώπευε το πέμπτο στοιχείο ή την πέμπτη ουσία ή την πεμπτουσία (quinta essentia ή quintessence), την ύπαρξη της οποίας δεχόταν ο Αριστοτέλης. Επίσης, οι αλχημιστές αναζητούσαν ένα είδος "παγκόσμιου" διαλύτη, δηλαδή μια ουσία που θα μπορούσε να διαλύσει κάθε άλλη (azoth, alkahest). 'Ολες αυτές οι παράδοξες έννοιες και ουσίες συχνότατα συγχέονταν μεταξύ τους, συχνά σημαίνανε το ίδιο πράγμα και συνδύαζαν όλες τις παραπάνω ιδιότητες
Οι αλχημιστές δεν επεδίωκαν μόνο τη βελτίωση κάποιων ιδιοτήτων των υλικών ή την παράταση του χρόνου ζωής, αλλά έδιναν και μια πνευματική διάσταση στις αναζητήσεις τους. Για παράδειγμα, η μετατροπή του "ευτελούς" μολύβδου σε "ευγενή" χρυσό, παραλληλιζόταν με την ψυχική ανύψωση και τον εξευγενισμό του πνεύματος.
Ακόμα, ο Δομινικανός ,μοναχός και επίσκοπος, Albertus Magnus πρέσβευε την άποψη της ειρηνικής "συνύπαρξης" αλχημείας και θρησκείας. Στο έργο του "De mineralibus" αναφέρεται στη "δύναμη" των λίθων. Στον Magnus αποδίδεται η ανακάλυψη του αρσενικού και επίσης αναφέρονται πειραματισμοί του με φωτοευαίσθητες ουσίες, όπως ο νιτρικός άργυρος.
Ο Παράκελσος (Paracelsus ή Philipp Auroleus TheophrΕast Bombast von Hohenheim, 1493-1541) στρέφεται περισσότερο στην ιατρική χρήση της χημείας. Ενώ οι παλαιότεροι αλχημιστές έψαχναν για τη μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσό, οι σύγχρονοι του Παράκελσου διάδοχοι αναζητούσαν την ουσία, η οποία θα καθάριζε τα μέταλλα από «ακαθαρσίες» και θα τα καθιστούσε εξευγενισμένα. Η ίδια αυτή ουσία θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί στο ανθρώπινο σώμα και να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις ασθένειες. Αυτή ουσία που ονομάστηκε «πρώτη ύλη» (prima materia) ή «φιλοσοφική λίθος» έπρεπε να είναι κοκκινωπή σκόνη, η οποία είναι ανθεκτική στη φωτιά και προκαλεί στο σώμα όλων των οργανισμών αλλά και στα μέταλλα μία τέλεια αρμονία.
Η εύρεση στη φύση ή η παρασκευή αυτής της ουσίας αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό που δεν επιτρεπόταν να το πληροφορηθούν οι αμύητοι. Οι σχετικές οδηγίες ήταν γραμμένες σε μια ποιητική, θρησκευτική γλώσσα με παραπομπές σε μαγικά και αστρολογικά υπονοούμενα που μόνο κάποιο ιερατείο αλχημιστών ήταν σε θέση να κατανοήσει. Επειδή δε οι αλχημιστικές διεργασίες, οι απαιτούμενες ουσίες και τα σχετικά όργανα είχαν ψευδώνυμα και σύμβολα για τον χαρακτηρισμό τους, δημιουργήθηκε με την πάροδο των δεκαετιών και αιώνων μία αλληγορική συμβολική γλώσσα με πολυσήμαντα μηνύματα που μπορούσαν να εξηγηθούν και έτσι και αλλιώς, ανάλογα με την έκβαση των θεραπευτικών αποτελεσμάτων.
Σημαντικότερο από τα συγγράμματα εκείνης της εποχής είναι το Splendor Solis, ένα χειρόγραφο εικονογραφημένο με λαμπρές παραστάσεις δράκων και ερμαφρόδιτων πλασμάτων που περιγράφουν τον τρόπο να κατακτηθεί η αιώνια νεότητα. Η προσεκτική μελέτη αυτού του αλχημιστικού συγγράμματος από σύγχρονους ερευνητές δείχνει ότι ο συγγραφέας του προσπαθεί εσκεμμένα να παραπλανήσει τον αναγνώστη για τον τόπο και χρόνο συγγραφής και αναφέρει υπαινικτικά άλλα πρόσωπα ως πιθανούς συγγραφείς. Στα επτά κεφάλαιά του περιέχεται σ' αυτό το βιβλίο «όλη η σοφία» της εποχής για τη μεταστοιχείωση μη ευγενών μετάλλων σε χρυσό, για τη μαγική επίδραση του «φιλοσοφικού λίθου», ο οποίος σε μορφή σκόνης προστατεύει από ίκτερο, ταχυπαλμίες, εντερικά και μελαγχολίες. [2]
Εικόνα 1.5 Αλχημιστές αναζητούν τη λίθο του σοφού στη φύση.
Ορόσημα στην εξέλιξη της χημείας:
1.Αιγυπτιακή αλχημεία 3.000 π.Χ. - 400 π.Χ.: Διατύπωσε τις πρώτες «στοιχειακές» θεωρίες όπως η «Ογδοάδα»
2.Ινδική αλχημεία 1200 π.Χ.
3.Ελληνική αλχημεία 332 π.Χ. - 642 μ.Χ.: Ο Μ. Αλέξανδρος κατέκτησε μεταξύ άλλων την Αίγυπτο και ίδρυσε την Αλεξάνδρεια, η οποία σύντομα μετά απέκτεισε την πρώτη Μεγάλη Βιβλιοθήκη, συγκεντρώνοντας έτσι θεωρίες και μελετητές.
4.Κινεζική αλχημεία 142 μ.Χ.
5.Αραβική αλχημεία 642 - 1200: Οι Άραβες κατακτούν μεταξύ άλλων την Αίγυπτο και δημιουργούν επίσημα πια την αλχημεία με τον Τζαμπίρ Ιμπίν Χαϋάν, τον Αλ Ραζί και άλλους.
6.Ευρωπαϊκή αλχημεία 1300 μ.Χ.- σήμερα, Ο Ψευδο-Γκέμπερ οικοδομεί πάνω στην αραβική αλχημεία. Από τον 12ο αιώνα μεγάλα βήματα στην αλχημεία φθάνουν από τις αραβικές χώρες στη Δυτική ευρώπη.
Εικόνα 1.6 Τα 4 βασικά στοιχεία και οι 4 ιδιότητες
Όταν αναφερόμαστε σήμερα στην Αλχημεία οι απόψεις συγκρούονται σοβαρά μία τόσο παρεξηγημένη και ιστορικά αδικημένη έννοια, που και σήμερα ακόμη, στην εποχή της πυρηνικής Φυσικής επιστήμης, χρησιμοποιείται το ίδιο αδικημένα, εννοώντας κανείς με αυτήν -όταν τη χρησιμοποιεί στο λεξιλόγιό του- το ανακάτεμα ουσιών . Αν και τείνει να αποδοθεί μία δικαιοσύνη στην αρχαία αυτή επιστήμη, δεν είναι λίγοι εκείνοι πού κατηγορούν τους αλχημιστές είτε σαν "
τσαρλατάνους " είτε σαν μαύρους μάγους, είτε σαν απλούς ερευνητές που τους ενδιέφερε το κέρδος.Κατά τους Jacpues Carlew και Michel Granger οι πανεπιστημιακοί κύκλοι, ιδιαίτερα όσοι συσχετίζονται με τις θετικές επιστήμες, δίνουν ελάχιστη σημασία στην πνευματική μητέρα της σύγχρονης χημείας. Και μόνο το άκουσμα της λέξης "αλχημεία" προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα.Αλλά στο παρελθόν θαυμάσιοι επιστήμονες κατανοώντας το μέγεθος της αλχημείας, όχι μόνο σαν επιστήμη, προσπάθησαν να εμβαθύνουν και να αποκαταστήσουν αυτήν την επιστήμη.Πραγματικά η αλχημεία δεν αποτελεί ένα τοπικό φαινόμενο. Ήταν γνωστή σε πολλά μέρη της υδρογείου, αλλά παρά τις αποστάσεις και την διαφορετικότητα των γνώσεων μια απόλυτη ομοιογένεια την διακρίνει!
Πράγματι, η " τέχνη του Ερμή " είναι πρώτα απ' όλα μιά φιλοσοφία. Σύμφωνα με τα λόγια του Ζολιβιέ Καστελό " η αλχημεία επιδιώκει πριν απ' όλα να νοιώσει και να κατανοήσει την ιδιαίτερη ζωή της ύλης, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον συμπαντικό νόμο που συνδέει την ύλη με τη μεγάλη κοσμογονική τάξη. Σ' αυτό το έργο ο αλχημιστής συμμετέχει στο όλο."
Ακόμα η Μπλαβάτσκυ μας λέει πως υπάρχουν κάποιες αλήθειες για την αλχημεία που πρέπει να ακούγονται για να αποφεύγονται οι αναλήθειες και οι παρεξηγήσεις από κάθε σοβαρό μελετητή.
Επίσης η αλχημεία συμπεριλαμβάνει διάφορες φιλοσοφικές παραδόσεις.Η γενική τάση αυτών των παραδόσεων προς μια αινιγματική και συμβολική γλώσσα, καθιστά δύσκολο το έργο της εξιχνίασης των αμοιβαίων επιρροών και των κληρονομικών σχέσεων.
Μέσα από την αποκρυπτογράφηση της ακατάληπτης ερμητικής γλώσσας των αλχημιστών, οι ιστορικοί αρχίζουν να αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο την πνευματική σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην αλχημική μέθοδο και σε άλλες όψεις της πολιτισμικής ιστορίας της Δύσης. Ανάμεσα σε αυτές τις όψεις μπορούμε να αναφέρουμε την Καββάλα (kabbalism), τον Ροδοσταυρισμό (Rosicrucianism), τον πνευματισμό (spiritualism),τη μαγεία (witchcraft) και την κρυπτογραφία. .Επιπλέον, μπορούμε να συμπεριλάβουμε τις εξελισσόμενες επιστήμες, τη Φιλοσοφία, την Κοινωνιολογία και την Ψυχολογία, τομείς που συναντάμε στις σύγχρονες κοινωνίες της διανόησης. Η Αλχημεία μπορεί να θεωρηθεί ως η επιστήμη που εμβαθύνει στην κατανόηση, την αποδόμηση και την ανασυγκρότηση της ύλης. Η βασικότερη Αρχή της αλχημείας είναι αυτή της Ενότητας του κόσμου, ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στην φυσική εκδήλωση και μόνο. Ένας κόσμος που βρίσκεται σε μία συνεχόμενη ροή (ανοδικής- καθοδικής) κυκλικής εξέλιξης, αρχές οι οποίες αποδόθηκαν στην αλχημική παράδοση με το σύμβολο του Ουροβόρου Όφι και μέσα γραμμένη η φράση «ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ». [3] Κάποια βασικά αλχημικά σύμβολα είναι τα εξής : Ο αλχημικός συμβολισμός για ένα δράμι
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας σταγόνας, το 1/60 του βάρους από ένα δράμι
Ο αλχημικός συμβολισμός για μια μικρή ποσότητα ουσίας, μια πρέζα
Ο αλχημικός συμβολισμός τους βάρους μιας ουγκιάς, δηλαδή 28,34 γραμμάρια βάρους
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας λίβρας, μονάδας βάρους των μετάλλων
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας μικρής ποσότητας ή δόσης. Το ελάχιστο βάρος, το ίχνος
Ο αλχημικός συμβολισμός του 1/4 της ποσότητας της ουσίας
Ο αλχημικός συμβολισμός του αθροίσματος
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας μοίρας κύκλου. Συμβολίζει ακόμα, την εισαγωγή μέσα από κάτι
Ο αλχημικός συμβολισμός του συμπλεκτικού συμβόλου &. Η πρόσθεση
Ο αλχημικός συμβολισμός τμήματος από κάτι
Ο αλχημικός συμβολισμός του μεγέθους
Ο αλχημικός συμβολισμός του βάρους ενός σώματος. Τα σταθμά
Ο αλχημικός συμβολισμός του φαινομένου της καθίζησης
Ο αλχημικός συμβολισμός του φαινομένου της εξάχνωσης
Ο αλχημικός συμβολισμός της αιωνιότητας, του αθάνατου. Το αιώνιο φυτό
Ο αλχημικός συμβολισμός του αποθέματος. Ακόμα, συμβολίζει τις πρώτες ύλες
Εκτός από την «πρακτική αλχημεία», που αποσκοπούσε στην ανεύρεση της φιλοσοφικής λίθου αναπτύχθηκε και η μυστική αλχημεία. Εδώ δεν αναζητείται κάποια φιλοσοφική λίθος για την μεταβολή των μη ευγενών μετάλλων σε ευγενή, αλλά η ουσία εκείνη, που θα μπορούσε να αποβάλλει τα μη ευγενή μέταλλα με άλλη σημασία, δηλαδή τα πάθη και τις αμαρτίες, προκειμένου να αναζητήσει κανείς τον «πνευματικό χρυσό» και να ανοικοδομήσει τον παράδεισο.
Και εδώ προϋποτίθεται η ολιστική θεώρηση τού κόσμου· το σύμπαν αποτελεί κατά την αντίληψη αυτή ένα ενιαίο οργανισμό. Τα πάντα βρίσκονται σε ενιαία εξελικτική κλίμακα και αποτελούν «ζωντανές υπάρξεις», ακόμη και οι γαλαξίες. [4]
1.7 Η αλχημεία στην τέχνη
1.8 Το
Η λέξη “Αλχημεία” έχει πιθανή καταγωγή από τους άραβες (Al-kimia), από τους Αιγύπτιους (χυμεία και χεμ), ενώ άλλοι θεωρούν ότι μπορεί να έχει προέλθει από τους Κινέζους ή και τον Αριστοτέλη (για την Άλλη-Χημεία λοιπόν έχουμε: Αλχημεία < Αλχημία < Αρχημία < Αρχή Μία < Έστι δ'εν πάσι αρχή μία και ουσία).
1.Το όνομα της καθ’ αυτό, περιέχει το αραβικό άρθρο AL και το αιγυπτιακό KEM, ΧΕΜΙ, ΚΟΥΜ, το αρχαϊκό όνομά της χώρας της Αιγύπτου, τη Χώρα του Μαύρου χώματος, ή καλύτερα η χώρα του κοκκινόμαυρου χώματος. Το κόκκινο της ερήμου χώμα και το μαύρο, το βρεγμένο από τα νερά του Νείλου, χώμα. Έτσι η Αλχημεία ως πρακτική -εφαρμοσμένη Τέχνη ταυτίστηκε με την Τέχνη της Γης της Αιγύπτου και εσωτερικά από την Μυθολογική άποψη, (για κάποιους μελετητές) αυτή η μαύρη γη αναφέρεται, μυστικιστικά, στο σώμα του Όσιρη καθώς και σε όλο το «Οσιρικό Δράμα». 2.Μερικοί έχουν τη γνώμη ότι η αρχαία ελληνική λέξη chemeia (χημεία) προήλθε αρχικά από το
chumeia (χυμεία) που σημαίνει «μίγμα» και αναφέρεται στη φαρμακευτική χημεία.
3.Η λέξη χυμεία (khymeia) πιστεύεται, επίσης, οτι προέρχεται από το ρήμα χέω και τη διαδικασία της χύτευσης και αναφέρονταν στην ανάμιξη χρυσού και αργύρου με σύντηξη, που εκτελούσαν οι χυμευτές. Υπάρχει Βυζαντινό έγγραφο όπου αναφέρεται ότι παλαιότερα ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός (245-312 μ.Χ.) είχε διατάξει την καταστροφή όλων των Αιγυπτιακών βιβλίων που σχετίζονταν με τη χυμεία, δηλαδή τη σύντηξη χρυσού και αργύρου.
4.Επίσης, από το βιβλίο του Ζώσιμου του Πανοπολίτη, με τίτλο Ιμούθ, μαθαίνουμε ότι υπάρχει μία πρώτη παράδοση για τη γένεση της Αλχημείας σύμφωνα με την οποία ο πρώτος των τεχνών ήταν ο Χημεύ, από τον οποίο προέρχεται το όνομα της Χημείας.
5.Στην Κίνα εμφανίζεται πάλι η ελληνική λέξη αλχημεία ως «k-im-iya» και σημαίνει «ο φυτικός χυμός από μέταλλο», πράγμα που υπονοεί την απόσταξη του υδραργύρου από τα μέταλλα. Στην ινδική γλώσσα η λέξη αλχημεία μεταφράζεται ως "rasayana", σημαίνει «το όχημα του υδραργύρου» ή το «σπέρμα του Σίβα» και υπονοείται πάλι ο υδράργυρος. Η προέλευση της λέξης Χημεία παραμένει ακόμη και σήμερα αντικείμενο πολλών θεωριών και αναζητήσεων. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι σχετίζεται με τις λέξεις χημεία και χυμεία.
Η Αλχημεία συνδυάζει την φιλοσοφική θεώρηση και συγκεκριμένη πρακτική μέθοδο με στόχο την κατάκτηση της απόλυτης Σοφίας και της Αθανασίας. Οι Αλχημιστές αποσκοπούσαν σε προσωπική βελτίωση και δημιουργία διάφορων υλικών με ασυνήθιστες ιδιότητες. Η πρακτική μέθοδος των αλχημιστών εξελίχθηκε στη βάση της σύγχρονης χημείας, καθώς δημιούργησαν τεχνικές ανάλυσης, ταυτοποίησης και διαχωρισμού ουσιών. Επίσης, πολλά υάλινα σκεύη που χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα στα χημικά εργαστήρια ήταν δημιουργήματα των αλχημιστών.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, η αλχημεία είναι η αναζήτηση της μετατροπής των κοινών μετάλλων σε χρυσό. Τα θεμέλια της αλχημείας έθεσαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι όπως ο Εμπεδοκλής, ο Θαλής ο Μιλήσιος και ο Ηράκλειτος. Επίσης, συνεισέφεραν και οι αιγυπτιακές τεχνικές μουμιοποίησης και επεξεργασίας μετάλλων καθώς και οι τεχνολογικές και αστρολογικές γνώσεις των Μεσοποτάμιων.
Η αλχημεία αναπτύχθηκε τόσο στο δυτικό κόσμο όσο και στην Ανατολή ή στην Άπω Ανατολή. Η βασική διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που αναπτύχθηκε η αλχημεία ήταν το γεγονός ότι στη Δύση, ο βασικός στόχος της αλχημείας ήταν η μετατροπή των κοινών μετάλλων σε χρυσό, ενώ στην Άπω Ανατολή, ο βασικός στόχος ήταν η ανακάλυψη ουσιών και φαρμάκων για το κοινό καλό. Τα πρώτα ίχνη της δυτικής αλχημείας εντοπίζονται στην αρχαία Αίγυπτο. Έπειτα, η αλχημιστική γνώση μεταλαμπαδεύτηκε στους αρχαίους Έλληνες και εν συνεχεία στους Άραβες. Μέχρι την περίοδο των Αράβων, η αλχημεία ήταν ένα μείγμα φιλοσοφικών θεωρήσεων, αλληγοριών, συμβόλων και κωδικοποιημένων γλωσσών. Την περίοδο των Αράβων (δηλαδή τον 8ο αιώνα μ.Χ.), η αλχημεία άρχισε να γίνεται μια αναγνωρίσιμη πρακτική.
Εικόνα 1.3 Ερμής Τρισμέγιστος
Η Αλχημεία λοιπόν είναι «παιδί» των Μεγάλων Μυστηρίων (της Ζωής χωρίς το Θάνατο) και σαν τέτοια η ηλικία της είναι πολύ μεγαλύτερη από την ιστορική Αλχημεία. Πολύ πριν εμφανιστούν οι φιλόσοφοι καθώς και οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές ανά τον κόσμο, υπήρξαν οι μυημένοι στα μυστήρια της Φύσης, οι Μύστες, των διαφόρων μυητικών σχολών σ’ όλη την υδρόγειο και που συνέχισαν να υπάρχουν και μετά την εμφάνιση των μή μυημένων φιλοσόφων.
Η αλχημεία άνθησε στο Μεσαίωνα. Λέγεται ότι έχει καταγωγή από την αρχαία Περσική Αυτοκρατορία. Αλχημιστές υπήρχαν στην Μεσοποταμία (τμήμα του σημερινού Ιράκ), στην Αίγυπτο, στην Περσία (σημερινό Ιράν), στην Ινδία, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Κορέα, στην Αρχαία Ελλάδα, στην αρχαία Ρώμη.
Η σύγχρονη λέξη “Χημεία” εδραιώνεται τον 17ο αιώνα με το έργο του Ρόμπερτ Μπόυλ ("Robert Boyle", Φυσικός, Χημικός και Φιλόσοφος).Ο Μπόυλ στο βιβλίο του “Ο σκεπτικός Χυμικός” (The Skeptical Chymist) επιτίθεται στον αλχημιστή Παράκελσοκαι στην παλαιά Αριστοτελική θεωρία περί των στοιχείων. Ο Μπόυλ αναφέρεται συχνά και ως Πατέρας της Χημείας. Ακόμα η σύγχρονη επιστήμη πραγματοποίησε τη πρώτη “Μεταστοιχείωση” (μετατροπή ενός χημικού στοιχείου σε άλλο χημικό στοιχείο, μεταβάλλοντας των αριθμό των πρωτονίων του στοιχείου) το 1919, όταν ο χημικός Έρνεστ Ράδερφορντ ( Ernest Rutherford ), Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1908) μετέτρεψε το άζωτο (Ν) σε οξυγόνο (Ο).
Οι αλχημιστές υπέστησαν πολλούς διωγμούς ανά τους αιώνες. Η εξάσκηση της αλχημικής τέχνης πολλές φορές απαγορεύτηκε από θεσμικά πρόσωπα όπως ο Πάπας Ιωάννης XXII (1317) ή ο Ερρίκος ο IV της Αγγλίας (1403). Οι αλχημιστές αποτυπώνονταν σε έργα ζωγραφικής ή κείμενα ως άνθρωποι αναξιόπιστοι, ψεύτες και κλέφτες. Απ' εναντίας, ο Ροδόλφος ο ΙΙ, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χρηματοδοτούσε πολλούς αλχημιστές για την συνέχιση του έργου τους.
Στο τέλος του 15ου αιώνα, όμως, ανατέλλει στην Ευρώπη η πνευματική αφύπνιση. Η φοβερή καταπίεση της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας χαλάρωσε και οι αλχημιστές αρχίζουν να δουλεύουν στο φως της ημέρας, ενώ γίνονται πιο προσιτοί στους συγχρόνους τους, περιορίζοντας τον αριθμό των συμβόλων της Θείας και Ιεράς Τέχνης, και χρησιμοποιώντας την καθομιλουμένη αντί για την γλώσσα των κληρικών, την οποία χρησιμοποιούσαν μέχρι τότε, δηλαδή τα λατινικά. Είναι η εποχή όπου η Αλχημεία κατακτά το ευρύ κοινό και τίθενται οι βάσεις της σύγχρονης επιστήμης. Βεβαίως, ο αριθμός των αληθινών μυημένων αλχημιστών παραμένει μικρός, καθώς εξακολουθούν να θεωρούν πως είναι επικίνδυνο να εμπιστεύονται την επιστήμη τους σε μεγάλο αριθμό ατόμων. Από την Αναγέννηση και εντεύθεν, η Αλχημεία αντιμετωπίστηκε με κάποια δυσπιστία από τους επιστημονικούς κύκλους.
Η εκατονταετία μεταξύ του 1550 και του 1650 σημειώνει το αποκορύφωμα της Αλχημείας στον Δυτικό κόσμο. Είναι η εποχή η οποία γέννησε τον Κέπλερ, τον Γαλιλαίο, τον Χάρβεϊ, τον Ντεκάρτ, τον Μπόυλ και τον μεγάλο Νεύτωνα, αλλά παράλληλα γέννησε και τον Ειρηναίο Φιλαλήθη, ο οποίος δίνει μια φοβερή εικόνα της άθλιας μοίρας της οποίας μπορεί να τύχουν οι αλχημιστές.
Σημαντικοί αλχημιστές: Γουέι Μπογιάνγκ (Wei Boyang, Κίνα), Ραζής (Rhazes, Άραβας), Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν (Jabir ibn Hayyan, Άραβας), Ναγκαργιούνα (Nagarjuna, Ινδός), Αλβέρτος Μάγνος (Albertus Magnus, Βαυαρός), Παράκελσος (Paracelsus, Ελβετός), Ζώσιμος ο Πανοπολίτης (Έλληνας ή Αιγύπτιος), Νικόλας Φλαμέλ ("Nicolas Flamel", Γάλλος) [1]
Εικόνα 1.4 Ρόδο : κάνε από το άρρεν και το θήλυ κύκλο και από αυτά εξάγαγε τετράγωνο.Και από το τετράγωνο τρίγωνο και από το τρίγωνο κάνε κύκλο.Και θα αποκτήσεις τη φιλοσοφική λίθο.
Οι αλχημιστές πίστευαν ότι υπάρχουν τέσσερα βασικά στοιχεία-ουσίες: η φωτιά, ο αέρας, η γη και το νερό και τρία αιθέρια στοιχεία: το θειάφι, το αλάτι και ο υδράργυρος. Η Αλχημεία ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στη μεσαιωνική Ευρώπη. Πολλά από τα αλχημιστικά βιβλία ήταν γεμάτα με ανούσια μαγικά ξόρκια, επικλήσεις και άλλα αποκρυφιστικά στοιχεία. Οι σημαντικότεροι στόχοι των αλχημιστών ήταν η ουτοπική μετατροπή (μετουσίωση) των κοινών μετάλλων σε χρυσό ή ασήμι, όπως και η δημιουργία του ελιξιρίου της ζωής (από την αρχαία ελληνική λέξη: ξήριον -ουσία που "ξηραίνει" τα τραύματα- και στη συνέχεια την αραβική: el iksir), το οποίο θα θεράπευε όλες τις ασθένειες και θα παρέτεινε τη ζωή του ανθρώπου. Η Φιλοσοφική Λίθος(lapis philosophorum) ήταν μια μυθική ουσία και βασικό συστατικό για την επίτευξη των στόχων αυτών. Για τους αλχημιστές η φιλοσοφική λίθος αντιπροσώπευε το πέμπτο στοιχείο ή την πέμπτη ουσία ή την πεμπτουσία (quinta essentia ή quintessence), την ύπαρξη της οποίας δεχόταν ο Αριστοτέλης. Επίσης, οι αλχημιστές αναζητούσαν ένα είδος "παγκόσμιου" διαλύτη, δηλαδή μια ουσία που θα μπορούσε να διαλύσει κάθε άλλη (azoth, alkahest). 'Ολες αυτές οι παράδοξες έννοιες και ουσίες συχνότατα συγχέονταν μεταξύ τους, συχνά σημαίνανε το ίδιο πράγμα και συνδύαζαν όλες τις παραπάνω ιδιότητες
Οι αλχημιστές δεν επεδίωκαν μόνο τη βελτίωση κάποιων ιδιοτήτων των υλικών ή την παράταση του χρόνου ζωής, αλλά έδιναν και μια πνευματική διάσταση στις αναζητήσεις τους. Για παράδειγμα, η μετατροπή του "ευτελούς" μολύβδου σε "ευγενή" χρυσό, παραλληλιζόταν με την ψυχική ανύψωση και τον εξευγενισμό του πνεύματος.
Ακόμα, ο Δομινικανός ,μοναχός και επίσκοπος, Albertus Magnus πρέσβευε την άποψη της ειρηνικής "συνύπαρξης" αλχημείας και θρησκείας. Στο έργο του "De mineralibus" αναφέρεται στη "δύναμη" των λίθων. Στον Magnus αποδίδεται η ανακάλυψη του αρσενικού και επίσης αναφέρονται πειραματισμοί του με φωτοευαίσθητες ουσίες, όπως ο νιτρικός άργυρος.
Ο Παράκελσος (Paracelsus ή Philipp Auroleus TheophrΕast Bombast von Hohenheim, 1493-1541) στρέφεται περισσότερο στην ιατρική χρήση της χημείας. Ενώ οι παλαιότεροι αλχημιστές έψαχναν για τη μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσό, οι σύγχρονοι του Παράκελσου διάδοχοι αναζητούσαν την ουσία, η οποία θα καθάριζε τα μέταλλα από «ακαθαρσίες» και θα τα καθιστούσε εξευγενισμένα. Η ίδια αυτή ουσία θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί στο ανθρώπινο σώμα και να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις ασθένειες. Αυτή ουσία που ονομάστηκε «πρώτη ύλη» (prima materia) ή «φιλοσοφική λίθος» έπρεπε να είναι κοκκινωπή σκόνη, η οποία είναι ανθεκτική στη φωτιά και προκαλεί στο σώμα όλων των οργανισμών αλλά και στα μέταλλα μία τέλεια αρμονία.
Η εύρεση στη φύση ή η παρασκευή αυτής της ουσίας αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό που δεν επιτρεπόταν να το πληροφορηθούν οι αμύητοι. Οι σχετικές οδηγίες ήταν γραμμένες σε μια ποιητική, θρησκευτική γλώσσα με παραπομπές σε μαγικά και αστρολογικά υπονοούμενα που μόνο κάποιο ιερατείο αλχημιστών ήταν σε θέση να κατανοήσει. Επειδή δε οι αλχημιστικές διεργασίες, οι απαιτούμενες ουσίες και τα σχετικά όργανα είχαν ψευδώνυμα και σύμβολα για τον χαρακτηρισμό τους, δημιουργήθηκε με την πάροδο των δεκαετιών και αιώνων μία αλληγορική συμβολική γλώσσα με πολυσήμαντα μηνύματα που μπορούσαν να εξηγηθούν και έτσι και αλλιώς, ανάλογα με την έκβαση των θεραπευτικών αποτελεσμάτων.
Σημαντικότερο από τα συγγράμματα εκείνης της εποχής είναι το Splendor Solis, ένα χειρόγραφο εικονογραφημένο με λαμπρές παραστάσεις δράκων και ερμαφρόδιτων πλασμάτων που περιγράφουν τον τρόπο να κατακτηθεί η αιώνια νεότητα. Η προσεκτική μελέτη αυτού του αλχημιστικού συγγράμματος από σύγχρονους ερευνητές δείχνει ότι ο συγγραφέας του προσπαθεί εσκεμμένα να παραπλανήσει τον αναγνώστη για τον τόπο και χρόνο συγγραφής και αναφέρει υπαινικτικά άλλα πρόσωπα ως πιθανούς συγγραφείς. Στα επτά κεφάλαιά του περιέχεται σ' αυτό το βιβλίο «όλη η σοφία» της εποχής για τη μεταστοιχείωση μη ευγενών μετάλλων σε χρυσό, για τη μαγική επίδραση του «φιλοσοφικού λίθου», ο οποίος σε μορφή σκόνης προστατεύει από ίκτερο, ταχυπαλμίες, εντερικά και μελαγχολίες. [2]
Εικόνα 1.5 Αλχημιστές αναζητούν τη λίθο του σοφού στη φύση.
Ορόσημα στην εξέλιξη της χημείας:
1.Αιγυπτιακή αλχημεία 3.000 π.Χ. - 400 π.Χ.: Διατύπωσε τις πρώτες «στοιχειακές» θεωρίες όπως η «Ογδοάδα»
2.Ινδική αλχημεία 1200 π.Χ.
3.Ελληνική αλχημεία 332 π.Χ. - 642 μ.Χ.: Ο Μ. Αλέξανδρος κατέκτησε μεταξύ άλλων την Αίγυπτο και ίδρυσε την Αλεξάνδρεια, η οποία σύντομα μετά απέκτεισε την πρώτη Μεγάλη Βιβλιοθήκη, συγκεντρώνοντας έτσι θεωρίες και μελετητές.
4.Κινεζική αλχημεία 142 μ.Χ.
5.Αραβική αλχημεία 642 - 1200: Οι Άραβες κατακτούν μεταξύ άλλων την Αίγυπτο και δημιουργούν επίσημα πια την αλχημεία με τον Τζαμπίρ Ιμπίν Χαϋάν, τον Αλ Ραζί και άλλους.
6.Ευρωπαϊκή αλχημεία 1300 μ.Χ.- σήμερα, Ο Ψευδο-Γκέμπερ οικοδομεί πάνω στην αραβική αλχημεία. Από τον 12ο αιώνα μεγάλα βήματα στην αλχημεία φθάνουν από τις αραβικές χώρες στη Δυτική ευρώπη.
Εικόνα 1.6 Τα 4 βασικά στοιχεία και οι 4 ιδιότητες
Όταν αναφερόμαστε σήμερα στην Αλχημεία οι απόψεις συγκρούονται σοβαρά μία τόσο παρεξηγημένη και ιστορικά αδικημένη έννοια, που και σήμερα ακόμη, στην εποχή της πυρηνικής Φυσικής επιστήμης, χρησιμοποιείται το ίδιο αδικημένα, εννοώντας κανείς με αυτήν -όταν τη χρησιμοποιεί στο λεξιλόγιό του- το ανακάτεμα ουσιών . Αν και τείνει να αποδοθεί μία δικαιοσύνη στην αρχαία αυτή επιστήμη, δεν είναι λίγοι εκείνοι πού κατηγορούν τους αλχημιστές είτε σαν "
τσαρλατάνους " είτε σαν μαύρους μάγους, είτε σαν απλούς ερευνητές που τους ενδιέφερε το κέρδος.Κατά τους Jacpues Carlew και Michel Granger οι πανεπιστημιακοί κύκλοι, ιδιαίτερα όσοι συσχετίζονται με τις θετικές επιστήμες, δίνουν ελάχιστη σημασία στην πνευματική μητέρα της σύγχρονης χημείας. Και μόνο το άκουσμα της λέξης "αλχημεία" προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα.Αλλά στο παρελθόν θαυμάσιοι επιστήμονες κατανοώντας το μέγεθος της αλχημείας, όχι μόνο σαν επιστήμη, προσπάθησαν να εμβαθύνουν και να αποκαταστήσουν αυτήν την επιστήμη.Πραγματικά η αλχημεία δεν αποτελεί ένα τοπικό φαινόμενο. Ήταν γνωστή σε πολλά μέρη της υδρογείου, αλλά παρά τις αποστάσεις και την διαφορετικότητα των γνώσεων μια απόλυτη ομοιογένεια την διακρίνει!
Πράγματι, η " τέχνη του Ερμή " είναι πρώτα απ' όλα μιά φιλοσοφία. Σύμφωνα με τα λόγια του Ζολιβιέ Καστελό " η αλχημεία επιδιώκει πριν απ' όλα να νοιώσει και να κατανοήσει την ιδιαίτερη ζωή της ύλης, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον συμπαντικό νόμο που συνδέει την ύλη με τη μεγάλη κοσμογονική τάξη. Σ' αυτό το έργο ο αλχημιστής συμμετέχει στο όλο."
Ακόμα η Μπλαβάτσκυ μας λέει πως υπάρχουν κάποιες αλήθειες για την αλχημεία που πρέπει να ακούγονται για να αποφεύγονται οι αναλήθειες και οι παρεξηγήσεις από κάθε σοβαρό μελετητή.
Επίσης η αλχημεία συμπεριλαμβάνει διάφορες φιλοσοφικές παραδόσεις.Η γενική τάση αυτών των παραδόσεων προς μια αινιγματική και συμβολική γλώσσα, καθιστά δύσκολο το έργο της εξιχνίασης των αμοιβαίων επιρροών και των κληρονομικών σχέσεων.
Μέσα από την αποκρυπτογράφηση της ακατάληπτης ερμητικής γλώσσας των αλχημιστών, οι ιστορικοί αρχίζουν να αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο την πνευματική σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην αλχημική μέθοδο και σε άλλες όψεις της πολιτισμικής ιστορίας της Δύσης. Ανάμεσα σε αυτές τις όψεις μπορούμε να αναφέρουμε την Καββάλα (kabbalism), τον Ροδοσταυρισμό (Rosicrucianism), τον πνευματισμό (spiritualism),τη μαγεία (witchcraft) και την κρυπτογραφία. .Επιπλέον, μπορούμε να συμπεριλάβουμε τις εξελισσόμενες επιστήμες, τη Φιλοσοφία, την Κοινωνιολογία και την Ψυχολογία, τομείς που συναντάμε στις σύγχρονες κοινωνίες της διανόησης. Η Αλχημεία μπορεί να θεωρηθεί ως η επιστήμη που εμβαθύνει στην κατανόηση, την αποδόμηση και την ανασυγκρότηση της ύλης. Η βασικότερη Αρχή της αλχημείας είναι αυτή της Ενότητας του κόσμου, ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στην φυσική εκδήλωση και μόνο. Ένας κόσμος που βρίσκεται σε μία συνεχόμενη ροή (ανοδικής- καθοδικής) κυκλικής εξέλιξης, αρχές οι οποίες αποδόθηκαν στην αλχημική παράδοση με το σύμβολο του Ουροβόρου Όφι και μέσα γραμμένη η φράση «ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ». [3] Κάποια βασικά αλχημικά σύμβολα είναι τα εξής : Ο αλχημικός συμβολισμός για ένα δράμι
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας σταγόνας, το 1/60 του βάρους από ένα δράμι
Ο αλχημικός συμβολισμός για μια μικρή ποσότητα ουσίας, μια πρέζα
Ο αλχημικός συμβολισμός τους βάρους μιας ουγκιάς, δηλαδή 28,34 γραμμάρια βάρους
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας λίβρας, μονάδας βάρους των μετάλλων
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας μικρής ποσότητας ή δόσης. Το ελάχιστο βάρος, το ίχνος
Ο αλχημικός συμβολισμός του 1/4 της ποσότητας της ουσίας
Ο αλχημικός συμβολισμός του αθροίσματος
Ο αλχημικός συμβολισμός μιας μοίρας κύκλου. Συμβολίζει ακόμα, την εισαγωγή μέσα από κάτι
Ο αλχημικός συμβολισμός του συμπλεκτικού συμβόλου &. Η πρόσθεση
Ο αλχημικός συμβολισμός τμήματος από κάτι
Ο αλχημικός συμβολισμός του μεγέθους
Ο αλχημικός συμβολισμός του βάρους ενός σώματος. Τα σταθμά
Ο αλχημικός συμβολισμός του φαινομένου της καθίζησης
Ο αλχημικός συμβολισμός του φαινομένου της εξάχνωσης
Ο αλχημικός συμβολισμός της αιωνιότητας, του αθάνατου. Το αιώνιο φυτό
Ο αλχημικός συμβολισμός του αποθέματος. Ακόμα, συμβολίζει τις πρώτες ύλες
Εκτός από την «πρακτική αλχημεία», που αποσκοπούσε στην ανεύρεση της φιλοσοφικής λίθου αναπτύχθηκε και η μυστική αλχημεία. Εδώ δεν αναζητείται κάποια φιλοσοφική λίθος για την μεταβολή των μη ευγενών μετάλλων σε ευγενή, αλλά η ουσία εκείνη, που θα μπορούσε να αποβάλλει τα μη ευγενή μέταλλα με άλλη σημασία, δηλαδή τα πάθη και τις αμαρτίες, προκειμένου να αναζητήσει κανείς τον «πνευματικό χρυσό» και να ανοικοδομήσει τον παράδεισο.
Και εδώ προϋποτίθεται η ολιστική θεώρηση τού κόσμου· το σύμπαν αποτελεί κατά την αντίληψη αυτή ένα ενιαίο οργανισμό. Τα πάντα βρίσκονται σε ενιαία εξελικτική κλίμακα και αποτελούν «ζωντανές υπάρξεις», ακόμη και οι γαλαξίες. [4]
1.7 Η αλχημεία στην τέχνη
1.8 Το
